Παρακολουθώντας ένα συνέδριο ψυχολογίας αυτόν τον μήνα, εντυπωσιάστηκα από μια ανησυχητική τάση στην έρευνα των κοινωνικών επιστημών. Το αφηρημένο βιβλίο αποκάλυψε ότι σχεδόν και οι 1.500 αφίσες και ομιλίες αφορούσαν κάποιο είδος επιβεβαιωτικής εργασίας — χρησιμοποιώντας στατιστικές αναλύσεις για να ελέγξουν μια υπάρχουσα υπόθεση. Σχεδόν κανένας ανέφερε το είδος της διερευνητικής έρευνας ανοιχτού τύπου που χρειαζόταν για να καταλήξει σε αυτές τις υποθέσεις.
Κατά την άποψή μου, είναι ζωτικής σημασίας για τις κοινωνικές επιστήμες να υιοθετήσουν μια ερευνητική κουλτούρα που εξισορροπεί τη δοκιμή υποθέσεων με τη δημιουργία υποθέσεων, αγκαλιάζοντας τις διερευνητικές μελέτες παράλληλα με τις επιβεβαιωτικές.
Παιχνίδια αναπαραγωγής: πώς να κάνετε την έρευνα αναπαραγωγιμότητας πιο συστηματική
Για να κατανοήσετε τη διαφορά μεταξύ διερευνητικών και επιβεβαιωτικών μελετών, σκεφτείτε μια ερευνητική ομάδα που ενδιαφέρεται για τις σχέσεις μεταξύ των παιδιών που παρακολουθούν βίαιες ταινίες και της επιθετικής συμπεριφοράς. Σε μια διερευνητική μελέτη, η ομάδα μπορεί να ρωτήσει τους γονείς για την επιθετική συμπεριφορά των παιδιών και να συλλέξει πληροφορίες σχετικά με τις οικιακές συνήθειες, τα ατομικά χαρακτηριστικά και το περιεχόμενο των μέσων ενημέρωσης που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τα παιδιά. Οι συγγραφείς θα επιθεωρούσαν τα δεδομένα με πολλούς τρόπους, αναζητώντας τυχόν μοτίβα. Τα μοτίβα που προκύπτουν, παράλληλα με τη θεωρητική γνώση, θα μπορούσαν στη συνέχεια να χρησιμοποιηθούν για τη δημιουργία συγκεκριμένων προβλέψεων – για παράδειγμα, ότι η εξήγηση των γονέων για το βίαιο περιεχόμενο μπορεί να μειώσει τη βία που προκαλείται από τα μέσα ενημέρωσης στους εφήβους, αλλά όχι στα μικρότερα παιδιά.
Οι επιβεβαιωτικές μελέτες μπορούν να επιδιώξουν να υποστηρίξουν ή να αμφισβητήσουν αυτές τις υποθέσεις χρησιμοποιώντας ένα νέο σύνολο δεδομένων. Για τη σωστή διεξαγωγή μιας επιβεβαιωτικής μελέτης, οι βέλτιστες πρακτικές υπαγορεύουν οι ερευνητές να περιγράφουν το σχέδιο ανάλυσής τους πριν ξεκινήσουν την εργασία τους, συχνά μέσω προεγγραφής — καταγράφοντας το σε δημόσιο αποθετήριο. Η προεγγραφή βοηθά στην αποτροπή των ερευνητών από το να κατασκευάσουν τις υποθέσεις και τις αναλύσεις τους αφού εξετάσουν τα δεδομένα τους. Στο παραπάνω παράδειγμα, για παράδειγμα, εάν οι αναλύσεις μιας ομάδας δεν επιβεβαιώνουν τη γενική υπόθεση, οι ερευνητές μπορεί να μπουν στον πειρασμό να τροποποιήσουν τον τύπο της ανάλυσης που εκτελούν μέχρι να δείξει μια στατιστικά σημαντική επίδραση για, ας πούμε, νεαρά έφηβα αγόρια, αφού ελέγξουν οικογενειακό εισόδημα. Αυτή η ευρέως καταδικασμένη πρακτική ανοίγει την πόρτα σε ψευδώς θετικά ευρήματα.
Όπως πολλοί στις κοινωνικές επιστήμες, εκπαιδεύτηκα να σκέφτομαι τον έλεγχο υποθέσεων ως την κύρια δουλειά ενός ερευνητή, με την εξερεύνηση που δεν αξίζει να δημοσιευτεί. Αλλά άλλαξα γνώμη καθώς άρχισα να χάνω την πίστη μου στη δική μου ικανότητα να προεγγραφώ σωστά τις σπουδές μου. Πιστεύω ολόψυχα ότι η προεγγραφή είναι ζωτικής σημασίας για τη διαφανή επιστήμη. Αλλά συχνά, ανακάλυψα ότι δεν είχα κάνει αρκετή εξερεύνηση για να σχεδιάσω σωστά τις αναλύσεις δοκιμής υποθέσεων.
Επιβραβεύστε την έρευνα επειδή είναι χρήσιμη — όχι απλώς φανταχτερή
Για παράδειγμα, πώς θα μπορούσε ένας ερευνητής που αντιμετωπίζει το ζήτημα της επιθετικότητας να γνωρίζει, χωρίς εξερεύνηση, ποιες από τις πολλές μεταβλητές – ηλικία, φύλο, κοινωνικοοικονομικό υπόβαθρο και άλλα – μπορεί να συνδέονται με την αλλαγή συμπεριφοράς και πώς; Ομοίως, στη δουλειά μου, αναρωτήθηκα: θα έπρεπε να είχα επινοήσει διαφορετικά το στατιστικό μου μοντέλο; Μια διαφορετική ανάλυση θα έφερνε διαφορετικά συμπεράσματα; Έχασα κάτι πιο ενδιαφέρον στα δεδομένα μου; Ένιωσα ανίκανος να αφήσω τα δεδομένα μου να μιλήσουν από μόνα τους. Θα έπρεπε να είχα κάνει περισσότερη εξερεύνηση προτού δεσμευτώ για την επιβεβαιωτική μου ανάλυση.
Ωστόσο, παρά τη σημασία των διερευνητικών μελετών, δεν εκτιμώνται αρκετά. Εκατοντάδες περιοδικά προωθούν εγγεγραμμένες αναφορές – ένας τρόπος προκαταχώρισης επιβεβαιωτικής έρευνας στο περιοδικό – ωστόσο η διερευνητική επιστήμη σπάνια υποστηρίζεται. Και στην τρέχουσα προσπάθεια αναπαραγωγιμότητας, με ερωτήματα που εγείρονται σχετικά με το πώς να γίνουν οι κοινωνικές επιστήμες πιο αυστηρές, ισχυρές και αναπαραγώγιμες, οι περισσότερες λύσεις περιελάμβαναν τη βελτίωση του τρόπου με τον οποίο δοκιμάζουμε τις υποθέσεις μας, με ελάχιστη σκέψη για διερευνητική εργασία.
