Wayfinder Review – Sickeningly Vibrant

Έχω παίξει πολλά ARPGS όλα αυτά τα χρόνια, από το να ξοδεύω έναν αηδιαστικό χρόνο στο Path of Exile μέχρι να βυθίζω τα δάχτυλα των ποδιών μου στο Diablo. Ωστόσο, όλοι έχουν την ίδια αίσθηση που τους κάνει απολαυστικούς και έχουν μια μοναδική αισθητική στο είδος ARPG που δεν φαίνεται πραγματικά σε άλλα είδη. Το να παίζω Wayfinder με εξέπληξε γιατί δεν μου φαίνεται σαν ARPG, τουλάχιστον με την κλασική έννοια του είδους. Αντίθετα, για μένα, έμοιαζε περισσότερο με το είδος του παιχνιδιού που θα βλέπατε να μεταφέρεται στο κινητό ως MOBA. Μου έδωσε παρόμοια vibes με το Smite όσον αφορά τις γωνίες και τις κινήσεις της κάμερας, με ένα καρτουνίστικο στυλ τέχνης παρόμοιο με το Fortnite ή ακόμα και το Palia. Εξαιτίας αυτών των παραγόντων, μου φάνηκε πολύ δύσκολο να βυθιστώ σε ένα παιχνίδι σαν αυτό.

Ενώ για πολλούς ανθρώπους, ο συνδυασμός χρωμάτων και η ζωντάνια του Wayfinder είναι βέβαιο ότι θα τραβήξει τους ανθρώπους, απλά δεν το έκανε για μένα. Αντίθετα, ήταν ένα παιχνίδι όπου έπρεπε να μειώσω τη φωτεινότητα μέχρι το τέλος, καθώς μου προκαλούσε πονοκέφαλο. Αυτό είναι σίγουρα περισσότερο ένα πρόβλημα «εγώ», καθώς είμαι ευαίσθητος στα φώτα που αναβοσβήνουν και τα έντονα χρώματα, αλλά ήταν αρκετά υπερβολικό. Κατά κάποιο τρόπο, το παιχνίδι μου θύμισε Borderlands, ειδικά όταν σας χρεώθηκε να βγάλετε Goblins. Αν και το στυλ μάχης είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που θα δείτε στο Borderlands, η διάταξη και τα περιβάλλοντα έμοιαζαν με αυτά του Tiny Tina’s Wonderlands.

Όταν ανοίγετε για πρώτη φορά το παιχνίδι, χτυπιέστε με πολλά ζωντανά χρώματα καθώς σας εξηγείται η ιστορία. Δυστυχώς, η ιστορία δεν ήταν τόσο αξιομνημόνευτη και δεν ήταν κάτι για το οποίο ενδιαφερόμουν όσο έπαιζα το Wayfinder. Για μένα, παρέκαμψα τη συντριπτική πλειοψηφία της ιστορίας και απλώς προσπάθησα να κολλήσω στη μάχη και την εξερεύνηση του παιχνιδιού, καθώς αυτό ήταν που με τράβηξε περισσότερο.

Το Wayfinder υποφέρει από την αίσθηση ότι είναι γενικό. Αν και η πτυχή του παιχνιδιού είναι πολύ διασκεδαστική, δεν υπάρχουν πολλά που να είναι πρωτότυπα. Όταν μου είπαν για πρώτη φορά για το παιχνίδι και τη συνεργασία του Critical Role, περίμενα κάτι πιο παρόμοιο με το Divinity: Original Sin. Ίσως βάζω τις προσδοκίες μου λίγο υψηλές. Περίμενα περισσότερο ένα στοιχείο παιχνιδιού ρόλων όπου θα μπορούσατε να έχετε πιο αποτελεσματικές αλληλεπιδράσεις με τους ανθρώπους και να δημιουργήσετε δεσμούς με τους χαρακτήρες που συναντάτε, αλλά αυτό δεν φαινόταν πολύ καλή επιλογή. Οι χαρακτήρες με τους οποίους μίλησα ήταν πολύ καλά ανεπτυγμένοι και είχαν βαριές ιστορίες, αλλά ήταν δύσκολο να βρεις πληροφορίες για τον χαρακτήρα που υποδύεσαι όταν συζητούσες με άλλους. Δεν υπάρχει πραγματικά κανένα πνευματώδες αστείο ή ψεκασμό προσωπικότητας που να δείχνει ποιος είναι ο χαρακτήρας, ανεξάρτητα από το ποιον θα επιλέξετε.

