Μεγάλωσα σε δύο από τα πιο κλασικά παιχνίδια της σειράς Legend of Zelda: Ένας σύνδεσμος με το παρελθόν και Link’s Awakening. Και ενώ υπήρξαν μια χούφτα παιχνίδια Zelda με την κλασική γενική προβολή, αυτά έχουν υποβιβαστεί κυρίως σε συστήματα όπως το Game Boy Advance και το 3DS. Τα κύρια παιχνίδια Zelda που είναι ένα μεγάλο γεγονός στον κόσμο των τυχερών παιχνιδιών είναι σε στυλ 3D και έτσι εισήχθησαν με επιτυχία στη σειρά το 1998 με Οκαρίνα του Χρόνου.
Όλα αυτά για να πούμε ότι έχουν περάσει χρόνια από τότε που έπαιξα ένα εντελώς νέο παιχνίδι Legend of Zelda στο στυλ εκείνων των κλασικών που αγαπώ τόσο πολύ. The Legend of Zelda: Echoes of Wisdom (βγαίνει αύριο) με έφερε πίσω αμέσως. Το παιχνίδι εκμεταλλεύεται εξαιρετικά το στυλ τέχνης που έφερε η Nintendo στη σειρά με το Link’s Awakening ριμέικ, αλλά μην αφήσετε τη χαριτωμένη εμφάνιση να σας ξεγελάσει — αυτό το παιχνίδι είναι πολύ πιο σκληρό από Link’s Awakening. Και ενώ θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως ένα καλό σημείο εισόδου για τους νεότερους παίκτες, το επίπεδο πρόκλησης και οι δεξιότητες επίλυσης γρίφων που απαιτούνται σημαίνει ότι οι ενήλικες θα περιορίσουν τη δουλειά τους και για αυτούς.
Μέρος αυτής της πρόκλησης είναι επειδή Ηχώ της Σοφίας έχει ένα εξαιρετικά διαφορετικό σύνολο μηχανικών σε σύγκριση με οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι Zelda, 3D ή όχι. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν ελέγχετε τον Link, τον πρωταγωνιστή κυριολεκτικά κάθε παιχνιδιού της σειράς. Αντίθετα, έχετε επιτέλους τον έλεγχο της ίδιας της πριγκίπισσας Zelda καθώς προσπαθεί να σώσει τη Link (!) και να φέρει την ειρήνη στην Hyrule.
Η μεγάλη συσκευή της πλοκής αυτή τη φορά είναι μια σειρά από αλλόκοτα ρήγματα που έχουν ανοίξει σε όλο το Hyrule, καταβροχθίζοντας τεράστια μέρη της γης και τους ανθρώπους που κατοικούν εκεί. Η Ζέλντα συναντά σύντομα ένα αξιολάτρευτο αλλά απόκοσμο πλάσμα που ονομάζεται Τρι που μπορεί να θεραπεύσει τα ρήγματα. Το Tri χαρίζει στη Zelda το Tri Rod, τον μοναδικό εξοπλισμό που κάνει αυτό το παιχνίδι τόσο διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Με το Tri Rod, η Zelda μπορεί να δημιουργήσει ηχώ από δεκάδες αντικείμενα και πλάσματα που συναντά σε όλο το παιχνίδι και να τα χρησιμοποιήσει για να λύσει παζλ και να πολεμήσει τέρατα.
Είναι δύσκολο να υπερεκτιμηθεί πόσο αυτό διαχωρίζει θεμελιωδώς αυτό το παιχνίδι από όλα τα υπόλοιπα της σειράς του. Αντί να προετοιμαστεί με ένα σπαθί και μια ασπίδα και να τα αυξήσει με μια ποικιλία άλλων όπλων και εργαλείων, η Zelda δεν είναι σε θέση να πολεμήσει απευθείας στην αρχή. Μπορεί, τουλάχιστον, να πετάξει έναν ή δύο βράχους στους πρώτους εχθρούς που συναντά για να τους νικήσει. Αλλά μόλις νικήσετε έναν εχθρό, μπορείτε να τον κλωνοποιήσετε με την καρδιά σας με το Tri Rod — και να απελευθερώσετε αυτά τα πλάσματα σε άλλα τέρατα.
