Ίσως είμαι μόνο εγώ, αλλά υπάρχει κάτι τόσο συναρπαστικό στην αναδρομή στα οράματα των προκατόχων μας για το μέλλον. Ιπτάμενα αυτοκίνητα, ρομπότ. πράγματα που τώρα φαίνονται σχεδόν γραφικά σε σύγκριση με τα σύγχρονα, λουτρά νέον, κυβερνητικά όνειρά μας. Σε αντίθεση με τους διαρκώς δημοφιλείς κόσμους του κυβερνοπάνκ που συνδέονται με καπιταλιστικές δυστοπίες ή τον επικείμενο Αρμαγεδδώνα, Νέα γραμμή τόξουΤο steampunk σκηνικό του είναι εμποτισμένο με μια αίσθηση ελπίδας. Η ονομαστική πόλη αντιπροσωπεύει την ευημερία, το αμερικάνικο όνειρο – είναι σαν να περπατάς πίσω στο χρόνο σε μια εποχή που, ενώ έχει καταστραφεί από τον πόλεμο, εξωτερικά φαίνεται λίγο πιο φωτεινή.
Το ταξίδι μου στο New Arc Line ξεκινά με τον δημιουργό χαρακτήρων που, αν και υποτυπώδης, προσφέρει αρκετή προσαρμογή για να νιώσετε ότι έχετε δημιουργήσει μια μοναδική περσόνα. Από τις δύο τάξεις που προσφέρονται, επιλέγω τον Voodoo Shaman, έναν μάγο που ειδικεύεται σε ζημιές που βασίζονται σε δηλητήρια και κατάρες με την πάροδο του χρόνου. Ο χαρακτήρας μου μεταμορφώνεται αμέσως, φορώντας ένα βαθύ πράσινο φόρεμα κατευθείαν από μια από τις καλύτερες μπουτίκ της Νέας Ορλεάνης, με μια σειρά από χρυσά κοσμήματα για μπότα.
Παρόμοια με το Baldur’s Gate 3 και άλλα RPG εμπνευσμένα από το DnD, τότε μου ζητείται να κατανείμω πόντους ικανότητας σε μια ποικιλία χαρακτηριστικών και να αποκτήσω κάποια χαρακτηριστικά που καθορίζουν το φόντο. Επιλέγω να γίνω απατεώνας, φεύγοντας από τα πρώην αφεντικά μου. Μου δίνουν ένα τεράστιο μπόνους στο Voodoo Magic μου, και ξεκίνησα προς το ηλιοβασίλεμα, μόνο για να ωθηθεί σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο.
Ο πυρήνας της New Arc Line περιστρέφεται γύρω από τη σύγκρουση μεταξύ μαγείας και τεχνολογίας. Εκεί που κάποτε κυβερνούσαν οι μάγοι, λυγίζοντας τον κόσμο γύρω τους με τη θέλησή τους, εκδιώχθηκαν και αντικαταστάθηκαν από βαριά μηχανήματα στο όνομα της προόδου. Καθώς προσγειώνομαι στη μέση του χάους, ογκώδη γρανάζια στροβιλίζονται στον αέρα, τροφοδοτώντας άκαρπα τους κατεστραμμένους πλέον μηχανισμούς γύρω μου. Μου ζητούν να πάω να βρω τον εξοπλισμό μου, αλλά συναντώ πολλούς επιζώντες στη διαδρομή, δίνοντάς μου την πρώτη μου γεύση από τους ελέγχους δεξιοτήτων του παιχνιδιού.
Όπως το Baldur’s Gate 3, μπορείτε να είστε πειστικοί, εκφοβιστικοί, αστείοι και πολλά άλλα, αλλά η επιτυχία σας εξαρτάται από την κατανομή των δεξιοτήτων σας. Ο χαρακτήρας μου είναι πρώην καλλιτέχνης, οπότε έγειρα στη φαντασίωση να έχω υψηλή μαγική ικανότητα και μηδενικές κοινωνικές δεξιότητες. Ως εκ τούτου, οι πρώτες μου αλληλεπιδράσεις δεν μου πάνε ακριβώς, με την οθόνη να αναβοσβήνει θυμωμένα καθώς αστοχώ, η βελόνα στον κυκλικό μετρητή που εμφανίζει περνάει και αποτυγχάνει να προσγειώνεται συνεχώς στο κόκκινο.
Καθώς ανηφορίζω μέσα από τα ερείπια προς την πύλη που φαινομενικά με απομακρύνει από αυτό το φλογερό, μηχανικό νεκροταφείο, συναντώ ένα νεαρό ζευγάρι, που σκαρφαλώνει επισφαλώς στην άκρη ενός γκρεμού. «Τρία, δύο…» μετράει αντίστροφα, και σπεύδω να επέμβω. Οι πιθανότητες είναι πολύ εναντίον μου, παρόλο που το μπόνους από το ζευγάρι φοβάται, αλλά τους αποτρέπω με επιτυχία. Υπάρχει ένα κύμα αδρεναλίνης. Αισθάνομαι ότι οι επιλογές μου έχουν κάνει τη διαφορά.
