Κριτική Dragon Age The Veilguard: Μια κριτική του μονότονου RPG

Είναι άλλη μια μέρα αιώνιας ηλιοφάνειας στις σκιασμένες από φοίνικες παραλίες με λευκή άμμο της ακτής Rivain. Σε αυτή την εκδρομή, Dragon Age: The VeilguardΟ πρωταγωνιστής του, Ρουκ, πολεμά έναν γιγάντιο δράκο. Την τελευταία φορά, ο ήρωας και οι φίλοι τους πολέμησαν με μια ομάδα θωρακισμένων πολεμιστών. Αργότερα, θα επιστρέψουν για άλλη μια φορά για να εξερευνήσουν ένα από τα καταρρακωμένα πέτρινα φρούρια που ψήνονται κάτω από τον καταγάλανο ουρανό της Ακτής. Σε όλο αυτό, το ίδιο λαμπρό φως λούζει την περιοχή, ο ήλιος δεν κινείται ποτέ στον ουρανό. Τίποτα δεν αλλάζει πολύ στην ακτή Rivain, εκτός από το είδος των εχθρών που πρέπει να νικήσετε και τα στριφογυριστά τροπικά μονοπάτια που αξίζει να εξερευνήσετε. Υπάρχει σταθερή ομορφιά στην περιοχή και ένα κοίλο από κάτω που δίνει την εντύπωση μιας γης σε στάση.

Μια καλή ιστορία μπορεί να κάνει ευχάριστες ακόμα και τις πιο επαναλαμβανόμενες δραστηριότητες βιντεοπαιχνιδιών. Το να πυροβολείτε ή να χτυπάτε τα κύματα των εχθρών μπορεί να παραμείνει συναρπαστικό για ώρες, εάν η δράση έχει αρκετό πλαίσιο, με κάποια αίσθηση κινήτρου να αποτρέπει τη μονοτονία. Dragon Age: The Veilguard, σε όλη τη διάρκεια του πενήντα μονών ωρών του, το αποδεικνύει με το να είναι συναρπαστικό και εντυπωσιακά βαρετό στις στροφές, κυρίως λόγω της αφηγηματικής του δομής.

Δέκα χρόνια στο σύμπαν (και στον πραγματικό κόσμο) από τα γεγονότα του Dragon Age: Inquisition του 2014, το The Veilguard ξεκινά αρκετά υποσχόμενα. Μπορείτε να προσαρμόσετε τον Ρουκ επιλέγοντας την εμφάνιση, τις δεξιότητές του, το προσωπικό του υπόβαθρο και την πίστη του σε μια συντεχνία κυνηγών θησαυρών, μια κοινωνία νεκρομαντείων, μια ομάδα αστικής αντίστασης ή άλλες φατρίες. Από εκεί, ο Ρουκ ωθείται απευθείας σε μια εκτυλισσόμενη συνωμοσία δολοφονίας. Το φαλακρό ξωτικό με μυτερά αυτιά Σόλας, μέλος του κόμματος του παίκτη στην Ιερά Εξέταση, προσπαθεί να φέρει τον κόσμο σε αταξία μέσω ενός μαγικού τελετουργικού. Ο Veilguard ξεκινά με τον Ρουκ και τους νέους του συντρόφους να προσπαθούν να τον σταματήσουν. Το σχέδιό τους, φυσικά, πάει στραβά, με θεαματικό τρόπο. Όταν η σκόνη καταλαγιάζει, η κύρια πλοκή του RPG βλέπει τον Ρουκ και την ταπεινή κοόρτα τους να χρειάζεται να περιπλανηθούν στον κόσμο της φαντασίας του Thedas, να κερδίσουν συμμάχους για την υπόθεσή τους, να καθαρίσουν το χάος που προέκυψε από την αποτυχία τους και να προετοιμάσουν μια άλλη επίθεση εναντίον ολοένα και πιο ισχυρών εχθρικών δυνάμεων. .

