Οι γλυκοπατάτες είναι ένας πολύ ευπροσάρμοστος κόνδυλος. Μπορείτε να τα ψήσετε. Μπορείτε να τα ψήσετε σε πίτα. Μπορείτε να τα μετατρέψετε στο τρίτο καλύτερο είδος τηγανιτού. Και προφανώς, μπορείτε να τα κάνετε αναπόσπαστο μέρος του εποικισμού των νησιών της Πολυνησίας.
Οι γλυκοπατάτες δεν είναι ιθαγενείς στην Πολυνησία, καθώς έχουν προκύψει χιλιάδες μίλια μακριά στην Κεντρική και Νότια Αμερική. Ακόμα κι έτσι, το νόστιμο ριζικό λαχανικό έχει γίνει βασικό στοιχείο της νησιωτικής κουζίνας. Ενώ ήταν γνωστό ότι η καλλιέργεια είχε φτάσει στην ανατολική Πολυνησία λίγο καιρό μετά την ανθρώπινη εγκατάσταση το 900 Κ.Χ., και στη συνέχεια εξαπλώθηκε δυτικά προς τη Νέα Ζηλανδία, οι επιστήμονες έχουν συζητήσει πώς και πότε ακριβώς έφτασε εκεί. Ορισμένα στοιχεία δείχνουν ότι οι σπόροι της γλυκοπατάτας έφτασαν στην περιοχή μέσω φυσικών μέσων, όπως πτηνών, ανέμων και θαλάσσιων ρευμάτων. Τώρα, νέα έρευνα υπονοεί ότι η παρουσία της καλλιέργειας ήταν ένας σημαντικός παράγοντας που επέτρεψε την ανθρώπινη επέκταση στα νησιά της Πολυνησίας.
Μια ομάδα αρχαιολόγων, με επικεφαλής τον καθηγητή του Πανεπιστημίου του Οτάγκο, Ian Barber, έψαξε το νησί Te Wāhipounamu της Νέας Ζηλανδίας για υπολείμματα αρχαίας κουμάρα, όπως αποκαλούν οι Μαορί τις γλυκοπατάτες. Βρήκαν αυτό που έψαχναν στο Triangle Flat, μια περιοχή που κάποτε ήταν το σπίτι ενός αγροτικού συγκροτήματος των Μαορί. Στην άμμο, εντόπισαν κόκκους γλυκοπατάτας, τους οποίους στη συνέχεια χρονολόγησαν με άνθρακα.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η σοδειά θα μπορούσε να είχε φυτευτεί ήδη από το 1290 μ.Χ., πάνω από 100 χρόνια νωρίτερα από ό,τι πίστευαν προηγουμένως στο νησί, και περίπου την ίδια εποχή που οι άποικοι άρχισαν για πρώτη φορά να αποικίζουν τα νοτιότερα νησιά της Πολυνησίας. Όπως έγραψε ο Μπάρμπερ στη συνέχεια μελέτηπου δημοσιεύτηκε την Τετάρτη στο περιοδικό Αρχαιότητατα ευρήματα υποδηλώνουν ότι οι γλυκοπατάτες ήταν από τις πρώτες καλλιέργειες που φυτεύτηκαν από αποικιστές. Στην πραγματικότητα, η διαθεσιμότητα της γλυκοπατάτας ως καλλιέργεια μπορεί να ήταν μεταξύ των παραγόντων που κατέστησαν δυνατή την εγκατάσταση των νησιών εξαρχής.
Το λαχανικό είναι γνωστό για την ανθεκτικότητά του, καθώς και για την ταχύτητα με την οποία αναπτύσσεται. Η Πολυνησία είναι ένα τεράστιο δίκτυο με περισσότερα από 1.000 νησιά και οι άποικοι χρειάζονταν ανθεκτικές καλλιέργειες για να συντηρηθούν καθώς εξαπλώθηκαν σε νέες περιοχές με ψυχρότερο κλίμα από εκείνα των νησιών που βρίσκονται πιο κοντά στον ισημερινό. Σε ένα δελτίο τύπου, ο Barber πρότεινε ότι οι Πολυνήσιοι μπορεί να είχαν γαλβανιστεί από τη γνώση ότι είχαν μια τόσο ισχυρή πηγή τροφής στη διάθεσή τους.
«Η ανθεκτικότητα της αμερικανικής γλυκοπατάτας, όπως κληροδοτήθηκε από την ηπειρωτική εξέλιξη, μπορεί να βοήθησε να παρακινηθούν οι πρώτοι μετανάστες να διασχίσουν πιο δροσερά νερά για τα νησιά της Νότιας Πολυνησίας όπου η κουμάρα θα είχε καλύτερη απόδοση», είπε.
Θα μπορούσαν να υπάρξουν κάποιες μεγαλύτερες επιπτώσεις από την έρευνα του Barber. Σύμφωνα με στο Διεθνές Κέντρο Πατάτας, περισσότεροι από 105 εκατομμύρια μετρικοί τόνοι της καλλιέργειας παράγονται παγκοσμίως κάθε χρόνο, καθιστώντας το την πέμπτη μεγαλύτερη καλλιέργεια στον κόσμο. Η κλιματική αλλαγή, ωστόσο, απειλεί να επηρεάσει την παραγωγή, καθώς οι περιοχές που παράγουν μεγάλη ποσότητα της προμήθειας θα μπορούσαν να θερμανθούν δραματικά μέχρι το 2070. Ο Barber εξέφρασε την ελπίδα ότι η μελέτη της εξάπλωσης της γλυκοπατάτας θα μπορούσε να αποκαλύψει νέους τρόπους βελτίωσης της ανθεκτικότητας της καλλιέργειας. Εάν συμβεί αυτό, θα ξέρετε ποιον να ευχαριστήσετε που έσωσε το αγαπημένο σας συνοδευτικό για την Ημέρα των Ευχαριστιών.
VIA: gizmodo.com
