Το όνομα του Katsura Hashino είναι αρκετά γνωστό σε όσους ασχολούνται με τον χώρο στην gaming βιομηχανία και ιδιαίτερα για αυτούς που τους αρέσουν τα JRPG. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίος για να δουλεύει υπό το όνομα της ATLUS. Είναι η ιδιοφυία πίσω από τίτλους όπως το Shin Megami Tensei III: Nocturne, Catherine, Persona 3,4 και 5 και πολλών άλλων. Αυτός ο κύριος λοιπόν, στον έλεγχο του πηδάλιου στο Studio Zero -το οποίο αποτελείται από εξίσου θρυλικά ονόματα- δημιούργησαν το παιχνίδι με το ευφάνταστο όνομα Metaphor: ReFantazio (από εδώ και πέρα θα χρησιμοποιώ το Metaphor για συντομία). Πέρασαν περίπου 8 χρόνια από την πρώτη ανακοίνωση που έγινε τον Δεκέμβρη του 2016 και πλέον μπορούν όλοι να χαθούν για αμέτρητες ώρες στον κόσμο του.
Είναι η φαντασία περιορισμένη στα όρια της ανθρώπινης σκέψης; Θα την έλεγες μια αδύναμη δημιουργία;
Η ανάλυση της ιστορίας του Metaphor θα χρειαζόταν αρκετές σελίδες για να ολοκληρωθεί. Άλλωστε, αμέτρητα γεγονότα, χαρακτήρες και ονόματα είναι αλληγορίες για την καθημερινότητα που ζούμε. Καθώς, όμως, δε διαβάζετε κείμενο ανάλυσης, καλώς ή κακώς, θα αποφύγω να προβώ σε περισσότερες λεπτομέρειες για ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά του τίτλου. Η μαγεία των αλληγοριών, άλλωστε, είναι να τις ανακαλύψει ο ίδιος ο παίκτης από πρώτο χέρι, έτσι ακριβώς όπως το έχουν οραματιστεί οι δημιουργοί.
Ο κόσμος στον οποίο έχει χτιστεί η ιστορία μας μπορεί εύκολα να εμπνεύσει περισσότερα παιχνίδια, τηλεοπτική σειρά ή αν θέλουμε να αγγίξουμε την υπερβολή, κάποια ταινία. Αυτό, προφανώς, γίνεται διότι έχει δοθεί τεράστια προσοχή στη λεπτομέρεια ώστε να μην είναι ένας ακόμη επιφανειακός “fantasy” κόσμος, όπου απλά θα ξεκινήσει και θα τελειώσει η ιστορία του μαζί με τους πρωταγωνιστές. Γίνονται συχνά αναφορές σε θρυλικά πρόσωπα, περιοχές και ιστορίες βαθιά χαμένες στον χρόνο, που η υπόστασή τους δείχνει να είναι αρκετά στιβαρή ώστε να “σηκώσει” και να αναδείξει περισσότερες ιδέες.
Ανάμεσα στις 8 φυλές που υπάρχουν, ο πρωταγωνιστής μας είναι ένας elda, η χειρότερη φυλή σύμφωνα με την πλειοψηφία του κόσμου. Και γιατί η χειρότερη; Φυσικά λόγω ρατσισμού, καθώς οι elda, εκτός από το ότι είναι ελάχιστοι σε αυτόν τον κόσμο, δεν έχουν κάτι ιδιαίτερο που τους χαρακτηρίζει. Θα τολμούσαμε να πούμε ότι είναι “βαρετοί” για έναν fantasy κόσμο, από τη στιγμή που άλλες φυλές διαθέτουν φτερά, μυτερά αυτιά, κέρατα, κ.ο.κ. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά γίνεται ξεκάθαρο αυτό το άσχημο συναίσθημα αποστασιοποίησης από τον υπόλοιπο -σύμφωνα με αυτούς- “φυσιολογικό” κόσμο.
