Κριτική Dragon Quest III HD-2D Remake

Ευτυχώς τις ώρες που θυσιάστηκα, τις συνόδευσα με καλό καφέ και φαγητό. Το να σας μιλήσω για το λαχταριστό μου πιάτο, θα με ευχαριστούσε πολύ περισσότερο. Λοιπόν, άρχισα με μια σαλάτα και… συγγνώμη, μου κλείνουν οι υπεύθυνοι μου το στόμα, υπενθυμίζοντάς μου ότι προσέλαβαν reviewer και όχι άτομο να τους πει συνταγές βραδινού.

Προσπεράστε την παραπάνω αντιεπαγγελματική εισαγωγή, σας παρακαλώ. Ήταν ένα μικρό ξέσπασμα που δεν είδε το φως του ήλιου λόγω της λογοκρισίας που επέβαλα στον εαυτό μου (εγώ και όχι οι ανώτεροι μου). Θα κατανοήσετε πλήρως τα επιχειρήματα που με έκαναν να καταλήξω σε αυτή την κατάσταση.

H αγαπημένη σε πολλούς (σε όλους σχεδόν) Square Enix, αποφάσισε να επανακυκλοφορήσει το επιτυχές Dragon Quest III του 1988, ξανά για τους νεότερους gamers που δεν είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν αυτόν τον υπέροχο τίτλο (τότε υπέροχος). Αρχικά να πω ότι είναι αρκετά παλιό παιχνίδι, prequel των 1 και 2, που όταν κυκλοφόρησε στο τέλος της δεκαετίας του ‘80, πρέπει να ήταν καλό. Τα γραφικά του στο opening cinematic ήταν εκθαμβωτικά και το παιδάκι μέσα μου πανηγύρισε, επειδή ήταν σίγουρο πως θα χτίσει νέες αναμνήσεις από μια νέα υπέροχη JRPG περιπέτεια.

“Το καλύτερο armor στο παιχνίδι είναι female-only”, αυτό σκεφτόμουν την ώρα που κλήθηκα να δημιουργήσω τον χαρακτήρα μου. Έφτασα στο σημείο που επιλέγουμε φύλο, μόνο και μόνο για να αντικρίσω δύο ίδιους σχεδόν χαρακτήρες, με τους τίτλους Type A και Τype B… Ο δεύτερος είχε κάτι σαν “ανεπιτυχής-στήριξη-με-λακ” πεσμένο μαλλί, άρα πήγα με τον πρώτο, το Type A. Βέβαια αργότερα στην πορεία μου κατάλαβα πως η ονομασία “Type” είναι το αντίστοιχο του φύλου. Α- αρσενικό και Β- θηλυκό… Νόμιζα ότι διαλέγω ανάμεσα από δύο αγοράκια, απλώς με διαφορετικό μαλλί, διότι δεν υπήρχε καμία άλλη ένδειξη του φύλου, τοποθετώντας το παιχνίδι στην κατηγορία του woke, μία “politically-correct” κατηγορία που διαφωνώ κάθετα με το να υπάρχει στο gaming.

Ας μπω σε λίγο πιο παράξενα νερά, που για κάποιο λόγο καθιστούν τα λεγόμενα του ομιλητή (εμένα στην συγκεκριμένη περίπτωση) συνήθως λανθασμένα και αντικρούονται με το σχόλιο “μην μιλάς για αυτό αν δεν το γνωρίζεις”. Δεν γίνεται όμως μία εταιρία, να “φιμώνει” δύο φύλα και να μην γνωρίζει ο παίκτης τί επιλέγει. Αν θέλετε βάλτε όλο το LGBTQ+ φάσμα, αλλά βάλτε σας παρακαλώ ξεκάθαρα το “male-female”.

Παραδείγματος χάριν, ένας από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες στο DQXI, είναι ο Sylvando. Είναι ξεκάθαρα ένας LGBTQ+ χαρακτήρας, αλλά ποτέ δεν αναρωτήθηκα αν είναι male ή female, μη γνωρίζοντας τί φύλο είναι ο χαρακτήρας που προστέθηκε στην ομάδα μου, τί armor φοράει και τί όπλα κρατάει. Θέλω να κάνω μια συμφωνία με την Square Enix. Λοιπόν, υπάρχουν κάποια types ατόμων που δεν βλέπουν καλά (εγώ) και μπορεί να θέλουν έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα για ένα female-only armor το οποίο είναι διαθέσιμο αργότερα, που είναι πολύ καλό. Βάλτε όλα τα φύλα που υπάρχουν σε χαρακτήρες αρχικής επιλογής πχ: Μale και female και LGBTQ+. Αυξάνετε και τους διαθέσιμους playable characters και δεν προσβάλλετε κανέναν, ούτε μπερδεύετε κανέναν (όπως εμένα) στην προσπάθειά σας να μην θίξετε κάποιον. Πάρτε παράδειγμα από το Baldur’s Gate 3, που κατά την γνώμη μου έχει από τα καλύτερα character creators και συμπεριλαμβάνει όλα τα φύλα. Απλά σεβαστείτε και εμάς που δεν έχουμε τόσο καλή όραση και δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε το male από το female αν δεν αναγράφεται ξεκάθαρα.

