Το κυνήγι για σχεδόν άπειρη ενέργεια ήταν μακρύ και επίπονο, αλλά οι επιστήμονες συνεχίζουν να αναζητούν νέους τρόπους για να παράγουν την ενέργεια που εμείς, ως είδος, χρειαζόμαστε για να τροφοδοτούμε τα πάντα. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα, ωστόσο, θα μπορούσε κάλλιστα να κρύβεται στον κβαντικό κόσμο – ένα βασίλειο τόσο μικρό που πολλά από τα φαινόμενα του συμβαίνουν στην πραγματικότητα σε εκπληκτικά μικρές κλίμακες.
Οι επιστήμονες προσπαθούν να κατανοήσουν τον κβαντικό κόσμο εδώ και πολύ καιρό. Στην πραγματικότητα, το κβαντικό φαινόμενο Hall ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά το 1980 από έναν Γερμανό φυσικό ονόματι Klaus von Klitzing. Το αποτέλεσμα περιγράφει βασικά τη συμπεριφορά των ηλεκτρονικών όταν περνούν μέσα από δισδιάστατα υλικά.
Κανονικά, θα περιμένατε τα ηλεκτρόνια να αντιμετωπίσουν αντίσταση στα υλικά και στη συνέχεια να διασκορπιστούν. Ωστόσο, υπό κβαντικές συνθήκες, δεν το κάνουν. Αυτή η νέα κατάσταση των ηλεκτρονίων ονομάζεται «ακραία κατάσταση» και οι ερευνητές λένε ότι αυτές οι λεγόμενες ακμές καταστάσεις θα μπορούσαν να είναι το κλειδί για την εξεύρεση λύσης για σχεδόν άπειρη ενέργεια.
Ωστόσο, η εκμάθηση περισσότερων για αυτήν την κατάσταση άκρης δεν ήταν εύκολη. Οι ερευνητές λένε ότι έπρεπε να βρουν μια εντελώς νέα μέθοδο για να κλιμακώσουν το φαινόμενο. Το έκαναν χρησιμοποιώντας ένα σύννεφο υπερψυγμένων ατόμων νατρίου αντί για ηλεκτρονικά. Στη συνέχεια, παρακολούθησαν τις ακραίες καταστάσεις να αναπτύσσονται σε πολλά χιλιοστά του δευτερολέπτου και μικρομέτρων. Τα ευρήματά τους δημοσιεύονται στο Φυσική της Φύσης.
Οι ερευνητές βασίστηκαν σε μια περίπλοκη διάταξη λέιζερ για να περιστρέφονται σαν μια βόλτα στο λούνα παρκ και να προσομοιώνουν την εμπειρία της ζωής σε επίπεδο χώρο. Ολόκληρη αυτή η «παγίδα» σχεδιάστηκε από τη βάση για να προσπαθήσει να τραβήξει τα άτομα του υπερψυχρού νατρίου προς τα μέσα, αφήνοντας επίσης μια δύναμη φυγόκεντρου να προσπαθήσει να τα τραβήξει προς τα έξω σε μια προσπάθεια να ξεκλειδώσει το μυστικό της σχεδόν άπειρης ενέργειας.
Στη συνέχεια χρησιμοποίησαν ένα άλλο λέιζερ για να καθορίσουν την «άκρη» του υλικού που μοιάζει με αέριο και να σχηματίσει ένα τοίχο φωτός γύρω από τα άτομα. Όταν τα άτομα αλληλεπιδρούσαν με το φως, έρεαν προς μία μόνο κατεύθυνση. Οι ερευνητές εξέτασαν επίσης την αντίσταση των ατόμων τοποθετώντας διάφορα εμπόδια στα μονοπάτια τους και διαπίστωσαν ότι μπορούσαν να περάσουν χωρίς καμία μετρήσιμη αντίσταση.
Άλλες προσπάθειες για τη δημιουργία σχεδόν άπειρων γεννητριών ενέργειας περιλαμβάνουν έρευνα σε αντιδραστήρες πυρηνικής σύντηξης, οι οποίοι θεωρητικά θα μπορούσαν να τροφοδοτήσουν διαστημόπλοια σε άλλους πλανήτες κάποια στιγμή στο μέλλον. Αλλά, προς το παρόν, η ιδέα της άπειρης ενέργειας παραμένει λίγο έξω από την αντίληψή μας.
VIA: bgr.com
