Mario & Luigi: Brothership Review

Αν ζούσατε μέσα σε μια σπηλιά τον τελευταίο χρόνο και λαχταράτε ένα Mario RPG, τότε σας έχω καλά και κακά νέα. Τα καλά νέα είναι ότι η Nintendo έχει βγάλει τρία RPG τους τελευταίους 12 μήνες, συμπεριλαμβανομένων των φανταστικών remakes των Super Mario RPG και Paper Mario: The Thousand-Year Door. Τα κακά νέα είναι ότι το Mario & Luigi: Brothership, το νεότερο δηλαδή κεφάλαιο, είναι το χειρότερο εκ των τριών και σηματοδοτεί μια απογοητευτική συνέχεια της αγαπημένης μας σειράς. Πέρα από τις γεμάτες δράση, turn-based μάχες, αποτυγχάνει να ανακτήσει τη μαγεία των καλύτερων παιχνιδιών Mario & Luigi, ενώ παράλληλα παραμένει προσκολλημένο στις κακές συνήθειές τους, όπως τους φλύαρους διαλόγους και τα βαρετά χρονοβόρα fetch quests. Σε συνδυασμό με τα σημαντικά προβλήματα performance που αποσπούν συνεχώς την προσοχή σας, η σχεδόν 10ετής αναμονή για ένα ολοκαίνουργιο παιχνίδι Mario & Luigi μάλλον δεν άξιζε τον κόπο.

Το Mario & Luigi: Brothership έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα, βάση της οποίας το πρωταγωνιστικό δίδυμο σαλπάρει πάνω σε ένα γιγαντιαίο υβρίδιο νησιού-πλοίου και ξεκινά το ταξίδι του για να εξερευνήσει νέα νησιά και τοποθεσίες. Η ιδέα όμως αυτή δεν είναι τόσο συναρπαστική στην πράξη, αφού το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να επιλέξετε τον επόμενο προορισμό σας στον χάρτη και να πλεύσετε ως εκεί. Ποτέ δεν ένιωσα καμία αίσθηση ανακάλυψης που να πλησιάζει έστω και ελάχιστα αυτή του The Legend of Zelda: The Wind Waker, ή ακόμα και του μικρού τμήματος ανοιχτού ωκεανού του Paper Mario: The Origami King. Αντιθέτως, ένιωσα σαν ένα παιδί στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου, που ρωτά συνεχώς τους γονείς του πότε θα φτάσουμε στον προορισμό μας.

Μιλώντας για παιδιά, αρκετές επιλογές στο Brothership το κάνουν να μοιάζει με ένα RPG που απευθύνεται αποκλειστικά σε νήπια και προέφηβους. Είναι ίσως το πρώτο παιχνίδι Mario που μοιάζει να έχει σχεδιαστεί ειδικά για ηλικίες 6-12 ετών και όχι για ηλικίες 6-66. Τα tutorials και οι διάλογοι σας παίρνουν συνεχώς από το χέρι και σας καθοδηγούν προς τον επόμενο στόχο. Παραδείγματος χάριν, σχεδόν κάθε φορά που μπαίνετε σε μια νέα περιοχή, η κάμερα κάνει αργή στροφή προς τον στόχο σας και αργή στροφή προς τα πίσω, ακολουθούμενη από μια βασανιστικά μεγάλη εξήγηση από τον νέο βοηθό που ονομάζεται Snoutlet, ο οποίος ουσιαστικά σας εξηγεί ακριβώς τι πρέπει να κάνετε. Οι διάλογοι σας υπενθυμίζουν επανειλημμένα τη γενικότερη ιστορία και τον στόχο, και το Brothership ξοδεύει πάρα πολύ από τον ήδη φουσκωμένο χρόνο των 34 ωρών διάρκειάς του αναμασώντας τις ίδιες κουρασμένες νότες. Έχασα το μέτρημα πόσες φορές οι νέοι χαρακτήρες σοκαρίστηκαν όταν έμαθαν ότι ο Mario και ο Luigi ήταν σε αποστολή να επανασυνδέσουν όλα τα νησιά της Concordia. Επιπλέον, το μεγάλο μέγεθος της γραμματοσειράς σημαίνει ότι μόνο περίπου δώδεκα λέξεις μπορούν να χωρέσουν σε μία μόνο φούσκα διαλόγου, οπότε πατάτε συνεχώς το κουμπί Α για να φτάσετε στην επόμενη γραμμή σε αυτές τις αφόρητα μεγάλες σκηνές.

