Μια πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Earth and Planetary Science Letters αποκαλύπτει στοιχεία ότι η Γη μπορεί να είχε έναν δακτύλιο παρόμοιο με αυτόν του Κρόνου πριν από περίπου 466 εκατομμύρια χρόνια, κατά την περίοδο της Ορδοβίκιας.
Η ερευνητική ομάδα, με επικεφαλής τον Andrew G. Tomkins από το Πανεπιστήμιο Monash της Αυστραλίας, κατέληξε σε αυτό το εκπληκτικό συμπέρασμα αφού ανέλυσε σχολαστικά τη γεωγραφική κατανομή 21 κρατήρων πρόσκρουσης αστεροειδών που χρονολογούνται στην Ordovician.
Δακτύλιος: Ανακάλυψη που εξασφαλίζει την «ερμηνεία» των κρατήρων
Αυτό που ανακάλυψαν ήταν πραγματικά συναρπαστικό: όλοι αυτοί οι κρατήρες είναι συγκεντρωμένοι σε μια ισημερινή ζώνη όχι μεγαλύτερη από 30 μοίρες γεωγραφικού πλάτους, παρά το γεγονός ότι περίπου το 70% του εκτεθειμένου φλοιού της Γης που θα μπορούσε ενδεχομένως να διατηρήσει τους κρατήρες βρίσκεται εκτός αυτής της ζώνης.
Αυτή η ασυνήθιστη κατανομή του κρατήρα συμπίπτει με μια περίοδο περίπου 40 εκατομμυρίων ετών κατά την οποία η Γη παρουσίασε σημαντική αύξηση στη συχνότητα πρόσκρουσης μετεωριτών.
Η έναρξη αυτής της περιόδου σηματοδοτείται από μια αξιοσημείωτη αύξηση στη συσσώρευση υλικού L χονδρίτη (ένας κοινός τύπος μετεωρίτη) σε ιζηματογενή πετρώματα, που χρονολογούνται ακριβώς πριν από 465,76 ± 0,30 εκατομμύρια χρόνια.
Παραδοσιακά, οι επιστήμονες αποδίδουν αυτή την αύξηση στις συγκρούσεις και τη ροή υλικού μετεωρίτη στη διάσπαση του μητρικού σώματος L χονδρίτη στη ζώνη των αστεροειδών. Ωστόσο, η νέα μελέτη αμφισβητεί αυτή την ερμηνεία. Οι ερευνητές πραγματοποίησαν υπολογισμούς που δείχνουν ότι είναι εξαιρετικά απίθανο η παρατηρούμενη κατανομή του κρατήρα να παρήχθη από βολίδες που προέρχονται απευθείας από τη ζώνη των αστεροειδών.
Ο Tomkins και οι συνεργάτες του προτείνουν μια τολμηρή υπόθεση: ένα μεγάλο θραύσμα του μητρικού σώματος L χονδρίτη πλησίασε επικίνδυνα τη Γη πριν από περίπου 466 εκατομμύρια χρόνια, περνώντας εντός του ορίου Roche (η ελάχιστη απόσταση στην οποία ένα ουράνιο σώμα μπορεί να πλησιάσει έναν πλανήτη χωρίς να αποσυντίθεται λόγω παλιρροϊκών δυνάμεων).
Αυτή η στενή συνάντηση θα είχε προκαλέσει τον αστεροειδή να αποσυντεθεί λόγω έντονων βαρυτικών δυνάμεων, σχηματίζοντας έναν δακτύλιο συντριμμιών γύρω από τον πλανήτη μας.
Αυτός ο υποθετικός δακτύλιος της Γης θα είχε παραμείνει για εκατομμύρια χρόνια, απελευθερώνοντας σταδιακά υλικό που έπληξε την επιφάνεια της Γης, εξηγώντας έτσι την εκτεταμένη συσσώρευση υπολειμμάτων L χονδρίτη στα ιζήματα.
Η ισημερινή κατανομή των κρατήρων που προκύπτουν θα εξηγηθεί από την τάση των αντικειμένων που βρίσκονται σε τροχιά να πέφτουν κατά προτίμηση κοντά στον ισημερινό λόγω της περιστροφής του πλανήτη.
Η Εποχή των Παγετώνων
Οι ερευνητές προχωρούν ακόμη παραπέρα στις εικασίες τους, υποδηλώνοντας ότι η σκιά που έριχνε αυτός ο δακτύλιος θα μπορούσε να έχει πυροδοτήσει την παγκόσμια ψύξη που οδήγησε στην περίοδο παγετώνων γνωστή ως Εποχή των Παγετώνων Hirnantian, η οποία σηματοδότησε το τέλος της Ορδοβικιανής περίπου πριν από 445 εκατομμύρια χρόνια.
Για να καταλήξει σε αυτά τα συμπεράσματα, η ομάδα χρησιμοποίησε εξελιγμένες τεχνικές παλαιογεωγραφικής ανακατασκευής, χρησιμοποιώντας έξι διαφορετικά μοντέλα τεκτονικών πλακών για να προσδιορίσει τις θέσεις των ηπείρων και των κρατήρων πρόσκρουσης κατά τη διάρκεια της Ορδοβικιανής.
Διεξήγαγαν επίσης μια εξαντλητική ανάλυση ηπειρωτικών περιοχών ικανών να διατηρήσουν κρατήρες πρόσκρουσης από εκείνη την εποχή, λαμβάνοντας υπόψη παράγοντες όπως η τεκτονική σταθερότητα, η διάβρωση και η παγοκάλυψη.
Η μελέτη δεν προτείνει απλώς αυτή την υπόθεση, αλλά παρέχει επίσης μια αυστηρή στατιστική ανάλυση για να υποστηρίξει τους ισχυρισμούς της. Χρησιμοποιώντας ανάλυση χωρικής ομαδοποίησης πολλών αποστάσεων (συνάρτηση Κ του Ripley), οι ερευνητές απέδειξαν ότι η κατανομή των κρατήρων της Ορδοβίκιας δείχνει πολύ υψηλότερο βαθμό ομαδοποίησης από ό,τι παρατηρήθηκε στους κρατήρες που σχηματίστηκαν τα τελευταία 40 εκατομμύρια χρόνια, ενισχύοντας την ιδέα ότι η κατανομή τους δεν είναι τυχαία.
Η περίοδος της Ορδοβικιανής υπήρξε μάρτυρας μιας έκρηξης βιοποικιλότητας, γνωστής ως Μεγάλης Ορδοβικανής Βιοποικιλότητας και ορισμένοι επιστήμονες έχουν προτείνει ότι η αύξηση της πρόσκρουσης των μετεωριτών θα μπορούσε να έπαιξε ρόλο σε αυτό το φαινόμενο.
Οι συγγραφείς αναγνωρίζουν ότι χρειάζονται περαιτέρω μελέτες για να επιβεβαιώσουν τα συμπεράσματά τους και να διερευνήσουν όλες τις επιπτώσεις.
VIA: FoxReport.gr