Δεν πέρασε πολύς καιρός, είχα τον έλεγχο μιας συμμορίας Moblins που κρατούσαν σπαθιά ή μπορούσα να καλέσω αράχνες να σκαρφαλώσουν στα τείχη για να επιτεθούν σε εχθρούς που δεν είχαν πρόσβαση. Σε υποβρύχια τμήματα, θα μπορούσα να αναπτύξω πεσκανδρίτσα για να φωτίσω το δρόμο προς τα εμπρός. Πάνω από το έδαφος, θα μπορούσα να καλέσω πουλιά για να αντιμετωπίσουν άλλους εναέριους εχθρούς. Και ενώ ορισμένα τέρατα είναι πιο ευάλωτα σε ορισμένα είδη επιθέσεων από άλλα, είμαι σίγουρος ότι όλοι θα καταλήξουν με διαφορετικές στρατηγικές που λειτουργούν για το δικό τους στυλ παιχνιδιού.
Μια άλλη δύναμη που σας δίνει το Tri είναι η ικανότητα να αρπάζετε και να μετακινείτε πολλά αντικείμενα σε όλο τον κόσμο, επιτρέποντάς σας να ξεπερνάτε με ευκολία φυσικά εμπόδια όπως γιγάντιους βράχους. Μπορείτε επίσης να αρπάξετε τέρατα και ηχώ που δημιουργείτε, μια ικανότητα που δεν απαιτείται, αλλά μπορεί να διευκολύνει την αντιμετώπιση ορισμένων κακών (το να αρπάξετε ένα φυτό Deku από το κεφάλι και να το τραβήξετε είναι ένας ικανοποιητικός τρόπος για να τους βγάλετε).
Η Nintendo έβαλε ξεκάθαρα πολλές σκέψεις στο σχεδιασμό του τρόπου με τον οποίο οι παίκτες θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την ηχώ για να πολεμήσουν και τα δύο τέρατα καθώς και να διασχίσουν το έδαφος του Hyrule. Αλλά υπάρχουν επίσης πολλές απογοητεύσεις που συνοδεύουν αυτό το εντελώς νέο σύστημα, που με κάνουν πιο διχασμένο σχετικά με αυτό το παιχνίδι από σχεδόν οποιοδήποτε παιχνίδι Zelda που έχω παίξει. Πρώτα απ ‘όλα, το να βασίζεσαι σε ηχώ διαφόρων τεράτων για να κάνεις τη μάχη για λογαριασμό σου μπορεί να είναι απίστευτα απογοητευτικό. Με απλά λόγια… είναι κάπως ηλίθιοι. Είναι συχνά αργοί στην επίθεση και πολύ δύσκολοι στον έλεγχο. Μπορείτε να στοχεύσετε εχθρούς με τη σκανδάλη ZL και έχω διαπιστώσει ότι εάν στοχεύσετε και στη συνέχεια καλέσετε μια ηχώ, θα κάνει καλύτερη δουλειά στο να ακονίσετε αυτόν τον στόχο, αλλά είναι ένα πολύ ανακριβές σύστημα. Συχνά έβρισκα τον εαυτό μου να τρέχω προσπαθώντας να αποφύγω τις επιθέσεις περιμένοντας τα τέρατα μου να κάνουν τη βρώμικη δουλειά τους.
Είναι απολύτως πιθανό να μην διάλεγα τα σωστά τέρατα για τη συγκεκριμένη δουλειά, αλλά αυτό οδηγεί σε ένα δεύτερο πρόβλημα. Υπάρχουν πάρα πολλοί απόηχοι σε αυτό το παιχνίδι. Αυτήν τη στιγμή έχω περισσότερες από 75 ηχώ στο σημειωματάριό μου και είναι απλώς πολύ δύσκολο να τις θυμηθώ όλες ή να ξέρω ποια είναι η σωστή κατάσταση για να τις χρησιμοποιήσω. Για παράδειγμα, ξοδεύω υπερβολικό χρόνο προσπαθώντας να καταλάβω πώς να κάνω ένα μίνι-αφεντικό ευάλωτο στις επιθέσεις μου. Κατέληξα να το ταΐσω με ένα εκρηκτικό bombfish (ναι, είναι ένα ψάρι με μια βόμβα στο στόμα του!), και ένιωσα σαν μια προφανής λύση εκ των υστέρων. Αλλά υπάρχουν τόσες πολλές ηχώ που είναι απλώς δύσκολο να θυμηθείς τι έχεις στη διάθεσή σου ανά πάσα στιγμή.