Μετά από ερωτήσεις που θα καθορίσουν την προσωπικότητα του Main Character, που παίζει αρκετό ρόλο στα stats σας, θα κληθείτε εν ολίγοις να πάτε να συναντήσετε κάποιο σημαντικότατο πρόσωπο που θα σας αναθέσει μια βαρύγδουπη αποστολή. Την τελευταία, δεν δύναται να την φέρετε εις πέρας χωρίς συμμάχους, τους οποίους θα επιλέξετε εσείς. Σας εκλιπαρώ, για σωστό party κάντε το πολυποίκιλο και βάλτε μέσα merchant ή thief. Ο πρώτος θα κλέβει gold απ’ τους εχθρούς και ο δεύτερος items. Προσωπικά έχω ένα party που αποτελείται από τον κεντρικό χαρακτήρα, mage, warrior, thief. Σας παροτρύνω να φτιάχνετε πάντα στα party-based RPG ένα party με πολλούς διαφορετικούς χαρακτήρες, γιατί μπορεί να αντεπεξέλθει καλύτερα από πχ: μια ομάδα με αποκλειστικά strength-based χαρακτήρες.

Επίσης, ένα άλλο σιωπηλό aspect (που ανέφερα και πριν) είναι η προσωπικότητα ενός χαρακτήρα, κάτι σαν τα Pokemon games. Η πτυχή αυτή, είναι ίδια με την αρχική έκδοση, αλλά δημιουργεί μια εμπειρία RPG που επικεντρώνεται περισσότερο στη δημιουργία χαρακτήρων, στη μάχη και στην εξερεύνηση, παρά στις σχέσεις, τη συντροφικότητα και την ιστορία (όπως το DQVII και XI). Είναι απόλυτα κατανοητό ότι η Square Enix επέλεξε να διατηρήσει το παλιό στυλ σε αυτήν την περίπτωση, αλλά είναι δύσκολο να μη μου λείψουν οι υπέροχες προσωπικότητες της ομάδας μου στο Dragon Quest XI ή η λειτουργία Party Chat που εμφανίζεται στα περισσότερα σύγχρονα games της σειράς. Ωστόσο, αν κάποιος προτιμά μια απλή ιστορία από μια υπερβολικά βαριά, θα απολαύσει απόλυτα την εστίαση του Dragon Quest III στα RPG συστήματά του. Αν και προσωπικά δεν μου αρέσει πολύ αυτό το aspect, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι κάποιος άλλος, ίσως έχει διαφορετική γνώμη.

Ας κινηθούμε στο κομμάτι που μου αρέσει λιγότερο σε αυτό το παιχνίδι και αυτό είναι τα random encounters. Οι νέοι ευτυχώς δεν ξέρετε τί εννοώ, αλλά παλιά (“in the age of ancients” με Dark Souls 1 opening scene φωνή το λέω) κινούσαμε τον χαρακτήρα σε ένα άδειο από εχθρούς επίπεδο στα RPG και δεχόμασταν επιθέσεις από αυτούς, αόρατους αρχικά και όταν μπαίναμε στην μάχη έλεγε το παιχνίδι ότι σου επιτίθεται ο/η/το/οι. Εκτός του τραγικού γεγονότος ότι οι μάχες είναι αργές και πρέπει ο παίκτης να ρυθμίσει την ταχύτητα για να γίνονται πιο γρήγορες (πολύ σημαντικό, θα το βρείτε πάνω αριστερά), είναι και συνεχείς. Έκανα τέσσερα ή πέντε in-game βήματα και δεχόμουν επίθεση από εχθρούς. Το τρίτο αρνητικό είναι ο τρόπος που είναι χωρισμένοι οι αντίπαλοί σας. Παραδείγματος χάριν, πολεμάτε τρία Slimes και δύο Golems (όπου S= slime, όπου G= golem). Οι εχθροί θα είναι χωρισμένοι αρκετές φορές ως SGSGS. Δηλαδή οι επιθέσεις που “πιάνουν” μια ομάδα εχθρών αχρηστεύονται και είστε υποχρεωμένοι να τους πολεμήσετε ξεχωριστά, κάτι αρκετά βαρετό.

