Agatha All Along – Review

Προειδοποίηση: Το review περιέχει spoilers από το “Agatha All Along”.

Ήταν μεγάλη έκπληξη όταν η Agatha Harkness έγινε η πρωταγωνίστρια του “WandaVision” του 2021. Ποτέ δεν ήταν περισσότερο από ένας δευτερεύων χαρακτήρας στις υπερφυσικές ιστορίες της Marvel Comics. Ποτέ δεν πρωταγωνίστησε στο δικό της βιβλίο. Και όμως, η “πολυλογού γειτόνισσα” της Kathryn Hahn γοήτευσε τόσο πολύ τους θεατές που κέρδισε τη δική της spin-off σειρά τρία χρόνια αργότερα. Μήπως η δημιουργός του “WandaVision”, Jac Schaeffer, θα μπορούσε να πιάσει ξανά την κεραυνοβόλο επιτυχία με το “Agatha All Along”; Αν και δεν φτάνει τα ίδια ύψη, η σειρά των εννιά επεισοδίων προσφέρει τα μπερδεμένα μυστήρια και τους διαλόγους που σε κρατούν σε αγωνία που έκαναν το “WandaVision” τόσο διασκεδαστικό, όλα με την ακούραστη μάγισσα της Hahn.

Αυτό είναι πολύ περισσότερο ένα sequel με πολλές συνδέσεις με τον προκάτοχό της, από την Sharon Davis (Debra Jo Rupp) μέχρι τον Ralph Bohner, ο οποίος εξιλεώνεται μετά από όλο αυτό το πράγμα του Quicksilver χάρη σε μια αστεία παρανοϊκή ερμηνεία του Evan Peters. Ωστόσο, το “Agatha All Along” είναι κάτι αυτόνομο. Ξεκινά με την κατάλληλη νότα του “WandaVision”, με τον χαρακτήρα της Hahn να είναι κολλημένος σε μια λαμπρά υλοποιημένη παρωδία του εγκληματικού δράματος του HBO, “Mare of Eastown”. Αλλά μετά χαρτογραφεί μια πολύ διαφορετική πορεία – ή μάλλον δρόμο; Το “WandaVision” μπορεί να ήταν βυθισμένο στην ιστορία της τηλεόρασης, αλλά αυτό είναι η Marvel στην πιο θεατρική της μορφή: Πρωτότυπα τραγούδια, όμορφα κατασκευασμένα πρακτικά πλατό και μια λαμπρή υποκριτική από το θρύλο του Broadway, Patti LuPone. Είναι υπερφορτωμένο με camp, το οποίο λειτουργεί ως ένα ωραίο αντίβαρο στα σκοτεινά υπερφυσικά στοιχεία.

Ειρωνικά, η Agatha διασώζεται από το μαγικό απόγονο του ίδιου του ατόμου που την καταράστηκε, τον γοτθικό έφηβο Billy Maximoff του Joe Locke (αρχικά αναφερόμενος απλά ως “Teen”). Μαζί συγκροτούν ένα coven μαγισσών για να περπατήσουν τον μυθικό, επικίνδυνο Witches’ Road, ο οποίος υπόσχεται δύναμη σε όσους ολοκληρώσουν τις δοκιμασίες του και φτάσουν στο τέλος. Αυτή η ενθαρρυντική υπόθεση δίνει τη θέση της σε μια δυνητικά κουραστική φόρμουλα, καθώς οι μάγισσες αντιμετωπίζουν ένα νέο μαγικό δωμάτιο διαφυγής μετά το άλλο. Αλλά το “Agatha All Along” κρατά τόσα πολλά πράγματα στον αέρα – καθένα κρατώντας ένα δελεαστικό μυστήριο για τους περίεργους χαρακτήρες του – που δεν έχει ποτέ την ευκαιρία να βαρεθεί. Τα εμπόδια του δρόμου είναι πραγματικά θανατηφόρα: Όσοι χάνουν τη ζωή τους σε αυτόν τον δρόμο παραμένουν νεκροί. Ακόμη και το πιο αδύναμο μεσαίο μέρος της σειράς ενισχύεται από την σταθερή ροή έξυπνων στοιχείων και το νόστιμο δράμα μεταξύ των συγκρουόμενων προσωπικοτήτων της ομάδας.