Υπάρχουν όμως και αυτοί που είναι εγκάρδιοι προς το πρόσωπό μας, όπως για παράδειγμα η Gallica, η οποία είναι η πιστή φίλη και συνοδοιπόρος μιας σημαντικής αποστολής. Σε αυτό το ταξίδι θα βρείτε αρκετούς συμμάχους σαν και την Gallica, που θα σας συντροφεύσουν, όπως και αυτούς που θα σας στηρίξουν στον σκοπό σας. Οι φιλικοί και σημαντικοί για την ιστορία χαρακτήρες ξεχωρίζουν εύκολα από το πλήθος, με δικές του αξίες και προσωπικότητα. Για ακόμη μια φορά, η ταλαντούχα ομάδα δίνει μαθήματα σωστού character development με βάθος, χωρίς υπερβολές και με ιδιαίτερη προσοχή στη λεπτομέρεια που θα ξεχωρίσει έναν καλογραμμένο χαρακτήρα από τον αδιάφορο.
Το γράψιμο των διαλόγων συχνά θέλει να δώσει έμφαση στο συναίσθημα και την ένταση που έχει στην ψυχή του ο κάθε χαρακτήρας. Η ποιητική διάσταση των φράσεων βάζει τον παίκτη σε έναν μαγικό κόσμο, όπου ο όρος “Φαντασία” έχει ένα λογοτεχνικό κύρος, τόσο σημαντικό, που θα κάνει τον παίκτη να αναλογιστεί την αληθινή δύναμη αυτής της λέξης. Η περιγραφή των γεγονότων και οι διάλογοι γίνονται τόσο ομαλά και συνάμα καλλιτεχνικά, που συχνά νιώθεις ότι διαβάζεις βιβλίο.
Είναι βέβαια και αυτές οι ελάχιστες στιγμές που οι διάλογοι φέρουν στίγματα από τα Persona, τα οποία έχουν ένα πιο νεανικό ύφος, που πιστεύω ότι δεν “κουμπώνει” με το πιο ενήλικο εγχείρημα της ομάδας. Ακόμα και έτσι, όμως, υπάρχουν εκπλήξεις που έχουν ταιριάξει “γάντι” σε μια πιο σκοτεινή από τη συνηθισμένη ιστορία. Ορισμένες σκηνές ήταν αρκετά ωμές σε σύγκριση με αυτό που έχουμε συνηθίσει από την ομάδα, κάτι που προσωπικά βρίσκω ευπρόσδεκτο.
Οι συζητήσεις με τους χαρακτήρες προκαλούν αρκετό ενδιαφέρον, καθώς συχνά οι διαφορετικές προσωπικότητες συγκρούονται μεταξύ τους. Αυτό που δυστυχώς συνεχίζει να μου κάθεται σαν αγκάθι στο λαιμό είναι η αντιμετώπιση του πρωταγωνιστή από τους φίλους του. Ο διακριτικός και σιωπηλός -αλλά επιτέλους με voice acting- πρωταγωνιστής είναι πάντα ο τέλειος και αλάνθαστος χαρακτήρας μπροστά στην υπόλοιπη παρέα. Μπορεί σε μια συζήτηση ο συνομιλητής να έχει ανοίξει όλη του την καρδιά, μιλώντας για εσωτερικά τραύματα που τον βασανίζουν, αλλά με ένα “Θα πάνε όλα καλά” του πρωταγωνιστή, η ψυχοσύνθεση του ταλαιπωρημένου φίλου αλλάζει κατευθείαν προς το καλύτερο. Καλώς ή κακώς, αυτό το μη ρεαλιστικό πρόβλημα που βρίσκουμε σε αρκετά RPG και είναι παρόν και εδώ.
Take your time?
Όσοι έχουν εμπειρία με τα Persona θα νιώσουν τεράστια οικειότητα με τους μηχανισμούς του Metaphor, από τις turn-based μάχες μέχρι και το σύστημα ημερολογίου που έκανε τη σειρά να ξεχωρίσει. Θα μπορούσα να πω πως σχεδόν όλα τα γνωστά στοιχεία έχουν αναβαθμιστεί σύμφωνα με τα πρωτότυπα, με στόχο πάντα το quality of life και την ψυχαγωγία του παίκτη.