Σε περίπτωση που δεν θέλετε να αγκομαχάτε σε κάθε battle και θέλετε να δείτε την ιστορία, μπορείτε να επιλέξετε το πολύ εύκολο επίπεδο, στο οποίο οι χαρακτήρες σας δεν μπορούν να πεθάνουν (!) και μένουν με 1HP απ’ τις επιθέσεις των εχθρών. Από άποψη δυσκολίας, μπορεί πολύ εύκολα να γίνει ένας επικίνδυνος τίτλος, οπότε αν σας αρέσει να χαλαρώνετε χωρίς έγνοιες και άγχος για τον χαρακτήρα σας, βάλτε το εκεί. Αν αρέσκεστε στα δύσκολα, μην τολμήσετε να πάτε σε άλλα επίπεδα δυσκολίας, εκτός του πρώτου. Οτιδήποτε και αν κάνετε, να ξέρετε ότι η πορεία σας θα είναι αρκετά απαιτητική και grindy, γιατί το DQIII HD-2D Remake, δεν είναι ένας εύκολος τίτλος (“Now, fly my loves”, αλλά στα ευκολότερα επίπεδα για αρχή).

Στον κόσμο έξω απ’ τις πόλεις, μπορείτε να βρείτε τα λεγόμενα “Secret Spots”, τα οποία είναι λίγο διαφορετικά από τα αντικείμενα που τα περιβάλλουν. Σε περίπτωση που τα ψάξετε (πρέπει να πάτε δηλαδή απλά το λέω ευγενικά, φανταστείτε με να σας σπρώχνω διακριτικά) θα βρείτε πολύ χρήσιμα αντικείμενα για την περιπέτειά σας. Επίσης πρέπει να έχετε γενικά τα μάτια σας ανοιχτά επειδή στις πόλεις, μπορείτε να δείτε κάποια φιλικά τερατάκια που μπορείτε να σώσετε. Ένας συγκεκριμένος NPC, που εμφανίζεται στις περίπου 2-3 ώρες παιχνιδιού που εκεί είναι το σημείο που αλλάζει εξ ολοκλήρου το παιχνίδι (συνεχίζοντας με το ίδιο εκνευριστικό μοτίβο μαχών). Τα τερατάκια τα στέλνετε αυτόματα σε αυτόν για χρήσιμα rewards.

Τα γραφικά του είναι η πιο ευχάριστη πτυχή του παιχνιδιού. Εμφανισιακά ο νέος τίτλος της Square Enix θα σας παρασύρει και θα σας συνεπάρει στον μαγικό του κόσμο. Ενθουσιάστηκα την πρώτη φορά που είδα το πόσο όμορφο ήταν. “Με γραφικά σαν του Octopath Traveller, τί μπορεί να πάει στραβά;” αναφώνησα. Τελικά πολλά μπορούν να πάνε λάθος, αλλά σίγουρα τα HD-2D γραφικά του δεν είναι απ’ τις αρνητικές πτυχές του παιχνιδιού. Ακριβώς το αντίθετο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση τα αποστομωτικά όμορφα τοπία, αναβαθμίζουν την εμπειρία σας. Είναι κρίμα που οι συνεχείς μάχες δεν σας αφήνουν να απολαύσετε την όμορφη περιπέτεια. Μέσα στις πόλεις, που είναι όλες πανέμορφες, τα γραφικά φτάνουν στο peak τους, το αποκορύφωμά τους δηλαδή.

Η μουσική είναι η ίδια με το παλαιότερο παιχνίδι, αλλά να ξέρετε πως υπάρχουν τρία υπέροχα κομμάτια για τις πόλεις που εναλλάσσονται και ένα φοβερό OST του τελευταίου boss με old-school vibes, που θα σας αφήσουν άφωνους. Προσωπικά με έκανε να πιστέψω ότι έπαιζα ένα παλιό, καλό παιχνίδι και όχι ένα remake που απλά έγινε βιαστικά, παρ’ όλα τα ελαττώματά του.

Το review βασίστηκε στη ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού, η οποία μας παραχωρήθηκε από τη CD Media.