Η συντροφιά αποτελείται από μάγισσες από διαφορετικές μαγικές πειθαρχίες, καθεμία με τους δικούς της λόγους για να περπατήσει το δρόμο με κάποιον τόσο φανταχτερά απατηλό, όσο η Agatha Harkness. Αν και είναι αξιοθαύμαστο ότι κάθε μέλος λαμβάνει τον χρόνο του στο προσκήνιο, οι ιστορίες τους καταλήγουν να είναι επιτυχία ή αποτυχία. Η Alice Wu-Gulliver (Ali Ahn), για παράδειγμα, έχει πολύ λίγο χρόνο στην οθόνη, οπότε είναι δύσκολο να νιώσεις δεμένος όταν βιώνει μια συναισθηματική αποκάλυψη στο τέλος της προσωπικής της δοκιμασίας. Η ιστορία της Jennifer Kale (Sasheer Zamata) είναι παρόμοια λιτή, αν και περνάμε πολύ χρόνο μαζί της χάρη στο γεγονός ότι ο χαρακτήρας επιβιώνει μέχρι το τέλος. (Η απόφοιτος του “Saturday Night Live”, Zamata, δεν κουράζει με την παρουσία της. Το χιούμορ και το πνεύμα της είναι πάντα εκρηκτικά.) Η μία πραγματικά ξεχωριστή της ομάδας είναι η Lilia Calderu, την οποία υποδύεται με καρδιά και τόλμη η ασύγκριτη LuPone. Το συναρπαστικό επεισόδιο ταξιδιού στο χρόνο της, “Death’s Hand in Mine”, είναι μακράν το καλύτερο του “Agatha All Along”.

Και ηγείται της πορείας η Agatha της Hahn. Ένα πραγματικά κακόβουλο άτομο, είναι εκπληκτικά εγωιστική και αδυσώπητα δολοφονική. Η προδοσία είναι τόσο φυσική για αυτήν όσο και η αναπνοή, αλλά έχει μια εκπληκτική ποσότητα γοητείας. Το να παρακολουθείς πώς υφαίνει ψέματα και χειραγωγεί τα συναισθήματα όλων στη συντροφιά είναι πολύ καλό. Μαθαίνουμε ότι έχει μια ευαίσθητη πλευρά λόγω του αγαπημένου της αποθανόντος γιου, του Nicholas Scratch, και γι’ αυτό τρέφει συμπάθεια για τον Billy – αλλά, ευτυχώς, η Schaeffer και η ομάδα της δεν δελεάστηκαν να της δώσουν ένα arc εξιλέωσης. Μαθαίνει να δρα ανιδιοτελώς, αλλά καταλήγει η ίδια η σάπια, ανέντιμη μάγισσα στο τέλος.

Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους το φινάλε δεν λειτουργεί τόσο καλά. Μεταξύ της λίστας των αναπάντητων ερωτήσεων που αφήνει, δεν μαθαίνουμε ποτέ τι κάνει την Agatha να κινείται. Πλησιάζουμε, με ένα τρυφερό και διαφωτιστικό flashback όταν ήταν μητέρα, αλλά η πραγματική της κινητοποίηση παραμένει απογοητευτικά ασαφής. Αυτή η γραμμή μεταξύ του ενδιαφέροντος και του εκνευριστικού είναι ένα από τα πολλά μυστήρια του “Agatha All Along”: Η αποκάλυψη ότι ο “Teen” είναι πραγματικά ο Billy Maximoff δεν προσγειώνεται όπως θέλαμε, ούτε το να μάθουμε ότι η παλιά ερωμένη της Agatha, η Rio Vidal (Aubrey Plaza), είναι ο Θάνατος. Και στις δύο περιπτώσεις, όταν έρχεται η ώρα της αποκάλυψης, δεν υπάρχει λόγος να ενδιαφερθεί κανείς πραγματικά. Τέτοιες αποτυχίες μπορούν τελικά να χτυπήσουν τους στόχους τους, ωστόσο: Η μη εντυπωσιακή αποκάλυψη του Billy εξομαλύνεται από ένα φανταστικό επεισόδιο flashback που περιγράφει λεπτομερώς πώς κατάφερε να επιβιώσει μετά την εξαφάνιση του Hex.