Μπορείτε να ανακτήσετε τη λίστα με τις ηχώ σας κρατώντας πατημένο το δεξί στο d-pad και μεταβαίνοντας σε αυτά. είναι παρόμοιο με το πώς μπορείτε να τραβήξετε γρήγορα όλα τα αντικείμενά σας Δάκρυα του Βασιλείου αν θέλεις να δέσεις κάτι στα βέλη σου. Όπως και σε εκείνο το παιχνίδι, όμως, αυτό το μενού περιέχει τόσα πολλά στοιχεία που είναι λίγο δύσκολο να το ψάξετε. Μπορείτε να ταξινομήσετε ανάλογα με τις πιο χρησιμοποιημένες, τις πιο πρόσφατα χρησιμοποιημένες και μερικές άλλες επιλογές, αλλά αυτές οι δύο είναι ίσως οι πιο χρήσιμες. Και μπορείτε πάντα να πατήσετε το κουμπί συν για να μεταβείτε στα μενού του παιχνιδιού για να βρείτε ακριβώς τη σωστή ηχώ που ψάχνετε. Αλλά η τυραννία της επιλογής εδώ είναι πραγματική.
Παρά τις στιγμές που το παιχνίδι έμοιαζε περισσότερο με απογοήτευση παρά με πρόκληση, Ηχώ της Σοφίας είναι επίσης γεμάτο με τόνους υπέροχα “a-ha!” στιγμές που φυσικά καταλαβαίνεις πού ακριβώς σε σπρώχνει το παιχνίδι. Αλλά λόγω των τελείως διαφορετικών μηχανισμών που χρησιμοποιεί αυτό το παιχνίδι, αισθάνεται σαν μια ωραία εξέλιξη της τυπικής μορφής Zelda — ακόμα κι αν μου χάρισε στιγμές ταραχής.
Να σημειώσω ότι η Zelda κάνει να χειριστείς σπαθί και ασπίδα, αλλά είναι διαφορετικό από ό,τι στα προηγούμενα παιχνίδια. Στο πρώτο μπουντρούμι, η Zelda αποκτά τη δυνατότητα να μεταβεί στη λειτουργία “swordfighter” και παίζει ουσιαστικά όπως θα έκανε ο Link σε ένα παρόμοιο παιχνίδι. Ωστόσο, η Zelda έχει έναν μετρητή ενέργειας που την εμποδίζει να παραμείνει σε αυτή τη μορφή επ’ αόριστον. Σίγουρα μου άρεσε να το χρησιμοποιώ όταν κατακλύστηκα από εχθρούς και είναι απαραίτητο για να σκοτώσεις μερικά από τα μεγαλύτερα τέρατα που θα βρεις στο παιχνίδι. Αλλά ο μετρητής ενέργειας σας εμποδίζει να βασίζεστε συνεχώς σε αυτόν, ένας περιορισμός που εκτιμούσα (παρόλο που ήθελα πραγματικά να περικόψω το δρόμο μου στους κακούς όσο το δυνατόν περισσότερο).
Η κύρια αμφισβήτησή μου με αυτή τη λειτουργία είναι ότι ο μετρητής ενέργειας ξαναγεμίζει μόνο όταν σηκώνετε μικρούς κρυστάλλους φωτός που πέφτουν από ηττημένους εχθρούς — αλλά από όσο μπορώ να πω, αυτά εμφανίζονται μόνο όταν εξερευνάτε τα ρήγματα γύρω από το Hyrule ή μέσα σε ένα μπουντρούμι . Και ακόμα και τότε, είναι εύκολο να ξεμείνετε και να μην μπορείτε να αλλάξετε λειτουργίες. Υπάρχουν φίλτρα που μπορείτε να αγοράσετε για να ξαναγεμίσετε τον μετρητή ενέργειας σας, αλλά εύχομαι να ήταν λίγο πιο εύκολο να βρείτε αυτούς τους κρυστάλλους στον υπέρκοσμο Hyrule. Το παιχνίδι πραγματικά δεν θέλει να στείλετε το σπαθί σας με spam, βασικά.
