Σε Κοίλο σώμαένα παιχνίδι τρόμου επιβίωσης τρίτου προσώπου στις αρχές της δεκαετίας του 2000 από τον Nathan Hamley (τον σόλο προγραμματιστή πίσω από τα Headware Games), ο αληθινός τρόμος δεν προέρχεται από τα απαίσια τέρατα του, αλλά από την κατοικία σε έναν κόσμο όπου οι κανονικοί άνθρωποι αποτυγχάνουν από το σύστημα και αφήνονται να καλούπι.
Κοίλο σώμα είναι ένας φόρος τιμής στα κλασικά της εποχής του PlayStation 2 που βοήθησαν στον καθορισμό του είδους. Προσθέτει επίσης μια περιστροφή «tech-noir». σκεφτείτε τα πρώτα παιχνίδια Silent Hill, δηλαδή Silent Hill 2και μια πινελιά από Blade Runner. Είναι βαριά στην ατμόσφαιρα, βασιζόμενος σχεδόν αποκλειστικά στην οικοδόμηση εντάσεων παρά στη δράση για να δημιουργήσει μια αίσθηση απτής ανησυχίας. Και ενώ το παιχνίδι ανασταίνει τα γραφικά του PS2, το κάνει δεν υποβάλλετε σε ελέγχους δεξαμενών (εκτός αν τους θέλετε, τότε υπάρχει μια εναλλαγή για αυτό, sickos).
Διαδραματίζεται στο όχι και πολύ μακρινό μέλλον σε μια ερειπωμένη πόλη κάπου στα βρετανικά νησιά, δεκαετίες αφότου η περιοχή χτυπήθηκε από μια υποτιθέμενη βιολογική επίθεση και αργότερα βομβαρδίστηκε ενώ βρισκόταν σε καραντίνα. Μια σύντομη εισαγωγή παραπέμπει στη διαφθορά και τη συνωμοσία γύρω από τα αληθινά γεγονότα της καταστροφής. Οι αρχικές επιθέσεις στόχευαν πόλεις που «μαστίζονται από οικονομική δυσπραγία και φθορά» και οι πληγείσες περιοχές αποτειχίστηκαν για να περιορίσουν την εξάπλωση οποιωνδήποτε μολύνσεων – αλλά όχι πριν επιτραπεί σε άτομα που θεωρούνταν ως πολίτες «υψηλής αξίας» να διαφύγουν σε ένα τεχνητό νησί με ένα ύποπτα ουτοπικό όνομα (Aeonis).
Το παιχνίδι ξεκινά με μια ομάδα ερευνητών-ακτιβιστών που έχουν συγκεντρωθεί σε μια τοποθεσία εισόδου σε μια από τις ζώνες αποκλεισμού, όπου σχεδιάζουν να πάνε για να αναζητήσουν απαντήσεις. Αφού ένας από αυτούς, η Σάσα, εξαφανίζεται, ο σύντροφός της, ο Μίκα, ξεκινά με ένα αυτοκίνητο hover για να τη βρει με οποιοδήποτε κόστος.
Είναι σε αυτήν την πρώιμη σειρά που βλέπουμε πραγματικά το κομμάτι του tech-noir Κοίλο σώμαΗ περιγραφή του έρχεται κατευθείαν: Η Mica κοιτάζει έξω από το τεράστιο γυάλινο παράθυρο ενός διαμερίσματος με θέα σε μια πυκνοκατοικημένη πόλη à la Blade Runner 2049; φερμουάρ ανάμεσα σε ουρανοξύστες σε ιπτάμενο επιβατικό όχημα. κάνοντας μια αναιδή συνομιλία με ένα έξυπνο σύστημα πλοήγησης. Όπως είναι φυσικό, η Μίκα τρακάρει στη βόλτα, χάνει την επαφή με το ένα άτομο που μπορεί να τη βοηθήσει και πρέπει να πάει προς τη Σάσα με τα πόδια.
Από εκεί και πέρα, το κομμάτι του tech-noir ξεφεύγει ως επί το πλείστον εκτός εστίασης μέχρι να επιστρέψει στο τέλος του παιχνιδιού και Κοίλο σώμα παίρνει το πιο παραδοσιακό καλούπι τρόμου επιβίωσης του «επιστημονικού πειράματος που μετατράπηκε σε τοπικό γεγονός εξαφάνισης». Υπάρχουν κάποιες πινελιές από αυτό το ξεχωριστό όραμα εμπλουτισμένο με τεχνολογία – σε ένα σημείο, η Mica περνάει από μια κατεστραμμένη μηχανή στο μέγεθος μιας πολυκατοικίας και υπάρχει ένα λαμπερό παιδικό παιχνίδι σε ένα δωμάτιο που φαίνεται αόριστα ρομποτικό – αλλά δεν είναι ακριβώς διάχυτο. Η προσωπική συσκευή του Mica και το στυλ του μενού αποθέματος χρησιμεύουν ως οι μόνες πραγματικές υπενθυμίσεις αυτής της γωνίας για το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού.
