Μια κακή εφαρμογή βαφής παραθύρων ή προστατευτική στρώση μεμβράνης με φυσαλίδες και ανομοιόμορφη εφαρμογή είναι μια οφθαλμική πληγή που αξίζει να τσακίσει. Η αλήθεια είναι ότι, όπως ανακάλυψα πρόσφατα σε μια επίσκεψη στα κεντρικά γραφεία της XPEL στο Σαν Αντόνιο του Τέξας, η εφαρμογή χρωματισμού παραθύρων δεν είναι τόσο εύκολη όσο ακούγεται. Δεν μοιάζει με την τοποθέτηση ενός προστατευτικού οθόνης smartphone ή ακόμα και με την ανάρτηση ταπετσαρίας. Ενώ και οι δύο αυτές εργασίες έχουν τις δικές τους μοναδικές προκλήσεις, δεν ταιριάζουν με την τεχνική και την εκπαίδευση που χρειάζεται για να διασφαλιστεί ότι η ταινία είναι ομαλή και επαγγελματικά εφαρμοσμένη.
Ωστόσο, αυτή δεν είναι η πιο ενδιαφέρουσα πτυχή της διαδικασίας υψηλής τεχνολογίας της XPEL. Μέσα στο κέντρο έρευνας και ανάπτυξης του κεντρικού κτιρίου, ερευνητές όπως ο διευθυντής τεχνολογίας Ajay Vidyasagar και ο διευθυντής εργαστηρίου Juan Araiza κάνουν ό,τι μπορούν για να δοκιμάσουν το προστατευτικό φιλμ της εταιρείας. Οι συρμάτινες βούρτσες ξύνουν την επίστρωση για να αξιολογήσουν τις «αυτοθεραπευτικές» ιδιότητές της και ένα μηχάνημα που ονομάζεται στοργικά «the Gravelator» εκτοξεύει μια σταθερή ροή πετρωμάτων σε κομμάτια δείγματος για να δει αν το χρώμα από κάτω έχει καταστραφεί.
Είναι όλα σχετικά με τη χημεία και τις συγκεκριμένες διαδικασίες που δημιουργούν μια επαναλαμβανόμενη ασπίδα για οχήματα και πολλά άλλα.
Μακρομόρια και αναστρέψιμοι ομοιοπολικοί δεσμοί
Οι μεμβράνες προστασίας βαφής της XPEL είναι κατασκευασμένες με τεχνολογία πολυμερών αιχμής. Σε περίπτωση που δεν είστε εξοικειωμένοι με τα πολυμερή, Σχολή μηχανικών του Case Western University περιγράφει τα πολυμερή (ονομάζονται επίσης μακρομόρια) ως «οι μακριές μοριακές αλυσίδες που παρέχουν τα δομικά στοιχεία για όλη την ύλη στον κόσμο που δεν είναι μέταλλο ή κεραμικό».
Οι προστατευτικές μεμβράνες βαφής όπως αυτές του XPEL πρέπει να προσκολλώνται στις μεταλλικές και μη μεταλλικές επιφάνειες ενός αυτοκινήτου και να προστατεύουν τα περιττώματα πουλιών, την όξινη βροχή και τα ροκανίδια από το να καταστρέψουν το φινίρισμα. Το ανθεκτικό και ελαστικό υλικό είναι ένα κέικ πολλαπλών στρώσεων φτιαγμένο από απίστευτα λεπτές λωρίδες, κάθε ένα κλάσμα του πάχους ενός κλώνου ανθρώπινης τρίχας. Το επάνω στρώμα της μεμβράνης περιέχει ελαστομερή πολυμερή, τα οποία έχουν την ικανότητα να «αυτοθεραπεύονται» όταν εκτίθενται στη θερμότητα.
«Τα φιλμ μας είναι κατασκευασμένα ώστε να έχουν μια συνεργική αλληλεπίδραση μεταξύ αναστρέψιμων ομοιοπολικών δεσμών, δεσμών υδρογόνου ή ιοντικών δεσμών που υπάρχουν στη σύνθεση που βοηθούν στην επίτευξη υψηλού βαθμού αυτοίασης και μηχανικής απόδοσης», λέει ο Vidyasagar. «Ο εγγενής μηχανισμός αυτοθεραπείας χρησιμοποιεί την ανταλλαγή δυναμικών χημικών δεσμών και υπερμοριακών φυσικών αλληλεπιδράσεων μεταξύ κατεστραμμένων διεπαφών εντός της πολυμερούς αλυσίδας, επιτρέποντας στις αλυσίδες πολυμερών να επανασυνδεθούν και να επιστρέψουν στην αρχική τους κατάσταση, επιδιορθώνοντας μικρές επιφανειακές ζημιές όπως σημάδια στροβιλισμού και ελαφριές γρατσουνιές . Αυτό διασφαλίζει ότι η μεμβράνη προστατεύει συνεχώς το όχημα διατηρώντας παράλληλα ένα άψογο φινίρισμα.»