Υπάρχουν πολλά ακόμα Ηχώ της Σοφίας από αυτά τα νέα μηχανικά, αν και είναι η πιο σημαντική αλλαγή εδώ από την τυπική φόρμουλα Zelda. Σε γενικές γραμμές, το παιχνίδι μοιάζει σαν ένα σταθερό remix μερικών από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της σειράς Zelda. Ο υπερκόσμος Hyrule θα αισθάνεται οικείος σε όποιον έπαιξε Ένας σύνδεσμος με το παρελθόναν και δεν είναι σχεδόν μια αναψυχή ένας προς έναν. Υπάρχει μια εκτεταμένη παραλία που δεν βρίσκεται στο παλαιότερο παιχνίδι και υπάρχουν νέοι οικισμοί για πλάσματα όπως τα Deku Scrubs και δύο ποικιλίες Zora, για να αναφέρουμε μόνο μερικές αλλαγές.
Όπως σε πολλά προηγούμενα παιχνίδια, το βασικό μοτίβο παιχνιδιού του “explore area, find dungeon, clear dungeon” είναι άθικτο, αλλά το παιχνίδι παίρνει επίσης ένα νεύμα από Breath of the Wild και Δάκρυα του Βασιλείου. Οι αποστολές συνήθως σας ωθούν να διερευνήσετε μερικές διαφορετικές περιοχές, τις οποίες μπορείτε να κάνετε με όποια σειρά προτιμάτε. Μετά την εκκαθάριση ενός σετ, η ιστορία προχωρά και έχετε μια νέα ομάδα για να ανακαλύψετε.
Ωστόσο, υπάρχει μια φόρμουλα που οδηγεί σε κάθε μπουντρούμι. Γενικά επισκέπτεστε έναν οικισμό γύρω από το Hyrule όπου ένα ρήγμα έχει ανοίξει και έχει καταπιεί κατοίκους και κτίρια — και το μπουντρούμι που πρέπει να εξερευνήσετε για να κλείσετε το ρήγμα είναι κρυμμένο μέσα. Επομένως, πρέπει να κάνετε λίγη εξερεύνηση ρωγμών πριν από το μπουντρούμι, μετά την οποία οι ευγνώμονες πολίτες θα σας δώσουν γενικά ό,τι χρειάζεστε για να προχωρήσετε στο σωστό μπουντρούμι.
Αυτά τα ρήγματα μου θυμίζουν περισσότερο τον Σκοτεινό Κόσμο που εισήχθη για πρώτη φορά Ένας σύνδεσμος με το παρελθόν. Είναι σκιώδεις κόσμοι όπου τα κομμάτια της γης είναι σκορπισμένα θέλοντας και μη. Υπάρχουν μερικά διασκεδαστικά παζλ φυσικής, καθώς μερικές φορές μέρη του κόσμου που συνήθως ήταν οριζόντια αντί να ανεβαίνουν κατακόρυφα. Έτσι, πηδάτε πάνω στις πλευρές των δέντρων ή κολυμπάτε «επάνω» μέσα από το νερό. Είναι λίγο δύσκολο να το περιγράψω με λέξεις, αλλά το παιχνίδι κάνει καλή δουλειά στο να εισάγει αυτούς τους τομείς χωρίς να τους κάνει αμέσως πολύ μπερδεμένους για να ξέρουμε ποια κατεύθυνση να ακολουθήσουμε.
