Είσαι μια δεξαμενή με ύψος 8 πόδια. Έχετε εκτραφεί για πόλεμο, σας έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου από παιδί για να σκοτώσετε στο όνομα ενός πτώματος σε έναν θρόνο. Χακάρεις, πυροβολείς και σκοτώνεις με τις εντολές μιας άσεμνης ιεραρχίας, μιας ιεραρχίας που θυσιάζει ανθρώπους κατά εκατομμύρια για χάρη μιας παρηκμασμένης, ετοιμοθάνατης κοινωνίας—του Imperium. Αυτό είναι το κεντρικό θέμα, η καρδιά του που χτυπά Warhammer 40K. Στο τελευταίο παιχνίδι, Sabre Interactive’s Space Marine 2είστε φτιαγμένοι να νιώθετε κάθε ίντσα το σούπερ στιβαρό που παίζετε. Ποτέ δεν σου ζητά να ασχοληθείς με τη σάτιρα του.
Απολαμβάνω εδώ και καιρό Warhammer 40Kαλλά τόσο συχνά οι άνθρωποι που γράφουν μυθοπλασία για το σκηνικό παλεύουν να χειριστούν τη μαύρη σάτιρα που βρίσκεται στην καρδιά του σκηνικού. Μου θυμίζει πρώτα μια σειρά από βίντεο δοκίμια από τη Lindsay Ellis που συζητά τον Michael Bay Μετασχηματιστές κινηματογράφος. Σε ένα βίντεοο Έλις διέλυσε την πρώτη ταινία αφήνοντας στην άκρη τον κενό Σαμ Γουίτγουικυ και τοποθετώντας τη Μικαέλα Μπάνες ως την πραγματική πρωταγωνίστρια. Παρά το πρακτορείο της, το τόξο και την ανάπτυξη του χαρακτήρα της, η κάμερα δεν απομακρύνεται ποτέ από το να δείξει στο κοινό το στήθος ή το πίσω μέρος της. Η Ellis τελειώνει το δοκίμιό της με ένα απόσπασμα που μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε πώς Space Marine 2 δεν κάνει Warhammerτης σάτιρας δικαιοσύνη.
«Το καδράρισμα και η αισθητική υπερισχύουν του υπόλοιπου κειμένου — πάντα, πάντα, πάντα».
Δεν το μισώ το παιχνίδι. Στην πραγματικότητα, απόλαυσα τον χρόνο μου μαζί του σε όλη τη διαδρομή. Το απόλαυσα όσο και με το πρώτο Space Marine όταν έπαιζα στο λύκειο. Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχει ένα ασήμαντο σεξιστικό, ρατσιστικό και τοξικό μέρος του Warhammer βάση θαυμαστών που τείνουν να πιστεύουν ότι το Imperium είναι σωστό στις μεθόδους του. Οι νεοφερμένοι μπορεί να το παίξουν και να μην καταλάβουν τι ακριβώς είναι η ρύθμιση. Αυτό θα ήταν κρίμα.
Σε Space Marine 2παίζετε ως Titus, έναν τιμητικό διαστημικό πεζοναύτη που έχει εκδιωχθεί από το κεφάλαιό του υπό ψευδείς υποψίες αίρεσης από το ζηλωτό και παρανοϊκό Imperium. Επανενώθηκε με το κεφάλαιο του για άλλη μια φορά, τους Ultramarines, και τον έστειλε να σταματήσει έναν αποσπασματικό στόλο εντομοειδών Τυρανίδων από το Hive Fleet Leviathan εκεί για να καταβροχθίσει αρκετούς πλανήτες και όλους όσους κατοικούν εκεί. Το Imperium ασχολείται λιγότερο με αυτό, καθώς είναι ένα όπλο τέτοιας υποτιθέμενης ισχύος, αξίζει να μην ανατινάξετε απλώς και τους τρεις πλανήτες για να σταματήσει η εισβολή εκεί και μετά.
Και μετά με λίγο προοίμιο, το καταλαβαίνεις. Χακάρεις το αλυσόπαθό σου μέσα από κύματα ορμαγκάντ και τερμαγκάντ με λίγο χρόνο για τα γιατί. Η πρώτη αποστολή που αναλαμβάνετε στο παιχνίδι είναι να εκτοξεύσετε μια βόμβα ιού στην ατμόσφαιρα του πρώτου πλανήτη που επισκέπτεστε, ενός κόσμου της ζούγκλας που ονομάζεται Kadaku. Σε 40 χιλπρόκειται για τρομακτικά όπλα μαζικής καταστροφής. Δεν σκοτώνουν μόνο ένα είδος επιδρομικών εντόμων, αλλά καταστρέφουν και διαλύουν όλη τη ζωή σε έναν πλανήτη. Βιβλία όπως Γαλαξίας στις φλόγες και Tallarn δείχνουν την καταστροφή που προκάλεσαν αυτές οι βόμβες και ο «ιός που τρώει τη ζωή». Αλλά μέσα Space Marine 2η έκρηξη δεν κάνει τίποτα στον πλανήτη. Μόνο, υποτίθεται, επιβραδύνει τους Τυρανίδες. Είναι μια χαμένη ευκαιρία να δείξουμε την καταστροφή που μπορεί να προκαλέσει το Imperium. Είναι πολύ απασχολημένο με ηρωικές τελευταίες στάσεις και κενές διακηρύξεις αδελφοσύνης.