Για να το αναλύσει περαιτέρω, ο Vidyasagar εξηγεί ότι οι πολυμερείς αλυσίδες, γενικά, τείνουν φυσικά να πλέξουν ξανά μεταξύ τους. Προσθέτοντας θερμική ενέργεια, μπορείτε να επιταχύνετε τη διαδικασία, βοηθώντας έτσι τα μόρια να κινηθούν πιο γρήγορα και να επιστρέψουν σε μια λεία επιφάνεια. Ας υποθέσουμε ότι βρίσκεστε εκτός δρόμου στο Τέξας, για παράδειγμα, και φαίνεται ότι το όχημά σας υπέστη αντιαισθητικές γρατσουνιές από αγκάθια και άλλες βούρτσες. Μόλις επιστρέψετε στο σπίτι, βάλτε ένα θερμικό πιστόλι ή πιστολάκι μαλλιών στις γρατσουνιές και «λιώνουν» αμέσως.
Με λίγα λόγια, λέει ο Vidyasagar, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ακόμη και ζεστό νερό (70-80 βαθμούς Φαρενάιτ) για να πείσετε τις αλυσίδες πολυμερούς να πλέξουν. Ωστόσο, το θερμικό πιστόλι ή το πιστολάκι μαλλιών είναι πιο συνεπή και πιθανόν να προσφέρουν το καλύτερο αποτέλεσμα. Στο εργοστασιακό κέντρο δοκιμών XPEL, εάν η ταινία δεν αυτοθεραπεύεται, δεν αποστέλλεται.
Αντικαθιστώντας τα «σουτιέν αυτοκινήτου» της δεκαετίας του ’80
Η σημερινή προστατευτική μεμβράνη απόχρωσης παραθύρων και βαφής είναι δύσκολο να εφαρμοστεί, απαιτώντας επιδέξιο χέρι και εξασκημένη τεχνική. Η σχεδόν αόρατη μεμβράνη ουρεθάνης αντικαθιστά το μαύρο βινύλιο “Σουτιέν αυτοκινήτου” της δεκαετίας του 1980. Φανταστείτε ένα Pontiac Firebird ή ένα Chevrolet Camaro IROC-Z. φαινόταν ότι σχεδόν κάθε ένας από αυτούς φορούσε φυσική προστασία βαφής και δεν ήταν ελκυστικό. Η σύγχρονη τεχνολογία σημαίνει ότι δεν απαιτείται πλέον κάλυψη με πτυσσόμενο υλικό και διαρκεί πολύ περισσότερο.
Ξεκινώντας με ένα διάλυμα σαπουνιού και νερού, ο εκπαιδευτής Travis Willams μου έδειξε πώς να προετοιμάσω την επιφάνεια μιας κουκούλας Porsche για το προστατευτικό στρώμα. Στη συνέχεια, χρησιμοποιώντας ένα πλαστικό μάκτρο χειρός, ο Williams έφερε το σαπούνι και το νερό από κάτω από το φιλμ στις εξωτερικές άκρες, τεντώνοντας ελαφρά το υλικό για να αγκαλιάσει τις γωνίες. Τα πήγα πολύ καλά, ακολουθώντας το παράδειγμα του Williams για μια εμπειρία χωρίς φούσκες.
Το XPEL μετρά το φιλμ του σε χιλιοστά, το οποίο δεν είναι σύντομο για χιλιοστά (όσο μπερδεμένο κι αν είναι αυτό). Ένα mil ισούται με το ένα χιλιοστό της ίντσας, ή 0,0254 χιλιοστά. Για το περιβάλλον, μια σακούλα σκουπιδιών στην κουζίνα σας πιθανότατα κυμαίνεται μεταξύ 1,2 mils και 1,7 mils. Η προστατευτική μεμβράνη της XPEL έχει πάχος μεταξύ 7 και 11 mils.
Η απόχρωση παραθύρων είναι πολύ πιο δύσκολη, καθώς απαιτεί σταθερή εφαρμογή θερμότητας ενώ χρησιμοποιείτε πλαστικό εργαλείο ή χέρια με γάντια για να ωθήσετε την απόχρωση με ακρίβεια στη θέση της. Μια λάθος κίνηση και η απόχρωση μπορεί να πάει στραβά, πράγμα που σημαίνει ότι ολόκληρο το φύλλο πρέπει να αφαιρεθεί για μια νέα αρχή. Αφού προσπάθησα (και απέτυχα) να κάνω αίτηση με την πρώτη προσπάθεια, νομίζω ότι θα το αφήσω στους επαγγελματίες.
VIA: popsci.com