Στην πράξη, αυτό σημαίνει πολύ μεταπήδηση από μια μεγάλη τοποθεσία στον χάρτη σε μια άλλη, συνομιλία με χαρακτήρες και κακοποίηση αμέτρητων εχθρών. Ευτυχώς, η μάχη του The Veilguard είναι μια χαρά για το πρώτο μισό του παιχνιδιού περίπου. Καθώς ανεβαίνετε επίπεδο, βάζετε πόντους ικανότητας σε νέες ικανότητες και αποφασίζετε τι είδους μαχητής θέλετε να είναι ο Rook σας, υπάρχει μεγάλη ποικιλία σε κάθε συνάντηση. Αν και είναι ένα παιχνίδι ρόλων, με στατιστικά στοιχεία εξοπλισμού και ικανότητες που βασίζονται σε μενού για αναβάθμιση και χρήση, η μάχη του The Veilguard είναι δυναμική αντί για βαθιά στρατηγική και, συχνά, μια δοκιμή περισσότερο αντανακλαστική παρά προσεκτική εξέταση. Ο Ρουκ μπορεί να αποφύγει επιθέσεις, να αποκρούσει χτυπήματα και να επιβάλει ελαφριές ή βαριές ωθήσεις του όπλου του. Οι ικανότητες των παικτών και των συνοδών χαρακτήρων εκχωρούνται πλήκτρα πρόσβασης, που αναπτύσσονται στη μέση μιας μάχης για να αναπτυχθούν όσο πιο γρήγορα είναι έτοιμοι ή να επιλεγούν μέσω μιας οθόνης σε παύση που τονίζει τις ικανότητες κατά τη διάρκεια της μάχης.

Στην καλύτερη περίπτωση, αυτή η προσέγγιση ανταμείβει συμπληρωματικούς αμυντικούς και επιθετικούς συνδυασμούς που βασίζονται στη σύνθεση του κόμματος τριών χαρακτήρων, με τη σκέψη να θεραπεύσει γρήγορα τον Ρουκ ή να δημιουργήσει καταστροφικές κοινές επιθέσεις. Καθώς το παιχνίδι συνεχίζεται, όμως, και ανεβάζετε επίπεδο για το πάρτι σας ενώ βρίσκεστε σε ένα αυλάκι αποτελεσματικών συνεργειών, όλοι εκτός από τους πιο σκληρούς αγώνες γίνονται μια άσκηση φθοράς. Υπάρχουν πολύ λίγοι τύποι εχθρών που δικαιολογούν την αλλαγή των στρατηγικών πολύ συχνά και, το πιο σημαντικό, απλώς πάρα πολλές μάχες για να πολεμήσετε σε κάθε αποστολή. Για το τελευταίο μέρος του The Veilguard, η μάχη γίνεται μια διαδικασία αναμονής έως ότου επαναφορτιστούν οι ικανότητες, ώστε να μπορείτε να τις ξεκινήσετε με την κατάλληλη σειρά και να απομακρύνετε τις φάλαινες στα μπαράκια υγείας του εχθρού με βασικές επιθέσεις έως ότου το πεδίο είναι καθαρό.

Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, αυτές οι επαναλαμβανόμενες μάχες θα μπορούσαν να συγχωρηθούν πιο εύκολα σε ένα συναρπαστικό αφηγηματικό πλαίσιο. Μετά τον συναρπαστικό πρόλογό του, ωστόσο, το The Veilguard εμπίπτει σε ένα μοτίβο μαιανδρικής αφήγησης. Ο απώτερος στόχος του Rook περιλαμβάνει τη συγκέντρωση ενός κόμματος — όλα, αρκετά βολικά, που ανήκουν σε μία από τις πολλές φατρίες που επικεντρώνονται σε κάθε μία από τις κύριες περιοχές του παιχνιδιού — και την προετοιμασία για πολλές επιθέσεις μεγάλης κλίμακας εναντίον των εχθρών τους, με απλά λόγια, ολοκληρώνοντας το δουλειές απαραίτητες για να κάνουν τους νέους συμπαίκτες τους χαρούμενους και αποτελεσματικούς μαχητές. Οι αποστολές του Veilguard συνήθως περιλαμβάνουν το ταξίδι σε μια τοποθεσία από την οθόνη του χάρτη για να διερευνήσει σχετικά μικρά μυστήρια ή να προσφέρει βοήθεια σε έναν σύντροφο στην επίλυση ενός βαθιά προσωπικού προβλήματος. Ακολουθούν ως επί το πλείστον την ίδια μορφή: Ερευνήστε έναν ντόπιο κακό τρέχοντας από το ένα σημείο στο άλλο, πολεμήστε με ομάδες χονδρών και τελικά αναλάβετε ένα μεγαλύτερο αφεντικό, πάρτε τα νέα σας λάφυρα και μετά μιλήστε με τους χαρακτήρες που συμμετέχουν στην αποστολή για να ακούσετε πώς νιώθουν, ας πούμε, να εμποδίσουν μια άθλια δύναμη που πρόκειται να ανατρέψει τον καλοπροαίρετο σκοπό της παράταξής τους.

Επειδή οι μεγάλες αποστολές που ωθούν την πλοκή είναι τόσο λίγες, με τις εξελίξεις στην κύρια ιστορία να καθυστερούν από ώρες παραμυθιών μικρότερης κλίμακας, η επένδυση στην αφήγηση του The Veilguard απαιτεί μια επένδυση στο καστ των συντρόφων χαρακτήρων. Ενώ είναι καλά τραβηγμένα μερικές φορές, μοιάζουν πιο συχνά με ένα σετ από περιπατητικές ανοιχτές πληγές, που περιμένουν συνεχώς την παραμικρή πίεση για να αρχίσει να αιμορραγεί από την καρδιά για τα βαθύτερα τραύματά τους, τα μυστικά και τις επιθυμίες τους. Είναι λιγότερο μια ομάδα ανθρώπων παρά μια συλλογή ανθρωπομορφοποιημένων θεμάτων ιστορίας. Υπάρχει ο Χάρντινγκ, ένας νάνος που μαστίζεται από τη φύση των μαγικών δυνάμεων που ανακάλυψε πρόσφατα. Ο Davrin, ένας σταθερός ιππότης, που θέλει να προστατεύσει ένα είδος σχεδόν εξαφανισμένων γρύπων που αγαπά με τη διαταγή του. Ο Taash, ένας μεγαλόσωμος πολεμιστής από τον κερασφόρο λαό Qunari, που πρέπει να συμφιλιώσει την κουλτούρα της μητέρας τους με αυτή της χώρας της γέννησής τους. Εκτός από τα καθοριστικά τους ζητήματα, αυτοί οι χαρακτήρες μπορούν να συνοψιστούν με ένα μόνο χαρακτηριστικό. Ο σκληρός είναι εγκάρδιος. Ο Νταβρίν είναι αυστηρός. Ο Τάας είναι, συγχωρέστε τη ρίμα, θρασύς. Κανένα από αυτά δεν είναι αντιφατικό ή διαρκώς ανασφαλές και, ως εκ τούτου, λειτουργούν περισσότερο ως άβαταρ για ιδέες ιστορίας παρά ως πιστευτά σύνθετοι άνθρωποι.