Θα μπορούσα να συγχωρέσω το εν λόγω wall of text αν το χιούμορ και η ιστορία έβρισκαν το στόχό τους, αλλά δυστυχώς η γραφή πέφτει στο κενό. Όλα τα Mario RPGs ακροβατούν μεταξύ ενός χιουμοριστικού και ιδιόρρυθμου τόνου με διαφορετικό βαθμό επιτυχίας, αλλά το χιούμορ του Brothership έγκειται κυρίως σε επαναλαμβανόμενες ατάκες και κρύα αστεία, με αποτέλεσμα οι Mario και Luigi να κοιτάζουν συνεχώς άναυδοι τον συνομιλητή τους σε μια αμήχανη σιωπή. Το κύριο αστείο του Snoutlet είναι να λέει σε όλους όσους συναντά ότι δεν είναι γουρούνι, ενώ το αστείο του βασικού κακού είναι ότι δεν θυμάται το όνομα κανενός.

Το Mario & Luigi: Brothership κάνει μια αξιοζήλευτη προσπάθεια στο να αφηγηθεί μια ιστορία για τη σημασία της φιλίας και τους κινδύνους της απομόνωσης, όμως πρόκειται για μια ακόμη καλή ιδέα που εκτελείται άστοχα. Η γραφή είναι απλά τόσο κοινότυπη και δεν δέθηκα με κανέναν από το μεγάλο καστ του Brothership με τον ίδιο τρόπο που δέθηκα με τόσους πολλούς χαρακτήρες στα προηγούμενα Mario RPG. Σε αυτό ίσως συντελεί και ο σχεδιασμός ορισμένων χαρακτήρων. Λατρεύω την εμφάνιση του Mario και του Luigi σε αυτό το καρτουνίστικο στυλ, και πολλοί από τους εχθρούς φαίνονται επίσης υπέροχοι, αλλά οι φιλικοί κάτοικοι της Concordia που μοιάζουν με πρίζες απλά δεν μου άρεσαν. Βέβαια, είναι ωραίο να βλέπεις νέους χαρακτήρες σε ένα παιχνίδι Mario & Luigi, όμως ο σχεδιασμός τους είναι πολύ υποτυπώδης για τα γούστα μου, ενώ η τετραγωνισμένη εμφάνισή τους έρχεται σε σύγκρουση με το στυλ του Mario, του Luigi και των άλλων χαρακτήρων και εχθρών που έχουν προέλευση από το Mushroom Kingdom.

Όλα τα νησιά που επισκέπτεστε είναι επίσης πολύ κοινότυπα, με τα γνωστά σκηνικά φωτιάς, πάγου και ερήμου που έχετε δει δεκάδες φορές στο παρελθόν, ενώ τα μουσικά θέματα που συντροφεύουν τις περιπλανήσεις σας σε αυτά πιθανότατα δεν θα κατακτήσουν την κορυφή των charts στη νέα μουσική εφαρμογή της Nintendo. Για μια σειρά που κάποτε είχε μικροσκοπικές εκδόσεις του Mario και του Luigi να περιφέρονται εντός των εσωτερικών οργάνων του Bowser, οι περιοχές του Brothership μοιάζουν απογοητευτικά αδιάφορες και δεν προκαλούν τον παίκτη να τις εξερευνήσει.

Η όλη περιπέτεια θα ήταν ίσως πιο γοητευτική, εάν δεν υπήρχαν σημαντικά προβλήματα στο performance. Πρόκειται για ένα από τα παιχνίδια της Nintendo με τις χειρότερες επιδόσεις στο Switch – χειρότερες από αυτές του Link’s Awakening αλλά όχι τόσο κακές σαν και αυτές του Pokémon Scarlet and Violet – με αδιάκοπα προβλήματα framerate κατά την εξερεύνηση του overworld. Το Brothership κάνει stutter κάθε φορά που υπάρχει κάποιο περιβαλλοντικό στοιχείο, είτε πρόκειται για κινούμενο νερό, λάβα, άμμο, άνεμο ή ομίχλη. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα για ένα παιχνίδι που διαδραματίζεται εξ ολοκλήρου στον ωκεανό.

Το αποτέλεσμα δεν είναι μόνο δυσάρεστο στην όψη, αλλά μπορεί να προκαλέσει προβλήματα κατά τη διάρκεια του platforming, ιδιαίτερα σε σημεία που απαιτούν άλματα με ακριβή χρονισμό. Η απόδοση είναι πιο αξιόπιστη όταν βρίσκεστε μέσα σε ένα dungeon ή ένα κτίριο, και παρατήρησα ότι το frame rate δεν ήταν τόσο κακό όταν έπαιζα στο handheld mode, αλλά αν περιμένατε με ανυπομονησία η σειρά Mario & Luigi να κάνει επιτέλους το άλμα σε μια οικιακή κονσόλα, λυπάμαι που σας αναφέρω ότι απλά δεν ευχαριστήθηκα να παίζω το Brothership στην τηλεόρασή μου, και δεν το συνιστώ.