Υπάρχουν αρκετοί γρίφοι που πρέπει να λύσετε καθώς εξερευνάτε εγκαταλελειμμένα κτίρια και τα πάρκα της πόλης προσπαθώντας να βρείτε πώς να βγάλετε την κόλαση από εκεί. Οι λύσεις για τα περισσότερα από αυτά είναι αρκετά προφανείς μόλις συναντήσετε τις ενδείξεις που είναι πασπαλισμένες γύρω από κάθε τοποθεσία, οπότε η διασκέδαση είναι περισσότερο στην εξερεύνηση.
Υπήρχε περιστασιακά ένα ξύσιμο κεφαλιού που με έστελνε σε κύκλους όμως. Δεν βοήθησε το γεγονός ότι οι επιφάνειες με τις οποίες μπορούσα να αλληλεπιδράσω συνέχιζαν μερικές φορές να εμφανίζουν δείκτες όπως “Παραλαβή” ή “Αναζήτηση” ακόμη και αφού πήρα ό,τι μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από αυτές. Σε ακατάστατα δωμάτια, έπιασα τον εαυτό μου να επανελέγχω κάποια σημεία ξανά και ξανά νομίζοντας ότι κάτι έχασα. Αυτές οι προτροπές θα εμφανίζονται επίσης σε ορισμένα μέρη μόνο και μόνο για να κάνει τη Mica ασήμαντες παρατηρήσεις, όπως να σχολιάζει τα βρώμικα πιάτα ή τα σεντόνια που έχουν περάσει χρόνια άπλυτα και θα λέει τα ίδια σχόλια επανειλημμένα καθώς συναντά τις ίδιες ρυθμίσεις σε διαφορετικές διαμερίσματα.
Ευτυχώς, αυτό δεν μειώνει πολύ από το πόσο ενοχλητικό είναι το σκηνικό. Η μουσική είναι στοιχειωτική και συνδυάζεται με αυξημένους περιβαλλοντικούς θορύβους όπως η βροχή, το στατικό ραδιόφωνο και τα ηχητικά βήματα του Mica για να δημιουργήσει ένα πραγματικά σπλαχνικό ηχητικό τοπίο. Αν υπάρχει ποτέ Mica μέσα σε ένα κτίριο ή υπόγεια κατασκευή, μπορείτε να είστε σίγουροι ότι θα είναι σκοτεινό και δαιδαλώδες. Πάντα ένιωθα ότι ένα τέρας επρόκειτο να πηδήξει έξω ανά πάσα στιγμή, παρόλο που συνήθως δεν συνέβαινε αυτό. (Μερικές φορές, όμως.) Έξω, η Mica είναι εκτεθειμένη και δεν χρειάζεται πολύς χρόνος για να την προσέξουν τα τέρατα και να αρχίσουν να μαζεύονται γύρω της.
Τα ίδια τα τέρατα είναι υπέροχα αηδιαστικά. Υπάρχουν αηδίες με δίποδα, μερικά αδυνατισμένα ενώ άλλα είναι κορυφαία και ακέφαλα, με χονδροειδείς έλικες να ξεφεύγουν από τα πάνω μισά τους. Κοίλο σώμα έχει και μερικούς σκύλους δαίμονες, καθώς και μερικά εντομοειδή πλάσματα που σκοτώνουν, που φαινομενικά δεν αποτελούν απειλή πέρα από το να σας βγάλουν έξω. Τα σκουλήκια μεγέθους γάτας θα γλιστρήσουν ακριβώς δίπλα σας και το ξεκαρδιστικά αδύνατο animation τους μπορεί να είναι το πιο PS2 πράγμα σε ολόκληρο το παιχνίδι.
Δεν είναι πολύ προσανατολισμένο στη μάχη – συχνά, μπορείτε απλώς να προσπεράσετε τους εχθρούς – αλλά υπάρχουν όπλα και μερικά αυτοσχέδια όπλα σώμα με σώμα. Η χρήση του τελευταίου αισθάνθηκα κάπως άκαμπτη και αργή μερικές φορές, ιδιαίτερα όταν αντιμετώπιζα μια ομάδα θηρίων, αλλά ήμουν ακόμα σε θέση να κάνω ευνοϊκά εργαλεία για τη διατήρηση των πυρομαχικών. Και χάρηκα με το τραχύ χτύπημα του τσεκούρι μου με τα σημάδια του δρόμου που συνδέονταν με σάρκα τεράτων. Μου άρεσε επίσης ότι η Mica μπορεί να αρπάξει μια ηλεκτρική κιθάρα από τον τοίχο και να τη χρησιμοποιήσει ως όπλο. Μπορεί να μην είναι η πιο ρεαλιστική προσέγγιση λαμβάνοντας υπόψη το βάρος, αλλά το χτύπημα όταν έρχεται σε επαφή με τον στόχο του είναι πολύ ικανοποιητικό.
