Ο φόβος για τους ωκεανούς, ή η θαλασσοφοβία, είναι μια κατανοητή συναισθηματική αντίδραση. Το περιβάλλον είναι σκοτεινό, αφιλόξενο για τον άνθρωπο και περιέχει μερικά από το μεγαλύτερο του πλανήτη και τα πιο παράξενα πλάσματα. Αλλά μπορείτε να πάρετε λίγη άνεση γνωρίζοντας ότι, τουλάχιστον, η εξέλιξη μας έσωσε από τους κροκόδειλους της βαθιάς θάλασσας.
Οι πρόγονοι των κροκοδείλων γνωστοί ως θαλλατοσουχιανοί περιπλανήθηκαν στη μέση Ιουρασική και πρώιμη Κρητιδική εποχή (περίπου 191-113 εκατομμύρια χρόνια πριν) και αποτελούσαν δύο κύριες ομάδες, teleosauridae και metriorhynchidae. Ενώ τα απολιθώματα δείχνουν ότι οι πρώτοι έμοιαζαν με τους σημερινούς κροκόδειλους, οι δεύτεροι εξέλιξαν εξορθολογισμένα σώματα που μοιάζουν με δελφίνια και εξαρτήματα που τους επέτρεψαν να ευδοκιμήσουν σε θαλάσσια περιβάλλοντα. Τούτου λεχθέντος, τα απολιθώματα δείχνουν ότι ποτέ δεν κατάφεραν να φτάσουν τα ίδια βάθη με τα δελφίνια και άλλα κητώδη συνήθως. Και χάρη σε δεκάδες πρόσφατες σαρώσεις κρανίου, οι ειδικοί μπορεί τώρα να γνωρίζουν γιατί – οι θαλατοσουχικές μύες δεν μπορούσαν να διαχειριστούν την πίεση.
Μια διεθνής ερευνητική ομάδα με επικεφαλής παλαιοβιολόγους στο Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον του Ηνωμένου Βασιλείου χρησιμοποίησε πρόσφατα υπολογιστική τομογραφία για να εξετάσει 11 κρανία θαλλατοσουχιανών σε σύγκριση με άλλα έξι απολιθωμένα είδη, καθώς και 14 είδη σύγχρονου κροκόδειλου. Χρησιμοποιώντας τις σαρώσεις, οι ειδικοί έδωσαν μεγάλη προσοχή σε δύο συστήματα παραρρίνιων κόλπων—τους κόλπους του εγκεφάλου που περικλείονται με οστά και αυτούς που βρίσκονται στο ρύγχος τους. Τα αποτελέσματά τους αναφέρονται λεπτομερώς σε μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στις 30 Οκτωβρίου στο περιοδικό, Royal Society Open Science.
Οι εικόνες έδειξαν ότι, παρόμοια με τα δελφίνια και τις φάλαινες, οι θαλλατοσουχιανοί εξέλιξαν μικρότερους εγκεφαλικούς κόλπους καθώς τολμούσαν περαιτέρω στο νερό, πιθανόν να βοηθήσουν στην κατάδυση, το κυνήγι και την άνωση. Αλλά σε αντίθεση με τα κητώδη, ήρθε ένα σημείο όπου οι θαλλατοσουχικοί ρινικοί κόλποι (ιδιαίτερα εκείνοι των μετριορυγχιδίων) άρχισαν να διαστέλλονται αντί να συρρικνώνονται.
[Related: This ancient crocodile looked kind of like a dolphin.]
«Η παλινδρόμηση των εγκεφαλικών κόλπων στους θαλατοσουχικούς αντικατοπτρίζει αυτή των κητωδών, μειώνεται κατά τις ημι-υδάτινες φάσεις τους και στη συνέχεια μειώνεται περαιτέρω καθώς έγιναν πλήρως υδρόβιοι», Mark Young, επικεφαλής συγγραφέας της εργασίας. είπε σε δήλωση την Τετάρτη. Αν και τα σύγχρονα συστήματα κητωδών κόλπων βοηθούν στον μετριασμό της πίεσης των ωκεανών γύρω από το κρανίο τους, οι μεγαλύτεροι ρύγχος κόλπων ενός μετριορυγχιδίου θα έκαναν το αντίθετο.
“[A]t μεγαλύτερα βάθη, αέρας μέσα [metriorhynchid] τα ιγμόρεια θα συμπιεστούν, προκαλώντας ενόχληση, βλάβη ή ακόμα και κατάρρευση στο ρύγχος λόγω της αδυναμίας του να αντέξει ή να εξισορροπήσει την αυξανόμενη πίεση», εξήγησε ο Young.
Ωστόσο, το όριο στις βαθιές καταδύσεις θαλατοσουχίας δεν ήταν άσκοπο. Ενώ οι φάλαινες και τα νεφρά των δελφινιών είναι εξαιρετικά αποτελεσματικά στο φιλτράρισμα του αλατιού από το θαλασσινό νερό, τα θαλάσσια ερπετά και τα πουλιά βασίζονται σε εξειδικευμένους αδένες για να απαλλάξουν τα συστήματά τους από τα δυνητικά επιβλαβή μέταλλα. Τα ιγκουάνα, για παράδειγμα, φτερνίζονται για να απελευθερώσουν το υπερβολικό αλάτι από τους πόρους τους. Δεδομένων των μεγαλύτερων και πιο περίπλοκων ρινικών κόλπων του μετριόρυγχου, οι παλαιοβιολόγοι θεωρούν ότι ο πρόγονος του κροκοδείλου πιθανότατα έκανε το ίδιο πράγμα.
«Τα πουλιά, όπως και οι μετριόρυγχοι, έχουν ιγμόρεια που βγαίνουν από το ρύγχος και περνούν κάτω από το μάτι και όταν οι μύες της γνάθου συστέλλονται, δημιουργείται ένα φαινόμενο σαν φυσούνα μέσα στους κόλπους τους», είπε ο Young. «Για τα μετριόρυγχιδα, όταν τα ιγμόρεια υποβλήθηκαν σε αυτό το φαινόμενο, θα είχαν συμπιέσει τους αδένες άλατος μέσα στο κρανίο και θα δημιουργούσε ένα φαινόμενο σαν φτέρνισμα, παρόμοιο με τα σύγχρονα θαλάσσια ιγκουάνα».
Δυστυχώς για τους θαλατοσουχιακούς, ωστόσο, η εξελικτική τους τύχη εξαντλήθηκε κατά την Κρητιδική περίοδο, ανοίγοντας χώρο για τους σύγχρονους απογόνους τους. Εξαιτίας αυτού, ο Young είπε ότι οι ειδικοί δεν θα μάθουν ποτέ με βεβαιότητα εάν περισσότερος χρόνος θα τους επέτρεπε να εξελιχθούν με τρόπους που θα μοιάζουν περισσότερο με φάλαινες και δελφίνια – ή εάν οι άνθρωποι θα χρειαζόταν ποτέ να προσθέσουν «κροκόδειλους της βαθιάς θάλασσας» στη λίστα με τις ανησυχίες τους για τη θαλασσοφοβία. .
VIA: popsci.com