Η ιστορία του Space Marine 2 συνεχίζεται απευθείας από το πρώτο παιχνίδι που κυκλοφόρησε πριν από σχεδόν 13 χρόνια. Σε αυτόν τον τίτλο, ο Τίτος αποστέλλεται σε έναν διαφορετικό πλανήτη για να σταματήσει μια εισβολή των Όρκς. Στην πορεία, προδίδεται και εμπλέκεται σε μια άλλη εισβολή από τις δυνάμεις του Χάους, τους θανάσιμους εχθρούς του Imperium. Αφού σκότωσε σχεδόν κάθε Ork που συναντά και σταμάτησε την εισβολή του ork σχεδόν μόνος του, αντί να τον αντιμετωπίζουν ως ήρωα, ο Τίτος ντρέπεται. Τον απήγαγαν μέλη της Ιεράς Εξέτασης —της διαγαλαξιακής μυστικής αστυνομικής δύναμης του Imperium—απλά επειδή οι συμπατριώτες του είναι τόσο παρανοϊκοί σχετικά με την υποτιθέμενη αντίστασή του στις μεταφυσικές δυνάμεις που χειραγωγούνται από τις δυνάμεις του Χάους.
Η συνέχεια ξεκινά με τον Τίτους που αναγκάζεται να κρύψει την ταυτότητά του ως μαύρη ασπίδα – μέλος του Deathwatch, μιας ομάδας δράσης κατά των ξένων, που αποτελείται από παρίες και μετανοιωμένους πεζοναύτες του Διαστήματος. Επανενώνεται με το κεφάλαιο του, τους Ultramarines (στο τραπέζι, τους αποκαλούν στοργικά «Στρουμφ»), αφού τραυματίστηκε σοβαρά πολεμώντας τους εισβολείς Τυρανίδες. Του προσφέρεται άλλη μια ευκαιρία, αλλά όσοι γνωρίζουν το παρελθόν του παραμένουν επιφυλακτικοί. Είναι λεπτό, αλλά οι παίκτες μπορούν να πουν ότι ο κύριος χαρακτήρας μας εξακολουθεί να νιώθει το τσίμπημα της προδοσίας. Δεν είναι καθόλου παρών με τα άλλα μέλη της ομάδας του, αλλά είναι ο μόνος που διαμαρτύρεται όταν το Imperium φαίνεται αποφασισμένο να αναδημιουργήσει το ίδιο υπερόπλο που προκάλεσε την εισβολή χάους από το πρώτο παιχνίδι.
Ο Τίτος δεν μπορεί ποτέ να αμφισβητήσει το σύστημα που τον πλήγωσε. Δεν μπορεί ποτέ να εκφράσει τα παράπονά του για την Ιερά Εξέταση ή το κεφάλαιο που τον εγκατέλειψε. Αντίθετα, το παιχνίδι είναι πολύ επικεντρωμένο στο πόσο καλός είναι ο Titus για το διάστημα. Το τόξο του τον περιβάλλει, μαθαίνοντας να εμπιστεύεται για άλλη μια φορά τα αδέρφια του, αφού τον είχαν καταδικάσει για τόσο καιρό. Στα τελευταία κεφάλαια του παιχνιδιού, ο ίδιος ο μεγάλος Παπά Στρουμφ, ο Master Master Marneus Calgar, κατεβαίνει σαν άγγελος στον Τίτο την ώρα της ανάγκης του. Λέει στον ήρωά μας ότι πράγματι είχε δίκιο από τότε, ότι ο λόγος που μπορεί να αντισταθεί τόσο καλά στο χάος είναι επειδή είναι πολύ καλός στο να είναι Διαστημικός Ναυτικός. Κερδίζουν. Ο Τίτος τιμάται και του δίνεται μια θέση στο πλευρό του Κάλγκαρ. Όλοι είναι ευχαριστημένοι.
Η ιστορία του Space Marine 2 δεν είναι τόσο μεγαλειώδες και επικό όσο οι αρένες, τα σκηνικά και τα περιβάλλοντα του. Ο ηθοποιός φωνής του Τίτου, Κλάιβ Στάντεν, προσφέρει μια παράσταση που τονίζει την υποκείμενη δεσμευμένη δύναμη ενός αιώνων Διαστημικού Ναυτικού. Κι όμως, το περισσότερο που καταλαβαίνεις 40 χιλΗ σάτιρα του πηγάζει από τα εφεδρικά αρχεία καταγραφής ήχου και τις λίγες σεκάνς όπου βλέπεις κανονικούς ανθρώπινους στρατιώτες να πυροβολούνται επειδή τολμούν να ξεφύγουν από τον θησαυρό των αρπακτικών τεράτων κοριτσιών ύψους 8 ποδιών. Όλο αυτό το διάστημα, απλά μετακινείστε από τη μια αρένα στην άλλη, έτοιμοι να σκοτώσετε γιγάντια ζωύφια δολοφονίας ή λατρευτές του χάους. Το καδράρισμα είναι ηρωικό. Η αισθητική είναι κακία. Δεν έχει σημασία το πλαίσιο για το παιχνίδι, ακόμα κι αν απεικονίστηκε αποτελεσματικά.