Οι επιλογές βρίσκονται, τελικά, στην καρδιά βιντεοπαιχνιδιών όπως αυτό, αλλά δεδομένου ότι το New Arc Line δεν έχει το εύρος ή την κλίμακα του Baldur’s Gate 3 ή του Dragon Age: The Veilguard, ανησυχούσα ότι οι επιλογές μου δεν θα είχαν πραγματικά σημασία . Ευτυχώς, καθώς φτάνω στο εκθαμβωτικό λιμάνι του New Arc, εμπνευσμένο από τους εκθεσιακούς χώρους, αποδεδειγμένα κάνω λάθος.
Αναλαμβάνω την αποστολή να βρω τις αποσκευές μου αφού πετάξω κάτι αγκαθωτές στον τελωνειακό επιθεωρητή, ο οποίος αρχικά απειλούσε να με διώξει από την πόλη. Μετά από λίγη γλυκύτητα, τον παρακάμπτω και φτιάχνω ένα καρουζέλ περιτριγυρισμένο από απερίσκεπτα εγκαταλειμμένες βαλίτσες, ενθουσιασμένος που επιτέλους πάρω τα χέρια μου στον εξοπλισμό μου. Δυστυχώς, είναι εκτός λειτουργίας και ο νάνος που είναι υπεύθυνος για την επισκευή του κάθεται κλαίγοντας σε μια κοντινή καρέκλα. Με πληροφορεί ότι πάντα ήθελε να γίνει ηθοποιός και ότι τον αγνόησε ο διάσημος σκηνοθέτης Richard Maxwell Gracefield-Parisse III (με ένα e) καθώς μάζευε τις αποσκευές του. Ενώ λέω στον μεθυσμένο επισκευαστή μας ότι θα βρω τον διευθυντή για να τον βάλω να φτιάξει το καρουζέλ, δεν το σκέφτομαι τίποτα.
Αργότερα, ωστόσο, για να προχωρήσω πιο βαθιά στο λιμάνι, πληροφορούμαι ότι θα αναλάβω το ρόλο του βοηθού σκηνοθέτη, καθώς οι δημιουργικοί επιτρέπεται να κινούνται πιο ελεύθερα. Βοηθάω, το μαντέψατε, τον Richard Maxwell Gracefield-Parisse III, ένα φανταχτερό, όμορφα ντυμένο ξωτικό που χρειάζεται νέους ηθοποιούς για το παιχνίδι του. Προτείνω τον νάνο, και ενώ αρχικά αποτυγχάνω στη ζαριά μου, μπορώ να σχεδιάσω μια σειρά από κάρτες με ξόρκια για να βοηθήσω να φέρω τον αριθμό στο σημείο που πρέπει. Έχω συλλέξει μερικά από αυτά κατά τη διάρκεια της περιπέτειάς μου, αλλά προσφέρονται τυχαία, προσθέτοντας μια ελαφριά αίσθηση απατεώνων στα πράγματα.
Χρησιμοποιώ την Άμυνα, μια κάρτα με μια υπέροχη απεικόνιση μιας παρτίδας σκακιού, για να εξασφαλίσω στον νάνο μια θέση στο παιχνίδι, αλλά υπάρχει ένα άλλο ζήτημα. Το επικεντρωμένο στην τεχνολογία κυβερνητικό όργανο, το Syndicate, έχει λογοκρίνει το έργο του Parisse, αφαιρώντας τη μαγεία από αυτό και αντικαθιστώντας το με λεπτό πέπλο, προπαγάνδα πρώτης τεχνολογίας. Μου ανατίθεται η δουλειά να διαβάζω τις γραμμές του καστ και επιλέγω να παραμείνω στην ιστορία εμπνευσμένη από τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα του Parisse. Αυτός ήταν μάγος, εκείνη ήταν κορίτσι, μπορεί να γίνει πια φανερό;
Απορρίπτοντας τις αλλαγές του Συνδικάτου, αυξάνω την ισορροπία της μαγείας στην περιοχή, η οποία, με τη σειρά της, παρέχει τα πλεονεκτήματά μου από τον Voodoo Shaman στη μάχη. Παρόλο που έχω ήδη νικήσει τους εχθρούς του λιμανιού, αυτή είναι μια τακτοποιημένη μικρή αλληλεπίδραση που, και πάλι, κάνει τις επιλογές να αισθάνονται κάτι περισσότερο από το έντονο.
Δυστυχώς, το ίδιο βάθος δεν μεταφέρεται στη μάχη της New Arc Line. Αξίζει να σημειωθεί ότι είμαι μόνο στο πρώτο επίπεδο, χωρίς χρήσιμο εξοπλισμό ή γοητεία για να βελτιώσω τις ικανότητές μου στο spell-slinging, αλλά η πρώιμη μάχη του παιχνιδιού μοιάζει με αγγαρεία.