Ως παλιός οπαδός αυτής της σειράς, όμως, θα μπορούσα να ανεχτώ πολλές τεχνικές ατέλειες, αν αυτό σήμαινε ότι θα έπαιρνα αυτό για το οποίο ήρθα. Το Brothership δεν πέφτει τελείως στο κενό, αλλά είναι ιδιαίτερα απογοητευτικό επειδή παρεξηγεί ριζικά τα καλύτερα στοιχεία της δικής του σειράς, ειδικά στον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται εντελώς λάθος τον Luigi. Στις προηγούμενες περιπέτειες του Mario & Luigi, ο Luigi ακολουθεί ακριβώς πίσω από τον μεγαλύτερο αδελφό του και εσείς πηδάτε πάνω σε πλατφόρμες και λύνετε γρίφους με τους δυο τους ως μονάδα: Α για να πηδήξεις ως Mario και Β για να πηδήξεις ως Luigi. Όταν χωρίζουν, εναλλάσσεστε απρόσκοπτα μεταξύ των δύο. Στον overworld χάρτη του Brothership, όμως, ο Luigi μοιάζει περισσότερο με σύμμαχο NPC παρά με δεύτερο πρωταγωνιστή. Ακολουθεί τον Mario σε μια αποσυνδεδεμένη, αμήχανη απόσταση, μπορεί να πηδήξει μόνος του χωρίς το πάτημα ενός κουμπιού και πολλοί γρίφοι περιστρέφονται γύρω από το να διατάξετε τον Luigi να κάνει αυτόματα κάτι για εσάς.

Το περίεργο είναι ότι ορισμένες περιοχές μοιάζουν σαν να είχαν σχεδιαστεί με γνώμονα το παλιό στυλ και τώρα έχουν καταστεί εντελώς άσκοπες. Οι χειρότερες περιπτώσεις είναι τα τμήματα platforming όπου ο Mario πρέπει να πηδήξει στις κόκκινες πλατφόρμες και ο Luigi να ακολουθήσει το παράδειγμά του στις πράσινες. Μόλις μετακινήσετε τον Mario εκεί που πρέπει να πάει, ο Luigi κάνει αυτόματα τις απαραίτητες ενέργειες. Δεν έχει καμία πλάκα να βλέπεις το μισό παζλ να λύνεται από την CPU, ειδικά όταν αυτή η σειρά έχει παραδοσιακά χτιστεί πάνω σε gameplay που αξιοποιεί στο έπακρο την ύπαρξη δύο ισότιμων χαρακτήρων. Υπάρχουν ακόμη και τμήματα όπου ο Luigi ενεργεί εναντίον σας, όπως όταν πρέπει να πατήσετε σε αριθμημένα πάνελ με τη σειρά, αλλά ο Luigi, παραδόξως, δεν περιμένει να πατήσει το δικό του νούμερο πριν πατήσετε εσείς το δικό σας. Αυτό οδηγεί σε εντελώς τραγελαφικές ακολουθίες όπου πρέπει να νικήσετε τον ίδιο σας τον συνεργάτη ώστε να μην αποτύχετε στην επίλυση ενός γρίφου.

Ένας από τους κύριους νέους μηχανισμούς του Brothership ονομάζεται Luigi Logic, αλλά ουσιαστικά είναι απλά ένα μακρύ animation όπου ο Luigi έχει μια επιφοίτηση, το οποίο έπρεπε να παρακολουθήσω διψήφιο αριθμό φορές κατά τη διάρκεια του campaign. Σε γενικές γραμμές έχει ως αποτέλεσμα ο Luigi να σας λέει απλώς πώς να προχωρήσετε ή ακόμα χειρότερα, το κάνει αυτός για εσάς. Το Brothership αισθάνεται στριμωγμένο μεταξύ της προσκόλλησης στο παλιό στυλ και της προσπάθειας για κάτι νέο, και αποτυγχάνει να βρει τη χρυσή τομή. Υπάρχουν μερικοί γρίφοι με κλασική αίσθηση όπου τα αδέλφια πραγματικά συνεργάζονται, αλλά γενικά είναι πολύ απλοί και βαρετοί, καθώς περιστρέφονται γύρω από βασικούς στόχους όπως «κουβάλησε αυτό εδώ» και «πάτα αυτό το κουμπί».