Ο καημένος ο Joe Locke έκανε μια ολόκληρη περιοδεία τύπου όπου μπορούσε μόνο να αναφέρεται στον χαρακτήρα του ως “Teen”, αν και η πραγματική του ταυτότητα ήταν προφανής ακόμη και στον πιο απρόσεκτο θεατή των ταινιών και σειρών του MCU. Η Marvel αγαπά τα μυστήρια της, και έτσι αναγκαστήκαμε να ανεχτούμε αρκετά επεισόδια όπου ένα sigil κρατούσε το όνομα του Billy μυστικό. Όλη η πλοκή του sigil είναι αρκετά αδύναμη – ειδικά ο λόγος για τον οποίο η Lilia το δημιούργησε αρχικά. Φαίνεται σαν δικαιολογία για το γιατί η Wanda δεν μπορεί να αισθανθεί ότι ο Billy είναι ζωντανός σε ένα νέο σώμα στο “Doctor Strange in the Multiverse of Madness”, αλλά απλά δεν λειτουργεί. Ο Billy ως χαρακτήρας δεν εμφανίζεται παρά μετά το μεγάλο του coming out, οπότε τον γνωρίζουμε μόνο στα τελευταία επεισόδια. Ακόμα κι έτσι, ο Locke κάνει καταπληκτική δουλειά απεικονίζοντας την τραγική κατάσταση του Billy: μια χαμένη ψυχή που αναζητά την ταυτότητά της και τον αδερφό της. Παίρνει μια σύντομη και γλυκιά ευκαιρία να φορέσει μια πλήρη στολή Wiccan στο όγδοο επεισόδιο – μια εξαιρετική μετάφραση της εμφάνισής του από τα κόμικς. Και οι συνέπειες από αυτό που έκανε κατά λάθος ο Billy με τη δύναμή του είναι κατάλληλα σοβαρές, δίνοντάς του κάτι κοινό τόσο με τη μητέρα του όσο και με τον νέο του φάντασμα μέντορα.

Ενώ είναι συναρπαστικό να παρακολουθείς τις σπίθες μεταξύ της Agatha και της Rio (και να γίνεσαι μάρτυρας του πρώτου φιλιού γυναικών στο MCU), η σχέση τους φαίνεται λίγο ανεπαρκής. Η μία είναι η ενσάρκωση του ίδιου του θανάτου – αυτό είναι κάτι που πρέπει να εξηγηθεί με περισσότερες λεπτομέρειες! Όποτε η Rio είναι στην οθόνη, τα πράγματα γίνονται πολύ πιο ενδιαφέροντα, γι’ αυτό είναι κρίμα που φαίνεται να έρχεται και να φεύγει τυχαία, συχνά παραλείποντας ολόκληρα επεισόδια χωρίς καμία εξήγηση για το γιατί. Είναι μια περίεργη παρουσία στην σειρά. Μερικές φορές είναι σύμμαχος που παίζει ντραμς κατά τη διάρκεια μιας μουσικής πρόκλησης, άλλες φορές απειλεί να κάνει ζημιές, ενώ κρατά ένα μαχαίρι. Η Rio είναι συναρπαστική από τη φύση της, αλλά φαίνεται να ζητά περισσότερη ουσία.

Είναι δελεαστικό να την αποκαλέσεις κακιά της σειράς, ειδικά επειδή οι Salem Seven καταλήγουν να είναι μια ολοκληρωτική αποτυχία. Αλλά είναι πολύ πιο περίπλοκη από αυτό. Χάρη στην παρουσία της, το “Agatha All Along” είναι σε θέση να εξερευνήσει τόσο οικεία θέματα όπως η ευθραυστότητα της ζωής και η αναπόφευκτη θνητότητα. Ένα από τα μεγαλύτερα δυνατά σημεία είναι ότι τολμά να βουτήξει με το κεφάλι σε μια θάλασσα περίπλοκων ιδεών και τις εξερευνά με ένα τόσο περίπλοκο, ελαττωματικό και αξιοσημείωτο cast γυναικών (και τον emo ακόλουθό τους). Και το κάνει σε ένα απολύτως απίστευτο υπερφυσικό περιβάλλον με τους δικούς του μοναδικούς κινδύνους και θαύματα. Πράγματι, αργότερα μαθαίνουμε (σε μία από τις καλύτερα εκτελεσμένες ανατροπές της Marvel) ότι ο δρόμος δεν είναι αυτό που πιστεύουμε εμείς ή η Agatha. Αλλά αυτό δεν κάνει τις εμπειρίες που έχει η συντροφιά λιγότερο ουσιαστικές.