Μετά την κρουαζιέρα στην περιοχή της παραγκούπολης της πόλης, έρχομαι αντιμέτωπος με μια ομάδα αδηφάγων ζόμπι που έχουν καταφέρει να απελευθερωθούν από τους ηλεκτρικούς περιορισμούς τους υπερφορτώνοντας τον νάνο κύριο τους. Κάνουν ένα beeline για ένα ζευγάρι αστυνομικών, προτρέποντας εμένα και τον νεοανακαλυφθέντα μποξέρ σύντροφό μου, τον Mitch, να παρέμβουμε. Ο αγώνας, ωστόσο, μοιάζει να διαρκεί για μια ηλικία, με τον χαρακτήρα μου να προκαλεί μόνο ένα μόνο σημείο ζημιάς με το Poison Skull της και το AoE μου να κάνει αργά τέσσερα ανά στροφή. Ενώ αυτό κατατρώει τις μπάρες υγείας του εχθρού, πρέπει να περάσετε μέσα από ένα στρώμα θωράκισης που φαίνεται να επαναφέρει κάθε στροφή. Αυτή η ενοχλητική λευκή μπάρα συχνά σπάει μόνο μετά από μερικά χτυπήματα από τον σκληροπυρηνικό Mitch, αλλά ακόμα και τότε, καταφέρνει μόνο μερικούς πόντους ζημιάς προτού επαναφερθεί. Συνδυάστε το με τους δύο αστυνομικούς να είναι πολύ φοβισμένοι για να τσακωθούν και τα πράγματα γίνονται γρήγορα επίπονα.
Ενώ τα πρώτα επίπεδα στο Baldur’s Gate 3 μπορεί επίσης να είναι ένα αγώνισμα, η ποικιλία των ικανοτήτων που προσφέρονται και η ευκαμψία του περιβάλλοντος κάνουν κάθε αγώνα να αισθάνεται μοναδικός. Δυστυχώς, το Voodoo Shaman μου περιορίζεται σε ένα AoE, ένα DoT και μια μάταιη γροθιά. Περιμένω ότι το ρόστερ ικανοτήτων θα ανοίξει καθώς προχωράτε, αλλά αυτή τη στιγμή, τα πρώτα στάδια της New Arc Line είναι βάναυσα. Η Dreamate επιβεβαίωσε ότι δουλεύει σε επίπεδα δυσκολίας που, με κάθε ειλικρίνεια, είναι μουσική στα αυτιά μου.
Θα ήταν παράλειψη να μην συζητήσω τα περιβάλλοντα του παιχνιδιού. Αν και έχω δει μόνο την περιοχή του λιμανιού της πόλης, το επίπεδο λεπτομέρειας συναγωνίζεται εύκολα το Baldur’s Gate 3. Υπάρχει ένας ενθουσιασμός στον αέρα και μια απτή αίσθηση θαυμασμού καθώς οι έμποροι πουλάνε τα περίεργα και υπέροχα προϊόντα τους. Υπάρχει η φασαρία μιας συνοικίας δίπλα στην αποβάθρα, που εξισορροπείται από μαγεμένους τουρίστες και πρόσφυγες που θέλουν απεγνωσμένα να ξεκινήσουν τη νέα τους ζωή. Το μείγμα του κόκκινου και του λευκού του εκθεσιακού χώρου και του χαλκού και του μπρούτζου των μηχανημάτων είναι ένα ταίρι φτιαγμένο στον παράδεισο.
Μερικοί από τους διαλόγους είναι λίγο σκληροί και σίγουρα υπάρχουν κάποια προβλήματα εντοπισμού στα αγγλικά, αλλά φαίνεται ότι όλα λειτουργούν. Εκεί που το Fable εξισορροπεί την κωμωδία με τη δράση, το New Arc Line κάνει το ίδιο, με μια πρόσθετη πινελιά σύγχρονου θαύματος. Με ενδιαφέρει να δω πώς η σιδερένια πανούκλα έχει αποδεκατίσει άλλες περιοχές της πόλης, αλλά αυτή τη στιγμή, έχω μολυνθεί από αυτή την παιδική έκπληξη.
Το New Arc Line παντρεύει την ιδιορρυθμία και τη δράση με παρόμοιο τρόπο με το Baldur’s Gate 3, αλλά σίγουρα χάνει κάποια στιλπνότητα. Αν προσαρμοστεί λίγο η δυσκολία και ρίξουν μερικά ακόμη ξόρκια στη μίξη από νωρίς, πιστεύω πραγματικά ότι μπορεί να είναι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά αυτή τη στιγμή είναι λίγο πολύ δύσκολο για να γίνει βασικό.
VIA: .pcgamesn.com
