Σε περίπτωση που είστε στην αναζήτηση κάποιου φρεσκότατου turn-based RPG, τότε είστε στο κατάλληλο μέρος. Το Bloomtown: A Different Story είναι ένα παιχνίδι που κυκλοφόρησε πρόσφατα και έχει ήδη τραβήξει την προσοχή χάρη στην ξεχωριστή αισθητική και το ενδιαφέρον gameplay του. Αναπτύχθηκε από το studio Lazy Bear Games και αποτελεί ένα μείγμα Stranger Things (αν δεν το έχετε δει, δείτε το και επιστέψτε σε λίγες μέρες, εδώ θα είμαι) και JRPG στοιχείων όπως το πολυαγαπημένο Persona 5. Το παιχνίδι ξεχωρίζει για τον πολύχρωμο, αλλά ταυτόχρονα μυστηριώδη κόσμο του και την ποικιλία χαρακτήρων που εισάγει, αν και ως Persona fan, παρατηρώ αρκετά πολλές ομοιότητες, ίσως σε ανησυχητικά μεγάλο βαθμό. Θα δείτε παρακάτω που εξηγώ πιο αναλυτικά το τι εννοώ.
Η ιστορία του Bloomtown: A Different Story ξεκινά με το ταξίδι της πρωταγωνίστριας Emily και του αδερφού της, σε μια μικρή και ήσυχη πόλη με το όνομα Bloomtown (duh), με σκοπό να μείνει στο σπίτι του παππού της, ο οποίος μας υποδέχεται όπως ο Sojiro απ’ το Persona 5. Δηλαδή όχι εγκάρδια… Ωστόσο, κάτι μυστηριώδες φαίνεται να συμβαίνει στην πόλη: οι κάτοικοι συμπεριφέρονται περίεργα, η φύση δείχνει να αντιδρά και μια ατμόσφαιρα άγχους και αγωνίας αιωρείται παντού. Η πρωταγωνίστρια καλείται να ανακαλύψει τι ακριβώς συμβαίνει, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να σώσει την πόλη από τον κρυφό επικείμενο κίνδυνο.
Η αφήγηση είναι ένα από τα “σχετικά” πιο δυνατά στοιχεία του παιχνιδιού. Το Bloomtown δεν αρκείται σε απλή διαχείριση πόλης, αλλά συνδέει τις καθημερινές αποφάσεις με (δυστυχώς ελάχιστα) βαθύτερες ιστορίες και συναισθηματικές καταστάσεις. Η μυθολογία του παιχνιδιού είναι καλοστημένη, με το μυστήριο να αποκαλύπτεται σταδιακά, κρατώντας τον παίκτη σε αγωνία καθώς οι αλληλεπιδράσεις με τους χαρακτήρες αποκαλύπτουν περισσότερες λεπτομέρειες. Θα ήθελα όμως οι διάλογοι ανάμεσα στους φίλους σας και την main character Emily, να είναι λίγο πιο πλούσιοι. Το αποτέλεσμα της… αντιγραφής του Persona, εν τέλη βγήκε λίγο προχειροφτιαγμένο. Η “αντιγραφή” για εμένα είναι βαριά λέξη, αλλά όλο το παιχνίδι, όσο πανέμορφο pixel-art και να έχει, καταλήγει σε “βρες τις διαφορές” (αυτά τα παιχνιδάκια που βλέπαμε και λύναμε μικροί στα σταυρόλεξα) για τους Persona fans (όπως εγώ και πολλοί που θα διαβάσετε αυτό το κείμενο).
Το gameplay του Bloomtown ισορροπεί σχετικά έξυπνα ανάμεσα στη διαχείριση σχέσεων και την εξερεύνηση. Ως παίκτης, αναλαμβάνετε να “ξεψαχνίσετε” την πόλη σας, να λύσετε κάποια puzzles, να διαχειριστείτε τους πόρους, δηλαδή τα items σας, ώστε να εξασφαλίσετε ότι οι team members σας είναι δυνατοί και healthy. Παράλληλα, υπάρχουν πολλά μέρη για εξερεύνηση έξω από τα όρια της πόλης, όπου θα ανακαλύψετε κρυμμένα μυστικά, θα πολεμήσετε τέρατα και θα λύσετε γρίφους. Οι μηχανισμοί διαχείρισης του party είναι ευχάριστοι, προσφέροντας μια βαθιά εμπειρία χωρίς να γίνεται περίπλοκη. Η εξέλιξη της πόλης συνδέεται άμεσα με το αφήγημα, προσφέροντας ένα διαδραστικό περιβάλλον που αλλάζει ανάλογα με τις επιλογές σας. Ο τρόπος με τον οποίο η ανάπτυξη της πόλης επηρεάζει την ιστορία και τους χαρακτήρες κάνει κάθε απόφαση να φαίνεται σημαντική.
