Σαν κι εμένα, ξαφνικά πάνω σε μία συζήτηση για παιχνίδια, μπορεί να είπατε… Όχι, όχι, θα γίνω πιο συγκεκριμένη, θα σας βάλω ακριβώς στο mood για ένα τέτοιο άρθρο, όπου θα εμβαθύνω στον λόγο για τον οποίο μου αρέσουν τα παιχνίδια single-player. Βασικά όχι μόνο τα single-player, αλλά ειδικότερα τα παιχνίδια που βγάζουν το συναίσθημα ότι είστε ο μοναδικός άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη. Ένα feeling που έχει συνήθως τα παρακάτω στοιχεία. Είστε μόνος (duh, το είπα πριν), έχει κρύο και το μοναδικό σημείο να ζεστάνετε την απομακρυσμένη απ’ την ανθρωπότητα ψυχή σας, είναι ο ήχος της φωτιάς που έχετε στο camp σας ή η μουσική του παιχνιδιού που αλλάζει σε κάποιο ασφαλές μέρος (συνήθως save point) ή το φως, που προέρχεται από ένα σπιτάκι μακριά, ενός επίσης επιζήσαντα απ’ την “καταστροφή”.
Η καταστροφή, μπορεί να αντικατασταθεί με πολλά ουσιαστικά ή ονόματα όπως πχ: ραδιενέργεια, ζόμπι, δαίμονες ή Ganon. Αυτό το feeling που λέτε, μπορείτε να το απολαύσετε καλύτερα με κρύο έξω από το παράθυρο, έναν ήχο τζακιού στα ακουστικά σας, τεράστιο φούτερ ή πουλόβερ και ζεστό καφέ φίλτρου με γεύση φουντούκι (δική μου προτίμηση αρώματος μιας και για κάποιο λόγο ο καφές φίλτρου καραμέλα, ενώ μου αρέσει, με κοιμίζει… άσχετο με αυτό που συζητάμε αλλά ήθελα να το πω κάπου).
Εν ολίγοις, δεν αρέσκομαι σε παιχνίδια που έχουν πολυκοσμία. Προτιμώ λίγους και καλούς (εχθρούς και φιλικούς NPC) παρά κάτι σε στιλ Call of Duty: Warzone (δεν μου αρέσει η πολυκοσμία αλλά και το cheating). Το Metaphor: ReFantazio έχει την σωστή δόση μοναχικότητας που μ’ αρέσει, είναι ο παίκτης, το μικρό του party και ο οδηγός του Gauntlet Runner (και ο κακός wannabe βασιλιάς όπως και αρκετοί NPC στις πόλεις). Άκυρο παράδειγμα, είναι κορυφαίο JRPG όμως και αυτό δεν αλλάζει, όπως μπορείτε να δείτε και στο review μας.
Τρανό παράδειγμα κορυφαίου μοναχικού παιχνιδιού, είναι το Silent Hill 2. Θα σας πω ειλικρινέστατα πως δεν είχα παίξει στο παρελθόν τον δεύτερο τίτλο της σειράς, παρά μόνο έβλεπα πίσω από την προστασία του μαξιλαριού του καναπέ. Ήμουν μικρή εντάξει; Μην γελάτε. Αν δεν το έχετε δοκιμάσει όπως εγώ, όταν ήσασταν μικροί… δεν ξέρετε τί παιχνιδάρα χάνετε. Αλλά δεν είμαι εδώ για να σας πω ότι είναι κορυφαίο ψυχολογικό survival horror. Είμαι εδώ για να σας πω γιατί είναι κορυφή στην απεικόνιση της μοναχικότητας. Είστε ο James Sunderland, ο οποίος λαμβάνει ένα γράμμα από την -εδώ και έξι χρόνια- νεκρή γυναίκα του, που του λέει να πάει στο “μέρος” τους, επειδή θα τον περιμένει εκεί. Αν δεν σας τάραξε αυτή η πρόταση, στα πρώτα λεπτά του παιχνιδιού καταφθάνουμε στα πέριξ του Silent Hill και συναντάμε την περίφημη ομίχλη του χωριού… Έχει πολύ λίγους κατοίκους, οι οποίοι βγάζουν απόκοσμους ήχους, μοιάζουν ελάχιστα με ανθρώπους και εκτοξεύουν οξύ απ’ τα σπλάχνα τους.