Μπαίνοντας στο χοντρό περιεχόμενο του περιεχομένου, βρήκα τον εαυτό μου να απολαμβάνω πραγματικά το σύστημα μάχης του Wayfinder. Επέλεξα να παίξω ως Ness, τον τυπικό απατεώνα με νευρική εμφάνιση. Τα σχέδια χαρακτήρων είναι όλα αρκετά στερεότυπα, αλλά αυτό δεν με ενόχλησε πολύ. Το στυλ παιχνιδιού ήταν διασκεδαστικό, αν και δεν ήταν κάτι το υπερβολικά νέο. Παρόλο που ο αγώνας ήταν πολύ διασκεδαστικός και ήταν εύκολο να κολλήσει κανείς, το να αντιμετωπίσεις ήταν δύσκολο. Το παράθυρο ήταν πολύ σύντομο, αλλά μοιραζόταν επίσης μια μπάρα αντοχής με αποφυγή και μπλοκάρισμα. Αυτό έκανε πολύ δύσκολο να μην πάθεις ζημιά, καθώς μπορεί να μπορέσεις να αποφύγεις μια επίθεση και να μπλοκάρεις μια άλλη, αλλά θα μπορούσες πολύ γρήγορα να ξεμείνεις από αντοχή προτού μπορέσεις να αντιμετωπίσεις την τρίτη. Το κύριο θέμα μου με αυτό ήταν ότι οι εχθροί έρχονταν συχνά πυκνοί και γρήγοροι, ή θα τους ενωνόταν ένας πολύ ισχυρότερος εχθρός, κάνοντας μια εύκολη μάχη πολύ τεταμένη και προκλητική. Παρόλα αυτά, η μάχη παρείχε μια πολύ αναγκαία συγκίνηση στο παιχνίδι και ήταν διασκεδαστικό να μπορείς να περάσεις από τους εχθρούς για να τους καταστρέψεις.

Το σύστημα ταχυτήτων ήταν λίγο μπερδεμένο και ένιωσα ότι δεν εξηγήθηκε πολύ καλά. Ενώ ο εξοπλισμός ήταν εύκολο να βρεθεί στο απόθεμά σας, θα μπορούσατε να βρείτε ότι μπορείτε επίσης να πάρετε εξοπλισμό για τα άλλα Wayfinder που είναι διαθέσιμα για παιχνίδι. Αυτό το έκανε λίγο μπερδεμένο για μένα στην αρχή, καθώς υπέθεσα ότι οποιοδήποτε εργαλείο θα έπαιρνα θα ήταν για τον συγκεκριμένο χαρακτήρα μου. Το διαθέσιμο σύστημα αναβάθμισης ήταν επίσης λίγο δύσκολο να το συνηθίσεις και πετάγεσαι αμέσως σε μπουντρούμια για να συγκεντρώσεις πόρους που δεν έχεις ιδέα πώς να χρησιμοποιήσεις.

Συνολικά, η εμπειρία μου με το Wayfinder ήταν αρκετά μέτρια. Δυστυχώς, τίποτα σχετικά με το παιχνίδι δεν έμεινε έξω, και δεν υπήρχαν πολλά που αισθάνονταν μοναδικά ή πρωτοποριακά. Ενώ τα μπουντρούμια ήταν πολύ διασκεδαστικά και η μάχη ήταν το κύριο πράγμα που με τράβηξε, δεν ήταν αρκετό για να με κρατήσει να παίζω. Ας ελπίσουμε, όπως το Το παιχνίδι συνεχίζει να ενημερώνεταιθα προστεθούν νέο περιεχόμενο και δυνατότητες για τη βελτίωση του παιχνιδιού.

Κωδικός που παρέχεται από τον εκδότη στον υπολογιστή.

Wayfinder

Δεν υπήρχε τίποτα που να ξεχωρίζει από το παιχνίδι και η ιστορία δεν με τράβηξε ιδιαίτερα. Το κύριο σημείο πώλησης για μένα ήταν η μάχη και το dungeon-crawling, που ήταν αρκετά διασκεδαστικό. Ωστόσο, το Wayfinder χρειάζεται ακόμα λίγη δουλειά για να του δώσει αυτή την επιπλέον λάμψη.