Αλλος 40 χιλ παιχνίδια, όπως το πρώτο Η Αυγή του Πολέμου Το RTS, καταφέρνει να χειριστεί τη σάτιρα λίγο καλύτερα, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει καλύτερο παράδειγμα για το πώς να το κάνεις από το πρόσφατο Owlcat RPG Warhammer 40.000: Rogue Trader.
Έτρεξα μέσα Αδίστακτος έμπορος από την αρχή μέχρι το τέλος σε ένα Steam Deck προτού οι πιο πρόσφατες ενημερώσεις κώδικα και ενημερώσεις το κάνουν, φαινομενικά, πιο δυνατό για αναπαραγωγή. Ήταν αμαξάκι και ανισόρροπο. Το τελευταίο κεφάλαιο του παιχνιδιού ήταν προφανώς βιαστικό και οι μισές ιστορίες καταλήγουν σε ένα τόσο χονδροειδές συμπέρασμα που ένιωθα σαν να βρισκόμουν στο άκρο ενός τρένου όπου κάθε αυτοκίνητο απλώς τρακάρει στο επόμενο. Αλλά το παιχνίδι χειρίζεται τόσο το Imperium όσο και το Space Marines με πολύ περισσότερες λεπτομέρειες από αυτό το τελευταίο shooter τρίτου προσώπου. Το RPG σάς επιτρέπει να τραβάτε τρία ξεχωριστά κομμάτια. Είσαι είτε imperium sycophant, είτε λάτρης του χάους, είτε «εικονομάχος». Με άλλα λόγια, είστε ένας αντι-ιμπεριαλιστής ανθρωπιστής που προσπαθεί να χαράξει τη δική σας κυριαρχία σε ένα μικρό κομμάτι χώρου.
Είναι ένα RPG Owlcat, οπότε φυσικά έχετε συντρόφους που συλλέγετε σε όλο το παιχνίδι. Σε ένα σημείο του παιχνιδιού, συναντάτε τον Ulfar, έναν διαστημικό ναυτικό από το κεφάλαιο Space Wolves. Το κεφάλαιο είναι κωδικοποιημένο σαν τους Βίκινγκς του 9ου και του 10ου αιώνα, και συχνά παίρνουν το ρόλο των καλών παιδιών σε σύγκριση με την αμβλεία παράνοια και την ξενοφοβία του Imperium. Σε Αδίστακτος έμποροςοι συγγραφείς στο Owlcat κατάφεραν να κάνουν τον Ulfar εντελώς ξένο για εσάς ή τους υπόλοιπους συντρόφους σας. Η φωνή του, Όλιβερ Σμιθμας πρόσφερε μια βαθιά, βουητό, γρυλίζοντας απόδοση ενός σούπερ στρατιώτη του οποίου η ανθρωπιά έχει παραμορφωθεί και σχεδόν αποσυναρμολογηθεί. Ο τρόπος για να κερδίσετε την εμπιστοσύνη του είναι να κατανοήσετε τον ίδιο και την κουλτούρα του.
Ή, ως καλό μέλος του Imperium, θα μπορούσατε να κατακρίνετε αυτόν και τους αναρχικούς τρόπους του. Υπάρχει πολλή ανοησία σε αυτό το παιχνίδι, και αυτό είναι προς όφελός του. Warhammer είναι ένα ανόητο σκηνικό. Γεννήθηκε από το κίνημα κατά του Θάτσερ της δεκαετίας του 1980. Το όνομα των Ultramarines δεν προέρχεται από το πόσο καλοί είναι οι Space Marines, αλλά από το βαθύ μπλε χρώμα της πανοπλίας τους. Warhammer είναι μεγάλο, βομβιστικό, ανόητο και συνεχώς δαγκώνει. Η σάτιρα θα πρέπει να δαγκώνει πιο δυνατά από ένα Tyranid Hive Tyrant ή ένα αλυσόδοξο που σκίζει. Σε Space Marine 2προσπαθεί να αγνοήσει τα ζητήματα στην καρδιά του σκηνικού για χάρη μιας απλής φανταστικής δύναμης.
Θέλετε περισσότερα νέα για το io9; Δείτε πότε να περιμένετε τις τελευταίες κυκλοφορίες Marvel, Star Wars και Star Trek, τι θα ακολουθήσει για το DC Universe στον κινηματογράφο και την τηλεόραση και όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για το μέλλον του Doctor Who.
VIA: gizmodo.com
