Η Τεχνητή Γενική Νοημοσύνη (AGI), η έννοια των μηχανών που αγγίζουν τη νοημοσύνη σε ανθρώπινο επίπεδο, θεωρείται συχνά ως το ιερό δισκοπότηρο της ανάπτυξης της τεχνητής νοημοσύνης. Εταιρείες όπως το OpenAI και το DeepMind της Google συχνά παρουσιάζουν τις ανακαλύψεις τους ως σκαλοπάτι προς το AGI.
Ωστόσο, ο Neil Lawrence, καθηγητής μηχανικής μάθησης στο Πανεπιστήμιο του Cambridge, πιστεύει ότι αυτή η επιδίωξη είναι άστοχη, αποκαλώντας το AGI «ανοησία» και υποστηρίζοντας ότι η τεχνητή νοημοσύνη και η ανθρώπινη νοημοσύνη δεν πρέπει καν να συγκρίνονται.
Η άποψη του Lawrence, που τονίζεται στο νέο του βιβλίο The Atomic Human: Understanding Yourself in the Age of AIαντιτάσσεται στην αφήγηση ότι η τεχνητή νοημοσύνη θα ανταγωνιστεί τελικά την ανθρώπινη νοημοσύνη.
Το επιχείρημά του είναι απλό αλλά βαθύ: η τεχνητή νοημοσύνη είναι θεμελιωδώς διαφορετική από την ανθρώπινη γνώση και είναι λάθος να περιμένουμε να αναπαράγει τις περιπλοκές της ανθρώπινης σκέψης.
Οι μηχανές δεν είναι σαν εμάς και δεν πειράζει
Σύμφωνα με τον Lawrence, η άνοδος συστημάτων AI όπως το ChatGPT και οι ανταγωνιστές του οδήγησε σε μια άστοχη σύγκριση μεταξύ ανθρώπινης και τεχνητής νοημοσύνης. Ενώ αυτά τα συστήματα μπορούν να εκτελέσουν μια σειρά από εργασίες που προηγουμένως θεωρούνταν ότι απαιτούσαν ανθρώπινη νοημοσύνη -όπως η σύνταξη δοκιμίων ή η απάντηση σε σύνθετες ερωτήσεις- ο Lawrence υποστηρίζει ότι η λειτουργία τους είναι πολύ πιο περιορισμένη από ό,τι υποδηλώνει ο όρος «γενική νοημοσύνη».
Ουσιαστικά, η τεχνητή νοημοσύνη είναι εξαιρετική σε στενές, εξειδικευμένες εργασίες, συχνά ξεπερνώντας κατά πολύ τους ανθρώπους σε ταχύτητα και αποτελεσματικότητα. Αλλά ο Lawrence προειδοποιεί ότι αυτή η μορφή νοημοσύνης μοιάζει περισσότερο με τη συμπεριφορά των μυρμηγκιών παρά με την ανθρώπινη σκέψη.
Σε μια συνέντευξη με NewScientisυποστηρίζει ότι τα συστήματα τεχνητής νοημοσύνης, ανεξάρτητα από το πόσο προηγμένα είναι, λειτουργούν μέσα σε προκαθορισμένες παραμέτρους και στερούνται την ευρύτερη γνωστική ευελιξία που διαθέτουν οι άνθρωποι. Η νοημοσύνη του AI, προτείνει ο Lawrence, είναι συγκεκριμένη για κάθε εργασία και προγραμματίζεται, ενώ η ανθρώπινη νοημοσύνη αναδύεται από τη βιολογική πολυπλοκότητα, το συναίσθημα και την κοινωνική αλληλεπίδραση—πράγματα που οι μηχανές δεν μπορούν να αναπαραχθούν.
Ο Lawrence απορρίπτει την επιδίωξη του AGI ως απόσπαση της προσοχής, ισχυριζόμενος ότι δημιουργεί μια μη ρεαλιστική προσδοκία για το τι μπορεί να επιτύχει η AI. Ισχυρίζεται ότι η τρέχουσα τεχνητή νοημοσύνη απέχει πολύ από το «γενικό» και δεν θα πρέπει να αναμένεται να επιτύχει ανθρώπινη γνώση.
“Η φύση της νοημοσύνης που βλέπουμε στην τεχνητή νοημοσύνη είναι εξαιρετικά διαφορετική από τη δική μας.”
Δηλώνει, αποκαλώντας το “παράλογος«Να αντιμετωπίζουμε τη νοημοσύνη των μηχανών σαν να είναι σε ένα μονοπάτι να γίνει σαν την ανθρώπινη νοημοσύνη.
Τι μας κάνει «μοναδικούς»;
Αυτό που κάνει τους ανθρώπους μοναδικούς είναι ένα ερώτημα που μπερδεύει τους φιλοσόφους για αιώνες. Πολλοί επισημαίνουν την ικανότητά μας για αφηρημένο συλλογισμό, την αυτογνωσία και τη λήψη ηθικών αποφάσεων ως βασικούς δείκτες αυτού που μας ξεχωρίζει.