Οι καλύτεροι από αυτούς, ο νεκρομάντης Emmrich που μοιάζει με τον Vincent Price και ο βοηθός του στον σκελετό Manfred, πρωταγωνιστούν σε μια ιστορία που δίνει εύκολες απαντήσεις σε δύσκολες ερωτήσεις, εξερευνώντας ερωτήματα θνησιμότητας σε έναν μαγικό κόσμο μέσα από το φυσικό περιβάλλον μιας εκτεταμένης νεκρόπολης, γεμάτη με λαμπερά φαντάσματα και τους συνοδούς τους τάφους. Ωστόσο, παρά τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα αυτής της γραφής, πέφτει σταθερά με τον καιρό. Προτρέψτε τον, ή οποιονδήποτε άλλο χαρακτήρα, και αρχίζουν να μιλούν εκτενώς για τους προσωπικούς τους καρτερούς με έναν τρόπο που δεν είναι απλώς τόσο περίεργα σολιψιστικός, αλλά πολύ τεχνητός για να είναι πιστευτός. Το συμπέρασμα για πολλές από τις μεμονωμένες ιστορίες του συντρόφου, επίσης, συνοψίζεται στο τέλος των περικοπών της αποστολής που περικλείουν δύσκολα ζητήματα σε προσεγμένες λύσεις. Σε συνδυασμό με την υποτονική πλοκή, το αποτέλεσμα είναι μια ιστορία που μοιάζει με ένα παιχνίδι παγωμένου καρέ, με όλους τους ηθοποιούς να περιορίζονται σε αυστηρούς ρόλους, που ζωντανεύουν μόνο όταν ο παίκτης τους χτυπά ή πληρούται μια συγκεκριμένη αλγοριθμική συνθήκη στο παιχνίδι. κώδικας.

Ωστόσο, παρά αυτά τα σημαντικά ζητήματα, είναι δύσκολο να απορριφθεί εντελώς το The Veilguard. Όταν η ιστορία του κινείται προς τα εμπρός με κρίσεις δραματικής ορμής – όπως συμβαίνει στο τέλος της πρώτης του μεγάλης πράξης ή σε μια κυλιόμενη, πυροτεχνική τελική σειρά – τα ελαττώματα του εξαφανίζονται. Βοηθά το γεγονός ότι είναι ένα υπέροχο παιχνίδι, τα επίπεδά του έχουν φόντο με τεχνικόχρωμες όψεις που εμφανίζονται ως πολυτελή σύνολα. Υπάρχουν οι ομιχλώδεις, διακοσμημένες με κρανίο κατακόμβες μιας εκτεταμένης νεκρόπολης. τα δάση με κόκκινα και πορτοκαλί φύλλα που περιβάλλουν ένα τεράστιο κάστρο. υποβρύχια φρούρια? και πέτρινες πόλεις με πανύψηλα αγάλματα που γεμίζουν τον ορίζοντα. Αυτές οι τοποθεσίες κατοικούνται από χαρακτήρες με ελαφρώς καρτουνίστικη ανατομία, ντυμένους με ρούχα των οποίων το στυλ ξεπερνά το οικείο βασίλειο της ψευδο-Μεσαιωνικής και Πρώιμης Μοντέρνας Ευρωπαϊκής φαντασίας και σε λιγότερο αναμενόμενες οπτικές περιοχές – τρικέφαλα καπέλα. Κάπες με περίπλοκα σχέδια. δερμάτινη και μεταλλική πανοπλία κατασκευασμένη από οδοντωτά γεωμετρικά σχήματα. Υπάρχουν τόσες πολλές οπτικές εφευρέσεις που, ακόμα και στις πιο βαρετές στιγμές της, παραμένει απολαυστικό μόνο να βλέπεις τι εκτίθεται.

Αν το σύνολο του παιχνιδιού ανταποκρινόταν στις καλύτερες ποιότητες και στιγμές του, θα ήταν εύκολο να το προτείνουμε. Όπως είναι, το The Veilguard είναι πολύ ανομοιόμορφα σχεδιασμένο και ο σχεδιασμός μάχης του πολύ κακώς εκτελεσμένος για να προσφέρει σταθερά τη συναρπαστική εμπειρία που γίνεται περιστασιακά. Όπως η πανέμορφη ακτή Rivain, της οποίας η ομορφιά προδίδεται από μια αίσθηση κενού, υπάρχουν πολλά να θαυμάσετε στην τελευταία έκδοση της Bioware, αλλά υπερβολική μονοτονία για να κάνει μια πραγματικά δυνατή εντύπωση.