Για αυτούς που δεν έχουν εμπειρία με τα Persona, το σύστημα ημερολογίου θέλει τον παίκτη να διαχειρίζεται τον χρόνο του κατάλληλα, πριν τελειώσει η κάθε μέρα. Εάν εξαιρέσουμε την εξερεύνηση των dungeon, οι υπόλοιπες δραστηριότητες χρειάζονται μισή μέρα για να ολοκληρωθούν. Οπότε, μέσα σε μία μέρα, μπορείτε να ασχοληθείτε με 2 διαφορετικά (ή ίδια) πράγματα: να μιλήσετε σε έναν φίλο, να διαβάσετε κάποιο βιβλίο, να περάσετε χρόνο χαζεύοντας την πόλη, κ.ο.κ. Κάθε δραστηριότητα που απαιτεί χρόνο για να ολοκληρωθεί έχει πλέον και την ένδειξη του ρολογιού, κάτι που έλειπε από τα Persona και οδηγούσε πολλούς παίκτες να σπαταλούν άσκοπα τον χρόνο τους.
Στην περίπτωση των χαρακτήρων, υπάρχουν 8 επίπεδα για τον καθένα, τα οποία όσο ανεβάζετε, τόσο εξελίσσεται η προσωπική ιστορία τους, ενώ κερδίζετε ταυτόχρονα σημαντικά bonus που θα βοηθήσουν στο gameplay. Αξιοσημείωτο είναι πως σε αντίθεση με τα Persona, εδώ οι “λανθασμένες” απαντήσεις δεν τιμωρούνται, οπότε δε θα χρειαστεί να σπαταλήσετε άδικα περισσότερο χρόνο για να κερδίσετε τους χαμένους πόντους.
Όταν δεν ασχολείστε με τις δραστηριότητες του κόσμου, θα βρείτε τους εαυτούς σας να περιπλανιέστε σε διάφορα dungeons, είτε της κύριας ιστορίας είτε κάποιου side quest. Τα main dungeons είναι ευφάνταστα, με κάθε ένα να ξεχωρίζει από το άλλο, ενώ η ποικιλία των εχθρών δεν απογοητεύει ποτέ. Όσο για τα μικρότερα dungeons, αυτά που αφορούν τα side quests, αν και είναι εξίσου ξεχωριστά το ένα με το άλλο, θα τα προτιμούσα λίγο πιο δημιουργικά, κυρίως ως προς τη δομή τους, ιδίως εφόσον τα dungeons της κύριας αποστολής διαθέτουν μεγάλη λεπτομέρεια στον σχεδιασμό τους.
Ας μιλήσουμε, όμως, λίγο και για τη μάχη. Αρχικά πρόκειται για ένα turn-based παιχνίδι, που στηρίζεται στην στρατηγική σκέψη του παίκτη. Από την πρώτη στιγμή που πολέμησα τον πρώτο μου εχθρό, σχηματίστηκε ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου, καθώς παρατήρησα ότι η μάχη, αν και πλούσια σε λεπτομέρεια και εφέ, είναι ταυτόχρονα και πολύ γρήγορη. Χωρίς να υποτιμάται η λεπτομέρεια του σχεδιασμού των animation, η επιτάχυνση των κινήσεων καταφέρνει μακροπρόθεσμα να ξεκουράζει το μάτι του παίκτη, και, το σημαντικότερο, να μην σπαταλά άδικα τον χρόνο του δείχνοντας τις ίδιες κινήσεις ξανά και ξανά. Αυτή η τεχνική καλό θα ήταν να εφαρμόζεται σιγά-σιγά σε όλα τα παιχνίδια του είδους.
Ένας καινούριος μηχανισμός που επίσης συμβάλλει στην ταχύτητα της μάχης, συνδυάζει ένα υποτυπώδες hack-and-slash με το turn-based. Όταν οι εχθροί είναι 3 level κάτω από τον πρωταγωνιστή, ο παίκτης μπορεί με μερικά χτυπήματα να εξοντώσει το τέρας σε μόλις 1-2 δευτερόλεπτα, αποφεύγοντας τον κλασικό αναστεναγμό βαρεμάρας των φίλων των JRPG όταν πρέπει να πολεμήσουν για 100ή φορά τον ίδιο, πολύ πιο αδύναμο εχθρό.