Σε αντίθεση με τα ζώα, των οποίων οι συμπεριφορές συχνά οδηγούνται από το ένστικτο ή την επιβίωση, οι άνθρωποι μπορούν να συλλογιστούν την ύπαρξη, να συλλογιστούν τη φύση του σύμπαντος και ακόμη και να αμφισβητήσουν το νόημα της ίδιας της ζωής. Αυτή η ικανότητα να αναστοχαζόμαστε τις δικές μας σκέψεις—ένα χαρακτηριστικό γνωστό ως μεταγνώση— εμποτίζει τη νοημοσύνη μας με ένα βάθος και πολυπλοκότητα που συχνά θεωρούμε δεδομένες.
Δεν είναι μόνο η επεξεργασία των πληροφοριών, αλλά η κατανόηση, η αίσθηση και ο προβληματισμός σχετικά με αυτές, κάτι που η τεχνητή νοημοσύνη, παρά την τεράστια υπολογιστική της ισχύ, δεν μπορεί να επιτύχει.
Σε βιολογικούς όρους, οι άνθρωποι και τα ζώα μοιράζονται σε μεγάλο βαθμό το ίδιο γενετικό σχέδιο. Εξελιχθήκαμε από κοινούς προγόνους και οι μηχανισμοί που διέπουν τα φυσικά μας σώματα – τα κύτταρα, οι νευρώνες και τα όργανά μας – είναι εντυπωσιακά παρόμοιοι. Ωστόσο, ο ανθρώπινος εγκέφαλος, με τον τεράστιο νεοφλοιό του, είναι καλωδιωμένος για ένα επίπεδο εκλεπτυσμένης σκέψης και συναισθήματος που φαίνεται απαράμιλλο στο ζωικό βασίλειο.
Ο εγκέφαλός μας επιτρέπει τη δημιουργικότητα, τη γλώσσα, τον πολιτισμό και μια λεπτή κατανόηση της ηθικής. Ενώ τα ζώα μπορούν να επιδείξουν εξαιρετική νοημοσύνη -όπως ένα κοράκι που χρησιμοποιεί εργαλεία ή ένα δελφίνι που επιδεικνύει κοινωνική συνεργασία- η γνωστικότητά τους στερείται της αυτογνωσίας, του πολιτισμικού βάθους και της προσαρμοστικότητας που διαθέτουν οι άνθρωποι.
Όταν τραβάμε μια γραμμή από αυτές τις βιολογικές και φιλοσοφικές διακρίσεις στην τεχνητή νοημοσύνη, οι αντιθέσεις γίνονται ακόμη πιο έντονες.
Η τεχνητή νοημοσύνη, ανεξάρτητα από το πόσο εξελιγμένη είναι, δεν έχει την ενσωμάτωση που είναι κεντρικής σημασίας για τη ζωή των ανθρώπων και των ζώων. Η νοημοσύνη μας είναι βαθιά ριζωμένη στη βιολογία μας, επηρεασμένη από τα συναισθήματα, τις φυσικές αισθήσεις και τους κοινωνικούς μας δεσμούς. Η τεχνητή νοημοσύνη, αντίθετα, λειτουργεί σε μια εντελώς διαφορετική σφαίρα—επεξεργάζεται δεδομένα, μαθαίνει μοτίβα και εκτελεί εργασίες, αλλά δεν αισθάνεται, δεν αντικατοπτρίζει ή εμπλέκεται στη συναισθηματική και κοινωνική πολυπλοκότητα που καθορίζει την ανθρώπινη και ακόμη και ζωική εμπειρία.
Η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να είναι σε θέση να προσομοιώνει πτυχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς, όπως η αναγνώριση προσώπων ή η δημιουργία κειμένου, αλλά ουσιαστικά στερείται το βάθος της ανθρώπινης συνείδησης. Η εμπειρία του να είσαι άνθρωπος – να παλεύεις με χαρά, λύπη, αγάπη και υπαρξιακά ερωτήματα – είναι κάτι που δεν μπορεί να κωδικοποιηθεί σε αλγόριθμους.
Μεταμόρφωση της κοινωνίας, όχι αναπαραγωγή της ανθρωπότητας
Ενώ η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να μην αντιγράψει ποτέ το πλήρες εύρος της ανθρώπινης νοημοσύνης, ήδη μεταμορφώνει την κοινωνία με βαθιά τρόπους. Αντί να προσπαθεί να μιμηθεί την ανθρώπινη συνείδηση, η πραγματική δύναμη του AI έγκειται στην ικανότητά του να συμπληρώνει και να επεκτείνει τις ανθρώπινες ικανότητες.
Οι μηχανές δεν δεσμεύονται από τους περιορισμούς της βιολογίας – χωρίς κόπωση, χωρίς συναίσθημα, χωρίς ηθικά διλήμματα – που τις καθιστούν εξαιρετικά αποτελεσματικές σε εργασίες που απαιτούν ταχύτητα, ακρίβεια και επεξεργασία δεδομένων σε ασύλληπτη κλίμακα.
Αυτό καθιστά την τεχνητή νοημοσύνη ένα ισχυρό εργαλείο, όχι υποκατάστατο της ανθρώπινης σκέψης, αλλά ενίσχυση αυτού που μπορούμε να πετύχουμε.
