Η πίεση να εμφανιστείτε σε μια δουλειά ακόμα και όταν είστε άρρωστοι δεν είναι μόνο κακή για τους εργαζομένους – είναι πιθανώς κακή και για τους εργοδότες. Σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου στο Journal of Occupational and Organizational Psychologyη «παρουσίαση» δεν εξασφαλίζει συνεχή παραγωγικότητα και κέρδος. Αν μη τι άλλο, μπορεί να χειροτερέψει τους χώρους εργασίας, ενώ παράλληλα θα χάσει δισεκατομμύρια δολάρια στη διαδικασία.
Επικεφαλής της έρευνας ήταν η Κλερ Σμιθ, επίκουρη καθηγήτρια ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Φλόριντα, η οποία ανέπτυξε μια νέα αξιολόγηση 11 χαρακτηριστικών που ονομάζεται Κλίμακα Πίεσης Παρουσίας. Αυτή η έρευνα ζήτησε από τους ερωτηθέντες να βαθμολογήσουν σε μια κλίμακα από το 1 έως το 7 διάφορα συναισθήματα που σχετίζονται με τη δουλειά τους. Αυτά περιελάμβαναν προτροπές όπως:
- Τα άτομα που χρησιμοποιούν ημέρες ασθενείας ή ψυχικής υγείας αντιμετωπίζονται με περιφρόνηση στον οργανισμό μου.
- Αναμένεται να δουλέψω ακόμα κι αν δεν νιώθω καλά.
- Είναι ασυνήθιστο για τους εργαζόμενους να παίρνουν ημέρες ασθένειας ή ψυχικής υγείας στον οργανισμό μου.
Στη συνέχεια, ο Smith συγκέντρωσε απαντήσεις από εκατοντάδες συμμετέχοντες κατανεμημένους σε τέσσερις ομάδες που συμμετείχαν σε ξεχωριστές έρευνες. Στο τέλος του έργου της, η Smith διαπίστωσε ότι μια χρόνια προσδοκία να αντιμετωπίσει τις ασθένειες είναι συχνά πολύ πιο επιζήμια για έναν οργανισμό από το να επιτρέπει απλώς στους ανθρώπους να μείνουν στο σπίτι και να ξεκουραστούν.
Σε μια μελέτη με 764 εργαζομένους, για παράδειγμα, πολλοί είπαν ότι συμμετείχαν στην παρουσίαση όχι μόνο λόγω των δικών τους κινήτρων, αλλά επειδή ο τόπος απασχόλησής τους έκανε να αισθάνονται αναμενόμενοι από αυτούς. Μια άλλη ομάδα δείγματος άνω των 800 ατόμων ανέφερε ότι τέτοιες πιέσεις τους έκαναν να αξιολογήσουν αρνητικά τους οργανισμούς τους – συναισθήματα που συχνά οδηγούσαν σε λιγότερη ικανοποίηση και δέσμευση από την εργασία. Μια άλλη ομάδα 350 εθελοντών έκανε αυτά τα συναισθήματα ένα βήμα παραπέρα. Κατά την ανασκόπηση των αποτελεσμάτων τους, ο Smith κατέγραψε άνοδο όχι μόνο στη μη παραγωγική, αλλά και στην «αποκλίνουσα» συμπεριφορά, όπως η κακομεταχείριση των συναδέλφων, η κλοπή και τα υψηλότερα ποσοστά τζίρου.
Μια συνοδευτική ανακοίνωση για τη μελέτη αναφέρει τον δυνητικά «κλιμακωτό» τίμημα της παρουσίασης μέσω της Επιχειρηματική Επιθεώρηση του Χάρβαρντη οποία υπολόγισε ότι η επιζήμια τάση κοστίζει στους χώρους εργασίας των ΗΠΑ έως και 150 δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο.
[Related: Study confirms that thinking hard is unpleasant.]
Η Smith φρόντισε να σημειώσει στη μελέτη της ότι «τα χαρακτηριστικά των μεμονωμένων εργαζομένων (π.χ. ανάγκη για κοινωνική έγκριση) και η φύση των εργασιών τους (π.χ. πρότυπα υψηλών επιδόσεων) δεν μπορούν να κατηγορηθούν εξ ολοκλήρου για το μεγάλο και αυξανόμενο ζήτημα που είναι ο παρουσιαστικός .» Αντίθετα, τόσο οι οργανισμοί όσο και οι ερευνητές πρέπει να εξετάσουν την πίεση που ασκεί το κοινωνικό πλαίσιο του χώρου εργασίας στους εργαζομένους ώστε να εμπλέκονται σε ανθυγιεινές, αντιπαραγωγικές συμπεριφορές παρουσιαστικού χαρακτήρα».
Η λύση, λέει ο Smith, εναπόκειται κυρίως στους εργοδότες, οι οποίοι θα πρέπει να προσπαθήσουν να αναπτύξουν καλύτερες κατευθυντήριες γραμμές για «ευέλικτες, εξατομικευμένες πολιτικές και [support systems] που δίνουν τη δυνατότητα στους υπαλλήλους να λαμβάνουν αποτελεσματικές αποφάσεις παρουσίας για τον εαυτό τους».
VIA: popsci.com