Και πώς γίνεται η μάχη; Φυσικά με τα perso… τα Archetypes που ξεκλειδώνει κάθε χαρακτήρας. Όπως μπορούν να καταλάβουν οι γνώστες, τα Archetypes έχουν πάρει τον ρόλο των Persona, με την αξιοσημείωτη διαφορά ότι όλοι οι χαρακτήρες μπορούν να αλλάζουν Archetypes, κάνοντας κάθε μάχη πολύ πιο ενδιαφέρουσα και σύνθετη. Επίσης, μπορεί να γίνει συνδυασμός κινήσεων 2 ή περισσότερων Archetypes για ακόμα περισσότερη ελευθερία στη μάχη.
Οι επιλογές δυσκολίας είναι 5 (εάν συμπεριλάβουμε και το πολύ δύσκολο Regicide που ξεκλειδώνεται μετά τον πρώτο τερματισμό) και καλύπτουν όλο το φάσμα του κοινού. Ένας που δεν έχει ασχοληθεί με παιχνίδια του είδους θα μπορούσε να ξεκινήσει στη δυσκολία Easy ή Storyteller. Παρ’ όλα αυτά, αν δεν έχετε εμπειρία και θέλετε να παίξετε στο normal, αν και όχι ακατόρθωτο ή ιδιαίτερα δύσκολο, θα σας πρότεινα να ασχοληθείτε πρώτα με κάποιο Persona, καθώς ο μηχανισμός των Archetypes είναι τέτοιος που ωθεί τον παίκτη να πειραματίζεται συνεχώς, κάτι που θα δυσκολέψει τους νεοφερμένους.
Τα χέρια του Shigenori Soejima σχεδιάζουν αριστουργήματα εδώ και πολλά χρόνια, και αυτό αποδεικνύεται για ακόμη μία φορά με το Metaphor. Ως υπεύθυνος για το character design, βλέπουμε το ταλέντο του στα απίστευτα πρόσωπα των χαρακτήρων και όχι μόνο. Όπως είχε πει και ο ίδιος σε ένα promotional βίντεο για τον τίτλο, ακόμα και ο σχεδιασμός του πρωταγωνιστή δεν είναι τυχαίος. Κάθε λεπτομέρεια στους χαρακτήρες μπορεί να προδίδει στοιχεία της προσωπικότητας τους, και φυσικά όλα είναι μια πινελιά σε ένα τεράστιο κάδρο καλλιτεχνικής αρτιότητας που ονομάζεται Metaphor: ReFantazio. Από τους σχεδιασμούς των περιοχών, τα bosses με τους εχθρούς, μέχρι και το απίστευτα κομψό menu που ξεχειλίζει από στυλ, η ομάδα έχει κάνει θαύματα. Το μόνο που θεωρώ λίγο υπερβολικό και θα προτιμούσα να ήταν 1-2 τόνους πιο κάτω είναι η καλλιτεχνική επιλογή του magla που αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Πιστεύω πως τα υπερβολικά και συνεχόμενα particles αποσπούν την προσοχή από την ομορφιά του κόσμου, τουλάχιστον μέχρι να τα συνηθίσει ο παίκτης.
Θα ήθελα να κάνω μια μικρή στάση για να σχολιάσω την οργάνωση και πώληση του εξοπλισμού. Παρατήρησα πως υπήρξε ιδιαίτερο πρόβλημα στο μενού, όταν συγκεκριμένα ήθελα να διαλέξω μια πανοπλία η οποία για κάποιο λόγο δε φαινόταν σε όλους τους χαρακτήρες. Αποδείχθηκε ότι η εν λόγω πανοπλία ήταν διαθέσιμη για συγκεκριμένα Archetypes μόνο, αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε ξεκάθαρη ένδειξη αυτής της λεπτομέρειας. Αντίστοιχα, όταν ήθελα να πουλήσω αδύναμο εξοπλισμό σε κάποιο μαγαζί, δεν υπήρχε ένδειξη του συγκεκριμένου εξοπλισμού για το κάθε Archetype ξεχωριστά. Επομένως, όταν mid/end-game είχα πάνω από 50-60 όπλα κατέληξαν να μπλεχτούν το ένα με το άλλο. Για να έφτιαχνε αυτός ο “μπούσουλας” κατά τη γνώμη μου έπρεπε να υπήρχε μια στήλη για το κάθε Archetype ξεχωριστά. Αν και αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί “nitpicking” και όχι απολύτως ουσιαστικό για την εμπειρία, όταν παίζεις ένα παιχνίδι για πάνω από 50 ώρες, είναι λογικό όλη η διαδικασία να κουράσει τον παίκτη.