Δεν ξέρω τί λέξεις συνθέτουν την παραπάνω πρόταση, αλλά σίγουρα καταλάβατε τι προσπαθώ να πω. Δεν καταλάβατε; Μέσα σε αυτό το σκοτεινό χωριό, καλείστε να επιβιώσετε μόνος, να ξεχωρίσετε εχθρούς από φίλους και να βρείτε (;) την σύζυγό σας. Μέσα σε καμμένα ερείπια κτηρίων, δαίμονες και αρκετούς γρίφους, πολλές φορές θα βιώσετε το συναίσθημα που θέλω κάπως να περιγράψω. Είστε ο μόνος άνθρωπος σε αυτή την αφιλόξενη πόλη; Είναι άραγε η μοναδική εναπομείνασα ζωή, τα πλάσματα αυτού του λόφου; Γιατί έγιναν έτσι; Τι συμβαίνει; Τα αμέτρητα αυτά ερωτήματα βρίσκονται συνήθως στα αγαπημένα μου παιχνίδια, που τυχαίνει να ανήκουν σε αυτή τη λίστα, γιατί θα σας σημαδέψουν ψυχολογικά. Η ουσία είναι ότι εδώ, είστε ο μόνος ή απ’ τους λίγους επιζήσαντες του πλανήτη. Ή έτσι νομίζετε (ένα hint με κλείσιμο ματιού συνωμοτικά σε όσους ξέρουν τί εστί Silent Hill. Γελάμε όλοι μαζί τρανταχτά, τσουγκρίζοντας ποτήρια από χαυλιόδοντες, σαν και αυτά των Βίκινγκ).
Επιστρέφω γρήγορα απ’ το τραπέζι που έκανα με τους γνώστες, για να σας μιλήσω πάλι για την σωστή απεικόνιση της μοναξιάς, αυστηρά για μοναχικά άτομα, που επιλέγουν να ζουν κατ’ αυτόν τον τρόπο και εκτιμούν ένα καλό single-player παιχνίδι (πολύ φίλοι μου είστε, να ξέρετε). Συνεχίζοντας θα σας πω για τον πλούσιο κόσμο του The Legend of Zelda: Breath of the Wild. Ναι, υπάρχει (μικρός) πληθυσμός που μπορείτε να βρείτε σε χωριά, αλλά οι στιγμές που καλπάζετε με το άλογό σας ή σκαρφαλώνετε σε ψηλές βουνοκορφές του χάρτη, είναι πολλές και είναι μοναδικές. Τρία πράγματα θα ήθελα να ξαναζήσω σε αυτή τη ζωή. Την ανακοίνωση του Skyrim, την πρώτη φορά που έφαγα πραγματική καρμπονάρα και το συναίσθημα του να σκαρφαλώνεις στις ψηλές, παγωμένες, μοναχικές βουνοκορφές του συγκεκριμένου παιχνιδιού. Ο κόσμος που είναι διαλυμένος απ’ τον main κακό της σειράς, είναι “στολισμένος” με αιμοδιψή goblins, μαγευτικούς δράκους που πετούν στον αέρα (κινέζικα serpents, μην φανταστείτε φτερά και εκπνοές φωτιάς τύπου Skyrim, αλλά εξίσου όμορφοι) και ρομπότ που έχουν τέσσερα πόδια και σας σημαδεύουν με λέιζερ, οι λεγόμενοι Guardians.
Στον συγκεκριμένο τίτλο, που αξίως πήρε το Game of the Year, βιώνουμε το συναίσθημα της μοναξιάς απευθείας. Αν θέλετε να τον δείτε και να βιώσετε αυτό το συναίσθημα που περιγράφω, σας τον προτείνω ανεπιφύλακτα. Είναι καλύτερος από το The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom, πιστεύω. Παρ’ όλα αυτά σίγουρα θα πρέπει να δοκιμάσετε και τον διάδοχό του.
Την μοναξιά, θα την βιώσετε σίγουρα και σε άλλους τίτλους, που θα εξερευνήσουμε κάποια άλλη στιγμή ότι θα συζητήσουμε ξανά τα υπέρ που έχουν οι single-player εμπειρίες. Για την ώρα, δοκιμάστε τα παιχνίδια που σας πρότεινα ώστε να γνωρίσετε το συναίσθημα του σκότ… του τελευταίου ανθρώπου (ή σχεδόν τελευταίου) στον πλανήτη. Είτε αυτός λέγεται Γη, είτε στην περίπτωσή μας Overworld και Otherworld ή Hyrule (με τα τρία της επίπεδα στο τελευταίο παιχνίδι)…
Σημείωση συντάκτη: Το Silent Hill 2 απευθύνεται σε ενήλικες, ενώ το The Legend of Zelda: Breath of the Wild προτείνεται άφοβα στους μικρούς μας φίλους.
VIA: ign.com