Το μόνο σημείο στο οποίο το Luigi Logic υπερέχει είναι στα εντυπωσιακά boss fights του Brothership. Η μάχη στο σύνολό της είναι φοβερή, και οι ιδέες που σκέφτεται ο Luigi κατά τη διάρκεια αυτών των μεγάλων αναμετρήσεων – όπως η χρήση ενός κοντινού σιντριβανιού για να ρίξει κάτω ένα από τα πρώτα bosses – κάνουν τις πιο σημαντικές μάχες να μοιάζουν μεγαλειώδεις. Σε αντίθεση με την άσκοπη επίλυση παζλ και την εξερεύνηση, υπάρχουν μερικές πραγματικά απαιτητικές μάχες, συμπεριλαμβανομένων μιας ή δύο που έπρεπε να ξαναπροσπαθήσω μετά από απρόσεκτη επιλογή να μην θεραπευτώ, κάτι που ήταν ένα ευπρόσδεκτο εμπόδιο. Αν δεν θέλετε μια πρόκληση, υπάρχει ένα Easy Mode, αν και για να αποκτήσετε πρόσβαση σε αυτό θα πρέπει πρώτα να πεθάνετε δύο φορές στην ίδια μάχη. Στη συνέχεια, μετά τη συγκεκριμένη μάχη, η δυσκολία επιστρέφει στο κανονικό επίπεδο και αν συναντήσετε κάποιο άλλο boss που σας δημιουργεί προβλήματα, πρέπει να χάσετε ξανά δύο φορές πριν αποκτήσετε και πάλι πρόσβαση στο Easy Mode.

Η turn-based μάχη είναι το μοναδικό σταθερό φωτεινό σημείο του Brothership, και παρόλο που προσεγγίζει περισσότερο το Superstar Saga παρά τις τρελές Luiginary Attacks του Dream Team, είναι ειλικρινά ό,τι ήθελα από την αναβίωση αυτής της σειράς. Ο Mario και ο Luigi πολεμούν με τις χαρακτηριστικές τους επιθέσεις άλματος, σφυριά και έναν συνδυασμό νέων και επαναλαμβανόμενων Bros. Attacks, οι οποίες είναι φανταχτερές ειδικές κινήσεις που μπορούν να προκαλέσουν μεγάλη ζημιά αν πατήσετε την κατάλληλη στιγμή τα σωστά πλήκτρα. Τα animations της μάχης είναι φανταστικά και μοιάζουν σαν τα sprites του Superstar Saga να έχουν μεταφερθεί σε ένα 3D περιβάλλον, ενώ η μάχη είναι το μέρος όπου τα προβλήματα απόδοσης είναι λιγότερο αισθητά, καθώς οι μάχες σπάνια υποφέρουν από frame drops.

Η εκμάθηση των μοτίβων των εχθρών από το μεγάλο ρόστερ επικίνδυνων εχθρών του Brothership είναι πάντα ικανοποιητική, καθώς πρέπει να απομνημονεύσετε τα patterns τους για να καταλάβετε πότε πρέπει να πατήσετε το κουμπί αποφυγής κατά τη διάρκεια των κινήσεων επίθεσής τους. Ένας από τους αγαπημένους μου εχθρούς είναι το Snaptor, ένα πουλί που παίρνει ένα από τα αδέλφια πριν πετάξει στο άλλο. Πρέπει να ακούσετε την κραυγή του Mario ή του Luigi για να ξέρετε αν πρέπει να πηδήξετε για να αντεπιτεθείτε στο Snaptor ή αν θα προσπαθήσει να σας ρίξει κάτω με τον αρπαγμένο αδερφό σας. Κάθε εχθρός έχει τα δικά του μοτίβα όπως αυτό, και είναι συναρπαστικό κάθε φορά που πέφτεις για πρώτη φορά πάνω σε έναν νέο κακό. Και, προς τιμήν του, το leveling του Brothership έχει ωραίο ρυθμό, μιας και πάντα ήμουν στο κατάλληλο level για να αντιμετωπίσω τα bosses, εφόσον είχα φροντίσει να καθαρίσω τους εχθρούς στο κύριο μονοπάτι.