Ένα ακόμα μεγάλο κομμάτι του Bloomtown (που εν τέλη απέτυχε λίγο) είναι οι σχέσεις που χτίζετε με τους χαρακτήρες της πόλης. Κάθε κάτοικος έχει τη δική του προσωπικότητα, τα δικά του προβλήματα και τις δικές του ανησυχίες. Ο παίκτης μπορεί να τους βοηθήσει και να αναπτύξει βαθύτερες σχέσεις μαζί τους ή να τους αφήσει στην μοίρα τους (κάτι που έκανα γιατί εν τέλη βαρέθηκα). Οι διάλογοι είναι σχετικά καλογραμμένοι και οι χαρακτήρες (θα ήθελαν να) είναι πολύπλευροι, με αποτέλεσμα να νιώθετε λίγο απογοητευμένοι με κάθε αλληλεπίδραση χωρίς ουσία. Αυτό το στοιχείο, οι σχέσεις με τους χαρακτήρες, δημιουργήθηκε με σκοπό να προσθέσει βάθος στο παιχνίδι, καθώς ασχολείστε με τη ζωή των ανθρώπων της πόλης. Οι επιλογές σας στις αλληλεπιδράσεις μπορούν να επηρεάσουν τον τρόπο που εξελίσσεται η ιστορία, καθώς οι σχέσεις σας με τους κατοίκους μπορούν να οδηγήσουν σε διαφορετικά μονοπάτια. Απλώς θα προτιμούσα, έστω και λίγο, πιο ουσιαστικές σχέσεις ανάμεσα στην Emily και τους NPCs.Πώς να το θέσω ομαλά… Η εμπειρία του demon fusion είναι αρκετά σκοτεινή, εφόσον συναντάτε εεε… τον διάβολο στην περιπέτειά σας, που λειτουργεί σαν τον Igor των Persona games. Το είπα. Εξεπλάγην με το πόσο “ωμά” και απότομα, απεικόνισε το παιχνίδι την σκοτεινή του πλευρά. Θα ήθελα ειδικά σε ένα παιχνίδι που φαντάζει ως η παιδική και “ελαφριά εκδοχή” των Persona, να συναντάμε κάποιον διαφορετικό χαρακτήρα ως NPC υπεύθυνο για τα fusions και όχι τον διάβολο αυτοπροσώπως. Αλλά τουλάχιστον ήταν απεικονισμένος σε όμορφο pixel-art.
Αισθητικά, το “Bloomtown: A Different Story” είναι ένα πανέμορφο παιχνίδι. Η πόλη και το περιβάλλον γύρω της είναι ζωγραφισμένα με απαλά, παστέλ χρώματα που προσδίδουν μια αίσθηση ηρεμίας και γαλήνης. Ωστόσο, αυτή η ηρεμία διακόπτεται από τα πιο σκοτεινά και μυστηριώδη στοιχεία της ιστορίας, κάτι που δίνει ενδιαφέρον στην οπτική εμπειρία του παιχνιδιού. Η αλλαγή θέματος, μεταξύ της πόλης και των dungeon γίνεται με αρκετά ενδιαφέρον τρόπο, που αντικατοπτρίζεται στην αλλαγή του καλλιτεχνικού theme του παιχνιδιού. Οι χαρακτήρες είναι όμορφα σχεδιασμένοι, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που τους κάνουν να ξεχωρίζουν. Η προσοχή στη λεπτομέρεια είναι εντυπωσιακή, τόσο στα τοπία όσο και στα animations των χαρακτήρων. Η πόλη ζωντανεύει μπροστά στα μάτια σας καθώς προχωράτε, με τις εποχές να αλλάζουν και την καθημερινότητα των κατοίκων να αντανακλάται στον κόσμο γύρω τους.