Ωστόσο, αυτή η μεταμόρφωση δεν είναι χωρίς προκλήσεις. Η αυξανόμενη εξάρτηση από την τεχνητή νοημοσύνη προκαλεί βαθύτερα ερωτήματα σχετικά με την ηθική, το απόρρητο και τον έλεγχο. Καθώς τα συστήματα τεχνητής νοημοσύνης ενσωματώνονται περισσότερο στην καθημερινή ζωή, αρχίζουν να επηρεάζουν αποφάσεις που παραδοσιακά απαιτούν την ανθρώπινη κρίση – αποφάσεις επιβαρυμένες με ηθικές συνέπειες. Ενώ η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να επεξεργαστεί γεγονότα και πιθανότητες, δεν μπορεί να κατανοήσει την ηθική απόχρωση των πράξεών τηςαφήνοντας την κοινωνία να καταπιαστεί με το πώς και πού να εφαρμόσει τέτοιες τεχνολογίες υπεύθυνα.
Το κλειδί είναι να αναγνωρίζουν το ρόλο της τεχνητής νοημοσύνης ως εργαλείου, όχι ως οντότητας. Καθώς η κοινωνία εξελίσσεται με την τεχνητή νοημοσύνη, πρέπει να επικεντρωθούμε στη μόχλευση των δυνατοτήτων της για την επίλυση προβλημάτων που ξεπερνούν τις ανθρώπινες δυνατότητες, χωρίς να υποθέσουμε ότι θα αντικατοπτρίζει ποτέ το πλήρες φάσμα της ανθρώπινης εμπειρίας. Η ικανότητά του να επεξεργάζεται τεράστια σύνολα δεδομένων, να εκτελεί υπολογισμούς υψηλής ταχύτητας και να εξορθολογίζει επαναλαμβανόμενες εργασίες θα πρέπει να θεωρείται ως μια ευκαιρία να μεταμορφωθεί ο κόσμος μας – όχι μια προσπάθεια αναπαραγωγής αυτού που μας κάνει ανθρώπους.
Ας σταματήσουμε τις συγκρίσεις, αρχίσουμε να συνεργαζόμαστε
Καθώς προχωράμε σε μια εποχή όπου Η τεχνητή νοημοσύνη διασταυρώνεται όλο και περισσότερο με τις ανθρώπινες προσπάθειεςη έμφαση θα πρέπει να μετατοπιστεί από τη σύγκριση της τεχνητής νοημοσύνης με την ανθρώπινη νοημοσύνη στη διερεύνηση πώς αυτές οι δύο μορφές νοημοσύνης μπορούν να λειτουργήσουν παράλληλα. Η δυαδική συζήτηση για το αν η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί ή δεν μπορεί να αναπαράγει την ανθρώπινη σκέψη συσκοτίζει την πιο παραγωγική συζήτηση για το πώς η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να συμπληρώσει τις ανθρώπινες δεξιότητες και να αυξήσει τις δυνατότητές μας.
Η ουσία αυτής της δυνατότητας συνεργασίας έγκειται στο να αναγνωρίσουμε ότι η τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι ανταγωνιστής της ανθρώπινης νοημοσύνης, αλλά ένας συνεργάτης που ενισχύει τις ικανότητές μας.
Το μέλλον της τεχνητής νοημοσύνης θα πρέπει να είναι η αξιοποίηση των δυνατοτήτων της ενισχύουν το ανθρώπινο δυναμικό αντί να επιδιώκουν να το αντικαταστήσουν. Εστιάζοντας στη συνεργασία, μπορούμε να αξιοποιήσουμε τα δυνατά σημεία της τεχνητής νοημοσύνης για να αντιμετωπίσουμε περίπλοκες παγκόσμιες προκλήσεις και να βελτιώσουμε την ποιότητα ζωής. Αυτή η προσέγγιση απαιτεί μια αλλαγή νοοτροπίας από τη θεώρηση της τεχνητής νοημοσύνης ως απειλής στην αναγνώρισή της ως εργαλείου που, όταν χρησιμοποιείται προσεκτικά, μπορεί να μας βοηθήσει να επιτύχουμε τους συλλογικούς μας στόχους.
Τελικά, ο στόχος δεν είναι η αναπαραγωγή της ανθρώπινης νοημοσύνης, αλλά η προώθηση μιας συνέργειας όπου η τεχνητή νοημοσύνη ενισχύει τη λήψη αποφάσεων, τη δημιουργικότητα και την επίλυση προβλημάτων του ανθρώπου.
Η υιοθέτηση αυτής της προοπτικής μας επιτρέπει να χρησιμοποιήσουμε την τεχνητή νοημοσύνη ως ισχυρός σύμμαχος στην προσπάθειά μας για πρόοδοπετυχαίνοντας τι ούτε οι άνθρωποι ούτε οι μηχανές θα μπορούσαν να τα καταφέρουν μόνα τους.
Πιστώσεις εικόνας: Εμρέ Τσιτάκ/Ιδεόγραμμα AI
VIA: DataConomy.com