Οι προσδοκίες μου για τον τεχνικό τομέα δυστυχώς δεν ανταποκρίθηκαν. Αν και υπάρχουν ορισμένες περιοχές και dungeons -κυρίως μικρής κλίμακας- που τρέχουν στα 60 fps, υπάρχουν και μέρη όπου ο τίτλος δεν ανταπεξέρχεται όπως θα αναμενόταν, ειδικά με τη δύναμη που μπορεί να προσφέρει το PlayStation 5. Σε αρκετά σημεία, τα fps πέφτουν ακόμη και κάτω από 40, ενώ και τα φανταχτερά cutscenes δεν αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα, αφού είναι κλειδωμένα στα 30.
Εξάλλου, η μουσική ήταν η πρώτη μαγεία που γνώρισε ποτέ αυτός ο κόσμος.
Και ενώ οι δύο χαρακτήρες μας συζητούν για τους τρόπους με τους οποίους μπορεί κάποιος να δαμάσει το άγχος μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις της ζωής, η Gallica εκτελεί ένα από τα «κλασικά ξόρκια» της. Ξάφνου, μέσα από την άγρια σιωπή της ερήμου, αναδύεται μια μελωδία που ξετυλίγεται στο μυαλό του ήρωά μας σαν αεράκι που φέρνει τραγούδια από μακρινά, άγνωστα τοπία. Έτσι, μέσα από αυτή τη συγκλονιστική στιγμή, συνοδευόμενη με την ανατριχιαστική αυτή μελωδία, έρχεται η πρώτη μας επαφή με τη μουσική του Metaphor. Ο Shoji Meguro είναι ο αγαπημένος μου συνθέτης, και για ακόμη μία φορά, δεν απογοήτευσε τους θαυμαστές του. Η μουσική του Metaphor είναι αριστουργηματική, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κομμάτι που ακούγεται μέχρι τον τερματισμό.
Συνοψίζοντας, το Metaphor: ReFantazio είναι, δίχως αμφιβολία, ένα από τα καλύτερα RPG των τελευταίων ετών. Η ποιητική του υπόσταση, οι αλληγορίες και το στιβαρό γράψιμο των χαρακτήρων αποδεικνύουν το τεράστιο ταλέντο και την τελειομανία της ομάδας Studio Zero. Αγαπημένοι μηχανισμοί των Persona αναβαθμίζονται και εμφανίζονται στην καλύτερη μορφή τους, ενώ ταυτόχρονα έχουμε βελτιώσεις σε όλους τους τομείς, που προσφέρουν quality of life και περισσότερο βάθος στη συνταγή μάχης. Σημαντική απογοήτευση ήταν ο τεχνικός τομέας, κάτι που ευελπιστώ πως θα φτιάξει με τον καιρό πριν την “Royal/Golden” έκδοση. Η μουσική του θα σας ταξιδέψει σε έναν μαγικό κόσμο, ενώ το art direction θα σας κάνει να θέλετε να το βάλετε παντού για wallpaper. Νέες ιδέες, ένας νέος κόσμος και ένα νέο franchise γεννήθηκε.
Ευχαριστούμε τη Zegetron για την παροχή του αντιτύπου για τις ανάγκες του review.
Metaphor: ReFantazio | Review
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ:
ΘΕΤΙΚΑ
Δυνατά μηνύματα μέσω της ιστορίας
Εκπληκτικό στήσιμο ενός νέου κόσμου
Χαρακτήρες που ξεχειλίζουν από προσωπικότητα
Διασκεδαστική μάχη
Γρήγορο σύστημα μάχης που δεν κουράζει τον παίκτη
Απίστευτη μουσική καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού
Αριστουργηματικό Art Direction
Βελτιωμένο σύστημα ημερολογίου
ΑΡΝΗΤΙΚΑ
Τεχνικά Προβλήματα με τα FPS
Μπερδεμένο Interface για τον Εξοπλισμό
VIA: PSAddict.gr