Η μουσική είναι εξίσου καλοφτιαγμένη, με απαλά, μελωδικά κομμάτια που δημιουργούν μια ήρεμη ατμόσφαιρα, αλλά και πιο δυνατές συνθέσεις όταν η ένταση ανεβαίνει. Η ηχητική επένδυση συνοδεύει τέλεια την εμπειρία, χωρίς να γίνεται υπερβολική ή να αποσπά την προσοχή από το gameplay. Οι μάχες θα σας θυμήσουν αρκετά “Persona-style” combat, εφόσον εκεί μπορείτε να ακούσετε τις επιρροές ξεκάθαρα, αλλά οφείλω να πω πως δεν είναι διόλου κακές, εφόσον η μουσική του είναι ένα από τα θετικά στοιχεία του παιχνιδιού.
Ένα από τα ζητήματα που μπορεί να παρατηρήσει κάποιος είναι η ισορροπία στη δυσκολία του παιχνιδιού. Ενώ η εξερεύνηση της πόλης είναι αρκετά ευχάριστη, μπορεί σε κάποιες στιγμές να γίνει λίγο επαναλαμβανόμενη ή υπερβολικά εύκολη για παίκτες που αναζητούν μια μεγαλύτερη πρόκληση. Παρόλα αυτά, οι πιο σύνθετες αλληλεπιδράσεις με τους χαρακτήρες και η εξόρμηση έξω από την πόλη διατηρούν το ενδιαφέρον.
Η εξερεύνηση και οι μάχες έχουν έναν ενδιαφέροντα μηχανισμό, αλλά δεν αποτελούν το κύριο κομμάτι του παιχνιδιού, και αυτό μπορεί να απογοητεύσει κάποιους παίκτες που περίμεναν ένα πιο εντατικό RPG στοιχείο. Παρ’ όλα αυτά, το παιχνίδι δεν φαίνεται να στοχεύει σε αυτό το κοινό, αλλά περισσότερο σε παίκτες που απολαμβάνουν τις χαλαρές και ανακουφιστικές εμπειρίες.
Το “Bloomtown: A Different Story” είναι ένα παιχνίδι που συνδυάζει κάπως μέτρια μία παιδική περιπέτεια με ένα συναισθηματικό αφήγημα. Είναι μια εμπειρία που απευθύνεται σε όσους αγαπούν τις δύο ιστορίες που ανέφερα στην αρχή. Η όμορφη αισθητική και η καλοφτιαγμένη μουσική δένουν με το υπόλοιπο πακέτο, προσφέροντας μια ονειρική εμπειρία. Αν και δεν απευθύνεται σε όσους αναζητούν έντονη δράση ή μεγάλες προκλήσεις, είναι ένα παιχνίδι που θα σας κρατήσει για ώρες αν απολαμβάνετε να εξερευνάτε έναν κόσμο γεμάτο μυστήριο και pixels (προσωπικά εκτιμώ ένα καλοσχεδιασμένο turn-based RPG, γεμάτο υπέροχα pixels). Το “Bloomtown” είναι μια υπενθύμιση ότι οι μικρές πόλεις και οι άνθρωποι που ζουν εκεί μπορεί να κρύβουν μεγάλες ιστορίες, αρκεί να έχεις την υπομονή και την όρεξη να τις ανακαλύψεις. Σε γενικές γραμμές, προσφέρει μία καλή turn-based περιπέτεια και υπέροχο, εντυπωσιακότατο pixel-art. Είναι ένα παιχνίδι που δεν φοβάται να εξερευνήσει τη σκοτεινή πλευρά μιας φαινομενικά ήσυχης πόλης, ενώ παράλληλα προσφέρει μια χαλαρή και ικανοποιητική εμπειρία εξερεύνησης μέσα σε έναν pixelated κόσμο, απλώς σε αρκετά σημεία θα το ήθελα προσωπικά πιο παραμυθένιο και όχι με τρομακτικά στοιχεία, απλώς για να υπάρχουν (πχ: the devil himself).
VIA: ign.com