Έχω χαζέψει την οπτική σχεδίαση αυτού του παιχνιδιού, εν μέρει επειδή είναι μια συνέχεια αυτού που έκανε η Nintendo στο Link’s Awakening remake πριν από μερικά χρόνια. Αλλά ως το πρώτο εντελώς νέο παιχνίδι που χρησιμοποιεί αυτό το αξιολάτρευτο στυλ, αξίζει να το ψάξετε. Είναι σίγουρα ένα παιχνίδι Zelda από πάνω προς τα κάτω, με παρόμοια άποψη, αν και δεν είναι τόσο φανταχτερό όσο τα παλαιότερα παιχνίδια. Αυτό δίνει στον κόσμο περισσότερο βάθος για να λάμψει ο σχεδιασμός του. Είναι πολύχρωμο και λεπτομερές, με σπίτια, χαρακτήρες, εχθρούς και περιβάλλοντα που αισθάνονται σαν μικροσκοπικά παιχνίδια. Το θάμπωμα του στυλ tilt-shift στο επάνω και στο κάτω μέρος της οθόνης προσθέτει σε αυτό το αποτέλεσμα.
Νιώθω ότι οι προγραμματιστές της Nintendo άντλησαν έμπνευση από The Wind Wakerόχι τόσο στα σκιασμένα γραφικά αυτού του τίτλου αλλά στην ιδιοτροπία που υπάρχει στον κόσμο. Και τα δύο παιχνίδια θα μπορούσαν εύκολα να περιγραφούν ως «χαριτωμένα, αλλά όχι παιδικά». Ηχώ της Σοφίας σίγουρα λοξοδρομεί “νεότερο” στην παρουσίασή του από οποιαδήποτε άλλη Zelda που δεν έχει Link’s Awakeningαλλά το επίπεδο λεπτομέρειας και γυαλίσματος είναι κάτι που θα εκτιμήσουν οι ενήλικες.
Η μουσική, ως συνήθως, είναι επίσης εξαιρετική σε όλη τη διάρκεια. Σε αντίθεση με το αρκετά ελάχιστο σκορ που συνοδεύει τα περισσότερα από Breath of the Wild και Δάκρυα του Βασιλείουυπάρχει μια συναρπαστική σύνθεση υπερκόσμου που αναδεικνύει έξυπνα το μοτίβο της Πριγκίπισσας Zelda που συχνά συνοδεύει τον χαρακτήρα εδώ και χρόνια. Είναι μια αξιόλογη είσοδος στη μακρά λίστα των εξαιρετικών μελωδιών του κόσμου και κάθε μπουντρούμι έχει τη δική του παρτιτούρα που ταιριάζει καλά στη συγκεκριμένη μάρκα ανατριχιαστικών μελωδιών του.
Δεν αποτελεί έκπληξη να πούμε ότι αυτό προσθέτει ένα ακόμα απολαυστικό παιχνίδι Zelda που σπάει το καλούπι με διάφορους τρόπους, παρά τις περιστασιακές απογοητεύσεις. Ηχώ της Σοφίας έχει πολύ περισσότερη κλασική γραμμική δομή από ό Δάκρυα του Βασιλείουαλλά αυτό δεν είναι κακό. Η Nintendo έχει αλλάξει αρκετά άλλα μέρη της φόρμουλας ώστε το παιχνίδι να είναι οικείο και φρέσκο.
Το να μπορούμε να παίξουμε πραγματικά ως Zelda έχει καθυστερήσει πολύ και ελπίζω ότι θα τη δούμε να εμφανίζεται ως χαρακτήρας που μπορεί να παίξει σε περισσότερα παιχνίδια στο μέλλον (ίσως ακόμη και σε μια τεράστια περιπέτεια ανοιχτού κόσμου). Αλλά ένας μελλοντικός τίτλος στο πνεύμα του Ηχώ της Σοφίας θα ήταν επίσης ευπρόσδεκτο. Φαντάζομαι ότι η Nintendo θα μάθει πολλά από την πρώτη σωστή περιπέτεια της Zelda και θα τη χρησιμοποιήσει για να εξομαλύνει τα τραχιά μέρη στο σύστημα ηχούς. Αλλά οι θαυμαστές της σειράς δεν πρέπει να διστάσουν να το ελέγξουν Ηχώ της Σοφίας — δεν είναι τέλειο, αλλά εξακολουθεί να είναι ένα φρέσκο και απολαυστικό remix ενός κλασικού παιχνιδιού Zelda.
VIA: engadget.com