Βέβαια, και στις μάχες εντοπίζουμε κάποια προβλήματα όσον αφορά τον ρόλο του Luigi. Εξακολουθεί να εκτελεί όλες τις ενέργειες μάχης με το κουμπί B, αλλά τώρα επιλέγετε ανεξήγητα τις κινήσεις του με το κουμπί A. Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν ένα μικρό πρόβλημα, αλλά πιστέψτε με όταν λέω ότι, ως κάποιος που παίζει Mario & Luigi RPGs για πάνω από 20 χρόνια, μου πήρε πραγματικά ώρες για να ξαναπρογραμματίσω τον εγκέφαλό μου να επιλέγει την επίθεση του Luigi με το A και στη συνέχεια να αλλάζει στο κουμπί B για να την εκτελέσει. Πρόκειται για μια μπερδεμένη απόφαση που προσπαθεί να λύσει ένα πρόβλημα που δεν υπήρχε, ενώ παράλληλα έρχεται σε αντίθεση με τον τρόπο που έπαιζε κάθε προηγούμενο Mario & Luigi.

Η πιο έξυπνη νέα πτυχή στη μάχη του Brothership είναι τα Battle Plugs: equipable modifiers που επηρεάζουν τη δύναμη, την άμυνα και άλλα χαρακτηριστικά του Mario και του Luigi, λειτουργώντας ουσιαστικά σαν τα Badges του Paper Mario. Θέλετε να επιτεθείτε σε μια ολόκληρη ομάδα εχθρών ταυτόχρονα; Εξοπλίστε το Kaboom Attack Battle Plug για να προκαλέσετε μικρή ζημιά σε κάθε εχθρό που βρίσκεται δίπλα στον κύριο στόχο σας. Ή, αν θέλετε να προκαλέσετε επιπλέον ζημιά σε έναν στόχο, το Surprise Iron Ball Battle Plug σας επιτρέπει να ρίξετε μια σιδερένια μπάλα με καρφιά στον εχθρό που επιτεθήκατε. Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα καλύτερα, ορισμένα μπόνους συνδυάζονται αλυσιδωτά: Αν έχετε και τα δύο αυτά Battle Plugs εξοπλισμένα ταυτόχρονα, θα ρίξετε μια σιδερένια σφαίρα σε κάθε εχθρό που θα επηρεαστεί από το ωστικό κύμα ζημιάς.

Πολλά Battle Plugs συνεργάζονται με έξυπνους, ευφάνταστους τρόπους και είναι ένας από τους μοναδικούς τομείς του Brothership που δεν σας τα εξηγεί όλα και σας επιτρέπει να συνθέσετε αυτούς τους ισχυρούς συνδυασμούς χρησιμοποιώντας τη δική σας λογική. Η κύρια ενόχλησή μου με τα Battle Plugs, ωστόσο, είναι ότι το καθένα έχει περιορισμένο αριθμό χρήσεων πριν χρειαστεί να επαναφορτιστεί και ο μόνος σταθερός τρόπος για να ξεκινήσει η διαδικασία επαναφόρτισης είναι να τα εξαντλήσετε στο μηδέν. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε αμήχανα σενάρια όπου σας έχουν απομείνει μόνο δύο ή τρεις χρήσεις σε ένα Battle Plug και δεν υπάρχει τρόπος να το ξοδέψετε πριν μπείτε σε μια μεγάλη μάχη. Είναι σαν να πρέπει να αφήσετε το τηλέφωνο σας να ξεφορτιστεί τελείως πριν το συνδέσετε στη πρίζα για να το φορτίσετε. Παρόλα αυτά, αυτός ο μηχανισμός κάνει τις μάχες μερικές από τις καλύτερες της σειράς και είναι κρίμα που πρέπει πρώτα να περάσετε από το υπόλοιπο ανιαρό κομμάτι του Brothership πριν τις βιώσετε.

Και παρόλο που η μάχη είναι το καλύτερο κομμάτι του Brothership, κάνει κοιλιά πριν το τέλος της περιπέτειας. Χωρίς να υπεισέλθω σε spoilers, το τελευταίο τρίτο του campaign δεν προσθέτει τίποτα ουσιαστικό πέρα από την επανάληψη των ίδιων μηχανισμών που συναντήσατε στις πρώτες 20 ώρες παιχνιδιού. Το Brothership συνέχισε να με παρασύρει και να κάνει κύκλους σε σημείο που ένιωσα ότι δεν σεβόταν τον χρόνο μου. Πιθανότατα θα μου είχε αφήσει πολύ πιο θετική εντύπωση στο σύνολό του αν τελείωνε στις 25 ώρες, γιατί ακόμα και η μάχη άρχισε να μου φαίνεται κουραστική και επαναλαμβανόμενη από κάποιο σημείο και μετά.