Υπάρχουν πτώματα σε διάφορες καταστάσεις αποσύνθεσης σε κάθε στροφή και ο σαρωτής του Mica θα σας δώσει μια άμεση ανάγνωση του αποθανόντος για να κατανοήσετε ποιοι ήταν και πώς πέθαναν. Σε πολλές περιπτώσεις, η αιτία δεν είναι τίποτα το παραφυσικό: αφυδάτωση, πείνα, δολοφονίες κ.λπ. Ένα παρασκήνιο σχηματίζεται μέσα από έγγραφα και ηχητικές αναδρομές που ενεργοποιούνται σε ορισμένες τοποθεσίες, αφηγούμενοι οικονομικούς αγώνες και εξευγενισμό στην πόλη πολύ πριν από τη βιολογική καταστροφή και την τελική ερήμωση που υπέστησαν οι άνθρωποι στην περιοχή καραντίνας στη συνέχεια, οι οποίοι μπορούσαν να επιβιώσουν μόνο όσο το επέτρεπαν οι λιγοστοί πόροι τους.
Η Mica βρίσκει μια ειδοποίηση για επικείμενες αυξήσεις ενοικίων, μια επιστολή που αναφέρει τη διακοπή της κατασκευής όλες τις ώρες της νύχτας και μια καθυστερημένη ειδοποίηση για απλήρωτους λογαριασμούς κοινής ωφελείας που δείχνει ότι οι μηνιαίες τιμές είχαν τετραπλασιαστεί. Συναντά ένα σημείωμα που άφησε πίσω του ένας ετοιμοθάνατος, που εύχεται για ένα καλύτερο μέλλον για την οικογένειά του και την ανθρωπότητα. Σε μια ηχογράφηση μετά την καραντίνα, οι λιμοκτονούντες άμαχοι που παρακαλούν να εγκαταλείψουν την πόλη δολοφονούνται από τις ένοπλες δυνάμεις. Είναι όλα απίστευτα ζοφερά, και δεν χρειάστηκε να σταματήσω πολύ τη δυσπιστία μου για να οραματιστώ μια πραγματικότητα στην οποία τα πράγματα θα εξελίσσονταν έτσι.
Αλλά μια εξήγηση για το γιατί υπάρχουν φρικτά, σαρκώδη ανθρωποειδή τέρατα που περιφέρονται στους δρόμους δεν αποκαλύπτεται ποτέ πλήρως με απλό τρόπο. (Τουλάχιστον, όχι με το τέλος που έφτασα και όλα τα υλικά που συγκέντρωσα.) Η πιο ουσιαστική υπόδειξη σε αυτό το μέτωπο προήλθε από ένα μόνο απόκομμα εφημερίδας, το περιεχόμενο του οποίου θα προτιμούσα να μην το χαλάσω εδώ. Το άρθρο φυτεύει τον σπόρο μιας ιδέας, αλλά εναπόκειται σε μεγάλο βαθμό στον παίκτη να συμπληρώσει τα κενά πέρα από αυτό.
Υπάρχουν επίσης συγκινητικά αποσπάσματα της ιστορίας του Mica και της Sasha, αλλά η σύνδεση του ντουέτου με αυτό το μέρος και η φαινομενική σημασία στο πλαίσιο των σημερινών του εξελίξεων δεν έλαβαν ποτέ την καθαρή σύνοψη που ήλπιζα. Ενώ το τέλος ήταν μια όμορφη, συναισθηματική σκηνή που ένιωσα ότι έκανε την ιστορία πλήρη κύκλο θεματικά, μου άφησε επίσης την αίσθηση του, Περίμενε, τι έγινε; Φαίνεται ότι υπάρχουν και άλλα τελειώματα, ωστόσο, τα οποία μπορεί να αποδειχθούν πιο καθοριστικά σε επόμενα playthrough. Το να νικήσει το παιχνίδι ξεκλειδώνει επίσης μια επιλογή πιο δύσκολης δυσκολίας και μια λειτουργία ανίχνευσης dungeon πρώτου προσώπου, η οποία έκανε αμέσως τα πάντα να αισθάνονται πιο τρομακτικά όταν το ενεργοποίησα.
Ακόμη και με τις ελλείψεις του, Κοίλο σώμα είναι ένας συμπαγής τίτλος τρόμου επιβίωσης που αισθάνεται ιδιαίτερα εντυπωσιακός εάν λάβετε υπόψη το γεγονός ότι δημιουργήθηκε από έναν σόλο indie προγραμματιστή. Τα Vibes είναι μέρος αυτού που έκανε τους προκατόχους του αξέχαστους, και Κοίλο σώμαΗ καταπιεστική διάθεση του χτυπά όλες τις σωστές νότες.
VIA: engadget.com
